قسمت 3

من صدّيقه ام، اينجا مدينه است، و سال هاى اوّل و دوّم هجرت پدرم.
اكنون فاطمه اى نه ساله شده ام و پدرم پنجاه و چهار ساله و بازهم براى او مادرى مى كنم.
اين روزها همسر جديد پدرم عايشه با زبانش مرا مى آزارد و پدرم كه خبردار مى شود چنان او را توبيخ مى كند و مرا تعريف كه او پشيمان از گفته اش ديگر دَم نمى زند.
اسلام روز به روز اوج مى گيرد و رفته رفته فراگيرتر مى گردد.
بنا به رسم عرب در همين سنين براى من خواستگاران بيشمارى مى آيند. هر روز خواستگارى جديد با عنوان و ادّعايى جديد. ديگر كسى باقى نمانده كه به خواستگارى من نيامده باشد. از اشراف و بزرگان قبايل، از تجّار و ثروتمندان، از...، ولى هم من رضايت نداشتم و هم پدرم، تا اينكه:
روزى پسر عموى پدرم على بن ابى طالب- كه جوانى بيست و چهار ساله بود- به خانه ى ما آمد. پس از لحظاتى پدرم نزد من آمد و گفت كه على براى خواستگارى تو آمده؟! و من اين بار تنها سكوت كردم. پدرم رضايت كامل مرا از اين برخورد دريافت و صدا برآورد:
«اللَّه اكبر، سكوت دخترم علامت رضايت اوست.»
از سوى ديگر جبرئيل از طرف خداوند بر پدرم نازل شد و خبر داد:
خداوند عقد فاطمه و على را در آسمان ها جارى نموده و در ميان ملكوتيان غوغايى به پاست و بر اين پيوند مبارك جشن گرفته اند.
پدرم هم در زمين مراسم عقد ما را برپا نمود و اوّل پايه كلمه ى «اهل بيت» شروع شد.
مهريه ى من چهارصد و هشتاد درهم بود كه با فروش زره همسرم تهيّه شد و با همان هم جهاز من خريدارى شد. جهيزيّه ى من هم همان اساس خانه ام بود:
پيراهنى به هفت درهم، چارقدى به چهار درهم، قطيفه ى مشكى بافت خيبر، تخت خوابى بافته از برگ خرما، دو تشك كه رويه هاى آن كتان سبز بود يكى را با ليف خرما و ديگرى را با پشم گوسفند پر كرده بودند، چهار بالش كه از گياه بوريا پر شده بود، پرده اى از پشم، يك تخته بورياى بافت هجر، آسياى دستى، لَگَنى مسى، مشگى از چرم، قدحى چوبين، كاسه اى گود براى دوشيدن شير، مشكى براى آب، ابريقى اندوده به زفت، سبويى سبز و چند كوزه ى گلى.
جهاز من همين ها بود، و البتّه مهريّه ى من نه فقط چهارصد و هشتاد درهم. من به عنوان مهريّه با خداى خود عهدها نمودم و قول ها گرفتم.
مثل شفاعت امّت راستين پدرم در قيامت، و خدا هم جاهايى از زمين را مهريّه ام نمود. مثل چهار رود بزرگ: فرات، دجله، نيل، رود بلخ، و يك چهارم زمين.
زمانى از عقدمان گذشته بود كه مراسم عروسى ما فرارسيد.
شبان هنگام بود. پس از مراسمى مرا سوار بر استر نمودند. سلمان زمام استر را گرفته بود و مردان قريش و صحابه- به رسم محلّى- پشت سر سواره ام و زنان در اطراف و پيشاپيش، شادى كنان و هلهله كنان مرا به خانه ى شويم بردند.
در مراسم عروسيم ملكوتيان نيز زمينى شده بودند. جبرئيل و ميكائيل و هزاران فرشته ى ديگر همراه موكب عروسى من بودند. شايد آنها نيز تا به حال چنين مجلسى عروسى نديده بودند. عروسى با اين كيفيت و عروسى كه پيراهن شب عروسيش را در راه عروسى به سائل رهگذر مى بخشد!!
اوائل شب بود كه پدرم وارد اطاق ما شد و امر نمود همه بيرون بروند و رفتند و من ماندم و شوهرم على و پدرم پيامبر صلى اللَّه عليه و آله. پدرم نگاهى كرد تا ديگر كسى نمانده باشد كه ديد شبحى كنار اطاق ديده مى شود:
- كه هستى؟
- اسمائم.
- مگر نشنيدى گفتم همه بيرون بروند؟
- شنيدم يا رسول اللَّه، ولى من بايد امشب نزد فاطمه ات بمانم. من وصيت مادر او خديجه در لحظه ى وفاتش است.
پدرم تا نام مادرم عزيزم را شنيد- كه شب عروسيم را نديد- مثل هميشه اشكش جارى شد و من خوب مى دانستم به چه مى گريد.
سپس پدرم دست مرا گرفت و در دست اميرالمؤمنين على گذارد و فرمود:
يا على، خداوند دختر پيامبر را براى تو مبارك گرداند. فاطمه خوب همسرى است و اى فاطمه على نيكو شوهرى است. باشيد تا برگردم.
پدرم رفت و پس از اندى بازگشت و بعد از مراسمى دعا نمود و خود نيز از نزد ما خارج گشت.

نوشتن دیدگاه