(31) اخبرنى محمد بن النجار، حدث عن احمد بن محمد الاطروش، و ابى بكر محمد بن الحسن بن دريد الازدى، روى عنه ابوالحسن على بن محمد بن يوسف البزاز، و ابومحمد الحسن بن محمد بن يحيى الفحام السامريان، اخبرنا ابوعلى ضياء بن احمد بن ابى على، و ابوحامد عبدالله بن مسلم بن ثابت، و يوسف بن الميال بن كامل، قالوا: اخبرنا ابوبكر محمد عبدالباقى البزاز، اخبرنا ابوحسين محمد بن احمد البرسى، قال: حدثنى القاضى احمد بن محمد بن يوسف السامرى، حدثنا ابوطيب احمد بن محمد الشاهد (المعروف بالدلال)، اخبرنا محمد بن احمد (المعروف بالاطروش)، اخبرنا ابوعمرو سليمان ابن ابى مشعر، عن سليمان بن عبدالرحمن، عن محمد بن عبدالرحمن، عن اسماء بنت واثلة بن الاسقع، عن اسماء بنت عميس، قالت: سمعت سيدتى فاطمة (عليهاالسلام) تقول:

ليلة دخل بى على بن ابى طالب (عليه السلام) افزعنى فى فراشى، فقلت: افزعت يا سيدة النساء؟ قالت: سمعت الارض تحدثه و يحدثها، فاصبحت و انا فزعة فاخبرت والدى (صلى الله عليه و آله) فسجد سجدة طويله ثم رفع راسه و قال: يا فاطمة، ابشرى بطيب النسل، فان الله فضل بعلك على سائر خلقه، و امر الارض ان تحدثه باخبارها و ما يجرى على وجهها من شرق الارض الى غربها. [ سيد بن طاوس: اقبال الاعمال، ص 585 (و) اربلى: كشف الغمة، ج 1: ص 258 (و) مجلسى: بحارالانوار، ج 43: ص 118/ ح 26 (به نقل از كشف الغمة) و 27 (به نقل از اقبال الاعمال) و ج 41: ص 271/ ح 26 (به نقل از كتاب «الطرائف» كه در نسخه ى مطبوع از اين كتاب اين حديث يافت نشد) (و) حسن بن سليمان حلى: المختصر، ص 96 (و) بحرانى: مدينة المعاجز، 111 (و) امر تسرى: ارجح المطالب، ص 678 (و) قاضى نورالله: احقاق الحق، ج 5: ص 87 (به نقل از كتاب مفتاح النجا (خطى)، ص 31) و ج 6: ص 50 (به نقل از ارجح المطالب) (و) بحرانى: عوالم العلوم، ج 11: ص 303. ] اسماء بنت عميس گويد: از بانويم فاطمه (عليهاالسلام) شنيدم كه فرمود: شبى از شبها على بن ابى طالب بر من وارد شد و در بستر مرا ترسانيد. اسماء گويد: اى مهتر بانوان! شما را ترسانيد؟ حضرت فرمود: بلى، زيرا شنيدم كه زمين او را از خبرهايى آگاه مى سازد و او زمين را. چون صبح دميد من ترسان پدرم را از اين واقعه آگاه ساختم. پدرم چون بشنيد سر به سجده اى طولانى نهاد. سپس سر از سجده برداشته فرمود: اى فاطمه! تو را بشارت باد به پاكى نسل؛ چرا كه خداوند همسرت را بر تمامى آفريده هايش برترى داد، و زمين را فرمود تا از آنچه كه بر رويش در جريان است از خاور تا باختر، براى او باز گويد.

(32) اخبرنى ابوالحسين محمد بن هارون التلعكبرى، قال: اخبرنى جعفر بن محمد بن على بن الحسين بن موسى، قال: حدثنا احمد بن محمد، قال: حدثنا ابوعبدالله الرازى، عن احمد بن محمد بن ابى نصر البزنطى، عن روح بن صالح، عن هارون بن خارجة، رفعه عن فاطمة (عليهاالسلام) قالت:

اصاب الناس زلزلة على عهد ابى بكر ففزع الناس الى ابى بكر و عمر، فوجودهما قد خرجا فزعين الى على (عليه السلام)، فتبعهما الناس الى ام انتهوا الى باب على (عليه السلام)، فخرج اليهم على (عليه السلام) غير مكترث لما هم فيه، فمضى و اتبعه الناس حتى انتهى الى تلعة، فقعد عليها و قعدوا حوله و هم ينظرون الى حيطان المدينة ترتج جائية و ذاهبة، فقال لهم على (عليه السلام): كانكم قد هالكم ما ترون؟ قالوا: و كيف لا يهولنا و لم نر مثلها قط.

