وهم ميبارد از آئينى شب جاريمان            کيست تا آمده باشد پى دلدارى مان؟!
سفرى تازه فرا روى ره قافله نيست؟!         وه چه دلگيرشداين جاده ى تکرارى مان
لحظه ها باورشوقى استکه درچشم دويد       پشت اين پنجره آويخته بيدارى مان
سرو اين باغ زآسيب تبر، ايمن باد!           جمع عشقيم ونکاهند ز بسيارى مان
گفت:اين قافله بايدکه زشب کوچ کند            صبح خورشيد که آمد به جلودارى مان؟!

جعفر رسول زاده

نوشتن دیدگاه