ياقين محمد در سال 1963 ميلادى به مذهب تشيع گرويد و در شناخت اعتقادات اين مذهب موفق گرديد. وى در آسفى كشور مراكش در سال 1947 ميلادى چشم به جهان گشود. پدرش عبدالقادر ياقين نام داشت. وى پس از اتمام دوران دبستان و راهنمايى، به دبيرستان رفت و موفق به اخذ مدرك ديپلم شد.
ياقين محمد از دوران كودكى ميل و رغبت به اهل بيت عليهم ‏السلام داشت. ولى از ايشان اطلاع و آگاهى كامل نداشت. آن‏ گاه اين ميل و رغبت در مراحل فراگيرى علم، پس از مطالعه و بررسى رشد و نمو كرد. كه البته بعد از رابطه با استاد و سخن‏ران توانا و شهير، مرحوم آيت اللّه سيد محمد كاظم قزوينى رحمه ‏الله (1) به اوج خود رسيد.
به گفته ياقين محمد، سيد محمد كاظم قزوينى او را بر بسيارى ازحقايق مطلع ساخت و از منابعى آگاه نمود كه مهم ‏ترين كتاب ‏ها براى سيراب ‏نمودن ايمانش به اهل‏ بيت عليهم ‏السلام به ‏شمار مى‏ آيند. ياقين محمد در تاريخ 6/11/1966 ميلادى در ضمن نوشتارى پيرامون گرايشش به مذهب تشيع چنين مى نويسد:
به نام خداوند بخشنده بخشايش‏ گر «حمد و ستايش براى خداوندى است كه اندوه را از ما برطرف ساخت. پروردگار ما آمرزنده و سپاس ‏گزار است.» (2) خداوند را سپاس كه مرا به مذهب تشيع دوازده ‏امامى هدايت فرمود پيش از آن كه به ناپاكى ديگر مذاهب آلوده گردم. روزى شديدا غرق در تلاوت اين سخن خداوند بودم: «و غذاى خود را با اين كه به آن علاقه و نيازى دارند، به مسكين و يتيم و اسير مى ‏دهند و مى‏ گويند ما شما را به‏ خاطر خدا اطعام مى‏ كنيم و هيچ پاداش و سپاسى از شما نمى‏ خواهيم.» (3) استادم گفت كه اين آيات را دو مرتبه بخوانم. پس دوباره آنها را خواندم. تلاوت آيات كه تمام شد، بار سوم، خواستار قرائت آنها شد. خسته شدم و حالت تنفر به من دست داد. وى در آخرين تلاوت سر را به زير انداخت، سپس آن را بالا آورد و شروع به گفتن ذكر «حوقله» (4) نمود و گفت: «خداوند از ميان خلق خويش هركدام را كه بخواهد انتخاب خواهد كرد!» اين گفته ذهنم را به خود مشغول ساخت كه خداوند چه كسانى را انتخاب و برگزيده است. چه خوش سعادتى مى ‏بود اگر رضايت آنها را فراهم مى‏ كردم.
از اتفاق خوب روزگار، در بخشى از درس ‏هاى حفظى كلاس، قصيده ‏اى زيبا ديدم كه شاعر آن، نصايح حضرت على عليه‏ السلام را در قالب عبرت، موعظه، حكمت، آگاهى و رهنمود بيان كرده بود. ازجمله ابيات آن اين بود:
نفس خود را مصون دار و به هرچه كه آن را زينت مى ‏بخشد خوى ده.
[ در اين صورت] در حالى زندگى خواهى كرد كه گفتار نيك و زيبا در شأنت به ميان خواهد آمد. (5)
اين ويژگى‏ هاى شخصيت ايشان به ‏شمار مى‏ آيند كه آن حضرت را از ديگران كاملاً متمايز مى‏ كند. خلافت مختص به على عليه ‏السلام است.
ايشان براى تصدى منسب خلافت سزاوارتر هستند؛ زيرا على عليه ‏السلام با حق و حق با على عليه ‏السلام است؛ به هر سمت كه ايشان بچرخد حق نيزخواهد چرخيد؛ (6) همان‏ گونه كه پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و‏ آله در شأن وى فرمودند.از نظر من، هركس با حق باشد، حق است و هر چيزى كه با حق نباشد، باطل است. (7) درنتيجه، خلافت با على، حق است و با غيرايشان باطل.
