23- ابن تيميه گويد: رافضى " علامه حلى " گويد از عمرو بن ميمون روايت شده كه گفت: براى على بن ابى طالب ده فضيلت انحصارى است:
1- پيغمبر " ص " فرمود: " مردى را بر انگيزم كه خدايش او را نگهدار است، او خداى و رسولش را دوست دارد و خدا و رسولش او را " همه گردن كشيدند تا ببينند آنكس كيست؟ پيغمبر فرمود: على بن ابى طالب كجا است؟ گفتند او با چشم درد شديد درآسيابه آرد كردن پرداخته، ديگران از اين كار امتناع داشتند، گويد: در اين وقت على با چشم دردى شديد كه قادر به ديدن نبود فرا رسيد، و پيغمبر در چشمش دميد، آنگاه سه بار پرچم را به اهتزاز در آورده به دستش داد و على صفيه بنت حيى را آورد.
2- گويد و نيز سوره برائت را پيامبر به دست ابا بكر فرستاد و على را به دنبال او گسيل داشت تا سوره را از او بگيرد، و فرمود: نبايد كسى آن را ببرد مگر كسيكه او از من، و من از او باشم.
3- و به عمو زادگانش كه على هم با آنها نشسته بود گفت: كداميك از شما در دنيا و آخرت با من همكارى مى كند همه امتناع كردند، على گفت: منم همكار شما در دنيا و آخرت، پيغمبر از سخن او گذشت و به طور خصوصى يك يك آنان را مخاطب قرار داده و فرمود: كدامتان با من همكارى ميكند و در دنيا و آخرت با من متحد مى شود؟ هيچكس جواب مثبت نداد و باز على فرمود: من در دنيا و آخرت ولايت و اتحادشما را مى پذيرم. پيغمبر " ص " فرمود: تو ولى و همكار منى در دنيا و آخرت.
4- گويد: على اول كسى بود كه بعد از خديجه از مردان، اسلام آورد،
5- و پيغمبر خدا " ص " جامه خود را گرفت و آن را با على و فاطمه و حسن و حسين نهاد و گفت: منتها خواست خدا براى شما اهل بيت اينست كه پليدى از ساحتتان بزدايد و شما را از هر آلودگى پاك پاك كند
6- و گويد: على خود را بخدا فروخت و لباس پيامبرش " ص " را پوشيد و آنگاه در جاى پيغمبر " ص " بيتوته كرد در حاليكه مشركين او را سنگ مى انداختند.
7- و پيامبر " ص " مردم را براى جنگ تبوك از مدينه بيرون آورده بود، على او را گفت: اجازه مى دهيد منهم با شما بيرون آيم؟ پيامبر " ص " او را فرمود: نه، على را گريه آمد، پيغمبر او را گفت: آيا نمى پسندى نسبت تو به من همچون نسبت هارون بموسى باشد جز اينكه تو پيامبر نيستى.
و لا ينبغى ان اذهب الا و انت خليفتى.
اين شايسته نيست كه من بروم جز اينكه در نبودنم تو جانشينم باشى.
8- و پيغمبر خدا " ص " على را گفت:
انت وليى فيكل مومن بعدى.
" تو نسبت به هر مومنى بعد از من , نماينده منى "
9- و گويد پيامبر " ص " همه درهاى مسجد را جز درى كه على رفت و آمد مى كرد، بست و او با حال جنابت وارد مسجد مى شد، مسجد راه او بود و او راه ديگرى غير از مسجد نداشت.
10- و درباره او گفت: من كنت مولاه فعلى مولاه، هر كه را من مولاى اويم، على او را مولى است.
آنگاه پاسخ مى دهد كه فشرده سخنانش اين است:
اگر حديث عمرو بن ميمون ثابت گردد، روايتش مرسل خواهد بود نه مسند، و در آن الفاظى ديده مى شود كه دروغ به پيغمبر " ص " بسته اند مانند اين جمله: لا ينبغى ان اذهب الاو انت خليفتى: " شايسته نيست من بروم جز اينكه در نبودنم تو جانشين من باشى " زيرا بارها پيغمبر " ص " رفت كه جانشينش ديگرى جز على بود، آنگاه عده اى از حكام منصوب از قبل پيغمبر در مدينه را نام برده، گويد جانشينى پيغمبر در سال جنگ تبوك بر كسى جز زنان، كودكان ذوى اعذار و آن سه كس كه تخلف كردند و متهمان به نفاق، نبود. و شهر مدينه در امنيت كامل بسر مى برد، جاى ترس بر اهل مدينه نبود و جانشينى جنبه جهاد نداست.
و نيز آنجا كه گويد: همه درهاى مسجد را جز درى كه على رفت و آمد مى كرد، بست، اين جمله را شيعه، در قبال آنچه در صحيح از ابى سعيد، از پيغمبر " ص " نقل شده كه در بيمارى وفاتش فرمود: " همانا امين ترين مردم در مالش و دوستيش براى من، ابو بكر است، اگر من جز خداى خود كسى را به دوستى مى گرفتم ابا بكر را دوستم مى ساختم ولى تنها برادرى و دوستى اسلامى است، در مسجد نبايد دريچه اى باقى ماند جز اينكه مسدود گردد مگر دريچه ابى بكر "، جعل كرده اند. روايت نامبرده را ابن عباس در هر دو صحيح نقل كرده است. و نيز اين سخن، كه انت وليى فيكل مومن بعدى " تو نسبت به هر مومنى بعد از من نماينده منى " اين حديث به اتفاق حديث شناسان، مجعول است.
سپس در تعقيب سن به ذكر خرافات و ياوه هائى درباره عدم اختصاص اين مناقب به على " ع " دست زده است.

نوشتن دیدگاه