انسان بى ایمان، خود را از لذت یاد خدا و آثار و خواص سعادت بار آن محروم کرده و با محروم شدن از این آثار، زندگى تنگ و تاریکى یافته است. انسان مادى که خدا و ارزش هاى معنوى را باور ندارد، هر چند که در بالاترین حد از امکانات مادى و رفاهى باشد، زندگى آرام و بى دغدغه اى ندارد و همواره در فکر افزودن بر مال و ثروت و رسیدن به رفاهى دیگر و تازه تر است و این حرص و افزون طلبى، زندگى را براى او تنگ و سخت مى کند، به خصوص این که او همواره نگران آینده خویش است و بیم از دست دادن امکانات او را آزار مى دهد. اساسا نه مال و ثروت و مقام و نه هیچ نوع امکانات مادى، روح انسان را اشباع نمى کند و به هر درجه از رفاه برسد به آن عادت مى کند و افزون از آن را مى خواهد و این بدان جهت است که روح انسان خدایى است و چیزى جز خدا او را آرام نمى سازد و این کامجویى هاى بدلى در اشباع و اقناع روح او کارساز نیستند. بنابراین هر کس از یاد کرد خدا روى گرداند، زندگى تنگ و سختى خواهد داشت و روى آرامش و سکینه را نخواهد دید. این حقیقتى است که در دنیاى مادى امروز شاهد آن هستیم.رویگردانى از یاد خدا علاوه بر عواقب وخیمى که در زندگى دنیا دارد، در آخرت نیز مایه بدبختى و عذاب است. خداوند متعال در قرآن کریم در این باره خطاب به افراد بی ایمان و تکذیب کنندگان آیاتش، می فرماید: "و کسى که از یاد من روى گردان شود، زندگى سخت و تنگى خواهد داشت؛ و من أعرض عن ذکری فإن له معیشة ضنکا". "و در قیامت او را نابینا محشور مى کنیم؛ و نحشره یوم القیامة أعمى " سوره طه، آیه ى 124. در آنجا "عرض مى کند پروردگارا! چرا مرا نابینا محشور کردى در حالى که قبلا بینا بودم؟!؛ قال رب لم حشرتنی أعمى و قد کنت بصیرا" سوره طه، آیه ى125 . بلافاصله پاسخ مى شنود: " این به خاطر آنست که آیات ما به سراغ تو آمد همه را بدست فراموشى سپردى و از مشاهده آن چشم پوشیدى و تو امروز به دست فراموشى سپرده خواهى شد؛ قال کذلک أتتک آیاتنا فنسیتها و کذلک الیوم تنسى"  سوره طه، آیه ى 126.و چشمت از دیدن نعمتهاى پروردگار و مقام قرب او نابینا مى گردد سرانجام به صورت یک جمع بندى و نتیجه گیرى در آخرین آیه مورد بحث مى فرماید:" این گونه کسانى را که راه اسراف را پیش گرفتند و ایمان به آیات پروردگارشان نیاوردند جزا مى دهیم؛ و کذلک نجزی من أسرف و لم یؤمن بآیات ربه". " و عذاب آخرت از این هم شدیدتر و پایدارتر است؛ و لعذاب الآخرة أشد و أبقى" سوره طه، آیه ى 127.

ولی الله غیاثوند

نوشتن دیدگاه