خداوند ما را بر مذهب آن حضرت و فرزندانشان بميراند و ازشر گمراهان نجات دهد.
طبق آيه «وَ هُوَ مَعَكُمْ أَيْنَ ما كُنْتُمْ» كه در مورد خداوند سبحان است، مى‏ خواهم اشاره كنم كه هر كجا هستيم على نيز با ماست. هرعلمى كه مى ‏آموزيم و هر شناختى كه پيدا مى ‏كنيم يا هر هنرى كه فرا مى‏ گيريم، آن‏ حضرت با ماست؛ زيرا از هر در دانشى كه وارد شويم، امام على عليه ‏السلام در آن، چيزى براى گفتن دارد و آثار ايشان گويا و عيان است و اين از شأن و منزلت فوق‏ العاده ايشان خبر مى‏ دهد. او يگانه مردى است كه در شخصيتش: شجاعت، عدالت، توانايى، دانايى، هوشيارى، پاك‏دلى و خلق و خوى عظيم را با هم در يك‏جا جمع نموده و اين ويژگى‏ ها فقط در شخص ايشان ملاحظه مى ‏شود و كس ديگرى به‏ جز پيامبر اكرم صلى ‏الله ‏عليه ‏و‏ آله از آنها برخوردار نيست.
هنگامى كه معلم به خوبى قصيده را شرح مى ‏كرد، آن چه بيشتر بر اعجابم افزود و سرانجام ايمانم را به امام بيشتر نمود، يادآورى معلم از دوران كودكى آن‏ حضرت بود. ايشان اولين كودك خردسال مسلمان در اسلام محسوب مى‏ شوند.
با برادر محمد كاظم قزوينى تماس برقرار ساختم. ابعاد فكرى و علمى‏ ام در اثر اين ارتباط وسيع گرديد و تشيع را بهتر شناختم و افق‏ هاى ادراكم گسترده شد تا به مرحله ‏اى رسيد كه الآن بر آن هستم.در برادرى با شيعيان پس از دورى از خانواده و گذراندن روزهاى يتيمى كه درد آن گريبانم را گرفته بود و سخت آزارم مى‏ داد، طعم خانواده و نزديكان را حس كردم. به اين حقيقت اشاره كنم كه اعتقادم به حضرت على عليه ‏السلام از روى ايمان و خرد بوده است نه از روى تقليد.
************************************************************
1.مرحوم آيت اللّه محمد كاظم قزوينى رحمه ‏الله كه پيوسته ديده‏ ها به او مى‏ نگرند، لحظه‏ اى از ارشاد و تبليغ با زبان و قلم دريغ نورزيد و اين ويژگى تا آخرين لحظات عمر همراه وى بود. در طول زندگى هرگاه فرصتى براى نشر و ترويج تشيع پيدا مى‏ كرد، از آن استفاده مى‏ نمود. همانند ديگر شيعيان عراق، به ايران مسافرت كرد و در شهر مقدس قم اقامت گزيد. وى تا آخرين روزهاى واپسين زندگى خود در همين شهر اقامت نمود. در تاريخ 13/6/1415 قمرى دار فانى را وداع گفت و به‏ سوى رحمت ايزدى پيوست.
2. «الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِي أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَكُورٌ » سوره فاطر، آيه34
3. «وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْكِينا وَ يَتِيما وَ أَسِيرا، إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللّه‏ِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُورا» سوره انسان، آيه 8 ـ 9؛ مترجم اين آيه ‏ها در شأن اهل ‏بيت عليهم ‏السلام نازل شده است. در كتاب على فى ‏القرآن فأين تذهبون، منابع راوى اين حديث را كه همه سنى هستند بيان شده است، منابع كتاب عبارتند از: نورالابصار فى مناقب آل بيت‏ النبى المختار، نوشته شبلنجى؛ شواهدالتنزيل حسكانى؛ ينابيع ‏المودة قندوزى حنفى؛ شرح نهج ‏البلاغه عبدالحميد معتزلى؛ كشاف زمخشرى؛ انوارالتنزيل، قاضى بيضاوى.
4. لا حول ولا قوة الا باللّه‏ العلى العظيم.
5. صن النفس واحملها على ما يزينهاتعش سالما والقول خيك جميل.
6. نك: هذه احاديثنا ام احاديثكم.
7. خداوند مى‏ فرمايد: «پس از حق چيزى جز گمراهى نيست.» يونس، آيه 32

نوشتن دیدگاه