قالت (عليهاالسلام): فحرك شفتيه، ثم ضرب الارض بيده، ثم قال: مالك؟ اسكنى، فسكنت. فعجبوا من ذلك اكثر من تعجبهم اولا حيث خرج اليهم ، قال لهم: فانكم قد عجبتم من صنعتى؟ قالوا: نعم، قال: انا الرجل الذى قال الله: (اذا زلزلت الارض زلزالها- و اخرجت الارض اثقالها- و قال الانسان مالها [ زلزله، 99: 1- 3. ]) فانا الانسان الذى يقول لها مالك (يومئذ تحدث اخبارها [ زلزله، 99: 4. ]) اياى تحدث. [ شيخ صدوق: علل الشرايع، ج 2: ص 277/ ح 8 (و) مجلسى: بحارالانوار، ج 41: ص 254/ ح 14 (به نقل از علل الشرايع) و ج 57: ص 129 و ج 88: ص 151/ ح 9،چ بيروت (و) شرف الدين نجفى: تاويل الآيات الطاهرة، ج 2: ص 836/ ح 4 (و) حر عالمى: اثبات الهداة، ج 4: ص 485/ ح 81 (به نقل از علل الشرايع) (و) بحرانى:البرهان، ج 4: ص 493/ ح 1 (و) طبرى: دلائل الامامة، ص 1 (و) طبرى: دلائل الامامة، ص 1 (و) بحرانى: عوالم العلوم، ج 11: صص 591- 592. ] هارون بن خارجه، به طريق مرفوع از فاطمه (عليهاالسلام) روايت مى كند كه حضرتش فرمود: در زمان ابوبكر زلزله اى آمد. مردم از ترس به نزد ابوبكر و عمر آمدند؛ ليكن مشاهده كردند كه اندو با ترس و واهمه به سوى على بن ابى طالب (عليه السلام) مى روند؛ پس مردم به تبعيت از آندو در راه شدند تا اينكه به خانه ى على (عليه السلام) رسيدند. در اين حال، على (عليه السلام) بدون ترس و دغدغه ى خاطر از خانه ى خود بيرون آمدند و مردم بر اثر حضرت رفتند تا اينكه حضرت به يك بلندى رسيدند. پس بر آن بلندى جلوس نمودند و مردم به پيروى از آن حضرت نشستند. حضرت نگاه خود را به ديوارهاى مدينة النبى دوختند كه بر اثر زلزله لرزيده به جلو و عقب در حركت بود. على (عليه السلام) فرمودند: آيا آنچه را كه مى بينيد شما را به ترس و وحشت افكنده؟ گفتند: چگونه ما را به وحشت نيفكند، در صورتى كه همچو چيزى تا كنون نديده ايم.

فاطمه (عليهاالسلام) مى فرمايد: على (عليه السلام) لبان خود را به حركت در آورده با دست بر زمين زدند و فرمودند: ترا چه مى شود؟ آرام گير. پس زمين آرام شد. مردم به تعجب افتادند بيش از تعجب نخستين، آن زمان كه حضرت با آن حالت از خانه خارج شده بود. آنگاه حضرت فرمودند: حتما شما از كرده ى من به شگفت آمديد؟ گفتند: بلى، حضرت فرمودند: من آن مردى هستم كه خداى عزوجل فرمود: «هنگامى كه زمين به سخت ترين زلزله ى خود به لرزه درآيد و بارهاى سنگين اسرار درون خويش همه را از دل خاك بيرون افكند. در آن روز آدمى گويد: زمين را چه پيش آمد؟ من آنان انسانى هستم كه زمين را مخاطب ساخته مى گويم: اى زمين! تو را چه پيش آمد؟ با من سخن بگو.

نوشتن دیدگاه