عن على بن موسى الرضا (عليهماالسلام)، عن ابيه موسى بن جعفر (عليهماالسلام)،عن ابيه جعفر بن محمد (عليهماالسلام)، عن ابيه محمد بن على (عليهماالسلام)، عن فاطمة بنت رسول الله (عليهماالسلام):ان النبى (صلى الله عليه و آله) قال: من كنت وليه فعلى وليه و من كنت امامه فعلى امامه [ مسند الامام الرضا (عليه السلام)، ج 1: ص 133 (و) صدوق: عيون اخبار الرضا، ج 2: ص 64/ ح 278 (و) مجلسى: بحارالانوار، ج 38: ص 112/ ح 49 (به نقل از عيون اخبار الرضا) (و) حر عاملى: اثبات الهداة، ج 3: ص 340/ ح 121 (و) قندوزى: ينابيع المودة، ص 250 (و) همدانى: مودة القربى (به نقل از علامه امينى در الغدير) (و) امينى: الغدير، ج 1: ص 58 (و) بحرانى:عوالم العلوم، ج 11: ص 595. ] از امام على بن موسى الرضا (عليه السلام) از پدران گراميش (عليهم السلام)، از فاطمه دخت رسول خدا روايت شده است كه: پيامبر خدا فرمودند: هر كه را مولاى اويم، على مولاى اوست. و هر كه را من امام و مقتداى اويم على امام اوست.على بن الحسن، عن محمد بن الحسين الكوفى، عن محمد بن على بن زكريا، عن عبدالله بن الضحاك، بن هشام بن محمد، عن عبدالرحمان، عن عاصم بن عمرو، عن محمود بن لبيد، قال: لما قبض رسول الله (صلى الله عليه و آله) كانت فاطمة (عليهاالسلام) تاتى قبور الشهداء و تاتى قبر حمزة و تبكى هناك، فلما كان فى بعض الايام، اتيت قبر حمزة فوجدتها (عليهاالسلام) تبكى هناك فامهلتها حتى سكنت، فاتيتها و سلمت عليها و قلت: يا سيدة النسوان قد والله قطع نياط قلبى من بكائك، فقالت: يا با عمرو لحق لى البكاء، فلقد اصبت بخير الآباء رسول الله (صلى الله عليه و آله) و اشوقاه الى رسول الله، ثم انشأت (عليهاالسلام) تقول: اذا مات ميت قل ذكره اذا مات ميت قل ذكره و ذكر ابى مذ مات والله اكثر و ذكر ابى مذ مات والله اكثر قلت: يا سيدتى انى سائلك عن مسالة تتلجلج فى صدرى، قالت: سل، قلت: هل نص رسول الله قبل وفاته على على بالامامة؟ قالت: و اعجبا انسيتم يوم غدير خم؟ قلت: قد كان ذلك و لكن اخبرينى بما اشير اليك، قالت: اشهد الله تعالى لقد سمعته يقول: على خير من كان اخلفه فيكم، و هو الامام و الخليفة بعدى، و سبطاى و تسعة من صلب الحسين ائمة ابرار، لئن اتبعتموهم وجدتموهم هادين مهديين، و لئن خالفتموهم ليكون الاختلاف فيكم الى يوم القيامة؟ قلت: يا سيدتى فما باله قعد عن حقه؟ قالت: يا با عمرو، لقد قال رسول الله ( صلى الله عليه و آله): مثل الامام مثل الكعبة، اذ توتى و لا تاتى- او قالت: مثل على.ثم قالت: اما والله لو تركوا الحق على اهله و اتبعوا عتره تبيهم لما اختلف والله اثنان، و لورثها سلف عن سلف، و خلف بعد خلف حتى يقوم قائمنا التاسع من ولد الحسين، و لكن قدموا من اخره الله و اخروا من قدمه الله: حتى اذا الحدوا المبعوث و اودعه الجدث المجدوث اختاروا بشهوتهم و عملوا بآرائهم، تبا لهم اولم يسمعوا الله يقول: (و ربك يخلق ما يشاء و يختار ما كان لهم الخيرة [ قصص: 28: 68. ])؟ بل سمعوا و لكنهم كما قال الله سبحانه: (فانها لا تعمى الابصار و لكن تعمى القلوب التى فى الصدور [ حج، 22: 46. ]) هيهات بسطوا فى الدنيا آمالهم و نسوا آجالهم، فتعسا لهم و اضل اعمالهم، اعوذ بك يا رب من الحور بعد الكور. [ ابن خراز: كفاية الاثر، صص 198 (و) مجلسى: بحارالانوار، ج 36: صص 353- 354/ ح 224 (به نقل از ابن خراز) (و) حر عاملى: اثبات الهداه، ج 2: ص 553 و ج 3: ص 127 (و) بحرانى: غاية المرام، ص 96 (و) بحرانى: عوالم العلوم، ج 11: صص 443- 445 (و) قاضى نورالله: احقاق الحق، ج 21: صص 26- 27 (و) بياضى: الصراط المستقيم، ج 2: ص 123 (و) كوكب الدرى، ج 1: ص 235 (و) جزرى شافعى: اسنى المناقب، ص 32. ] محمود بى لبيد گويد: چون پيامبر وفات يافت فاطمه (عليهاالسلام) بر سر قبور شهدا مى آمد و بر سر قبر حمزه به گريه و زارى مى پرداخت. روزى از روزها كه حضرتش بر سر مزار حمزه آمده بودند و به گريه و زارى مشغول بودند خدمتشان رسيدم و سلام كردم و عرضه داشتم: اى مهتر بانوان، از گريه شما بند دلم پاره شده است! حضرت فرمودند: اى ابا عمرو، گريستن حق من است، چرا كه سوگوار بهترين پدرها هستم. چه اشتياقى داشتم به رسول الله، سپس اين بيت را انشا فرمودند:اگر روزى كسى از دار دنيا رفت يادش- به تدريج در خاطره ها- كم مى شود؛ اما ياد پدرم، به خدا سوگند، هر روز فزونى مى يابد.به حضرت عرضه داشتم: اى بانوى من، مدتى است كه مساله اى به ذهنم خطور كرده است. حضرت فرمودند: بپرس، گفتم: آيا نصى از رسول خدا پيش از وفات حضرتش بر امامت على وجود دارد؟! حضرت فرمودند:شگفتا! آيا حادثه ى عظيم غدير خم را از ياد برده ايد؟ گفتم: خير، چنين رويدادى بود؛ ليكن مرا با خبر سازيد. فرمود: خدا را به شهادت مى گيرم، از رسول خدا شنيدم كه مى فرمود:على بهترين كسى است كه او را جانشين خود در ميان شما قرار مى دهم. على امام و خليفه ى بعد از من است و دو فرزندم- حسن و حسين- و نه نفر از فرزندان حسين پيشوايانى پاك و امامانى نيك اند. اگر از آنان فرمان بريد شما را هدايت نمايند و اگر كوس مخالفت با آنان زنيد تا روز رستخيز بلاى جدايى و اختلاف گريبانگيرتان خواهد بود.پرسيدم: از چه رو على سكوت كرد و حق خود نستاند؟ فرمود: اى ابا عمرو، پدرم فرمود: مثل امام (يا فرمود مثل على، شك از خود راوى است) مثل كعبه است، مردم بايد به طوافش روند و نه او بر گرد مردم طواف كند. به خدا سوگند، اگر حق را به اهلش واگذار مى كردند و از خاندان رسول فرمان مى بردند حتى دونفر با هم اختلاف نمى كردند و همانگونه كه پيامبر فرموده بود امامت از على تا قائم، نهيمن زاده ى حسين، پشت به پشت و نسل به نسل تدوام مى يافت. اما افسوس كه مردم ناآگاه كسى را جلودار كردند كه خدا او را عقب زده بود و كسى را به كنارى زدند كه خدا او را جلودار قرار داده بود. آنان ثمره ى بعثت را رها كرده به بدعتها تمايل نشان دادند. آنان اينگونه رفتار ناروا را با هواپرستى و شهوت زدگى و بازگشت به باورهاى فاسد جاهلى انجام دادند، زشت باد رويشان. آيا نشينده انگاشتند كلام خدا را كه فرمود: «پروردگار تو آنچه را كه بخواهد مى آفريند و بر مى گزيند؛ اما آنان را توان اختيار نيست». بلى، شنودند؛ ليك آنچنانكه خدا مى فرمايد: «پس بدرستى كه آنان ديدگانش نيست كه كور مى شود؛ بلكه دلهايى كه در سينه جاى دارد كور باشد». افسوس، كه آنان آروزهايشان را در دنيا گستراندند و از قيامت باز ماندند. خدا نابودشان گرداند و در امرشان گمراهشان نمايد. پروردگارا! به تو پناه مى برم از اندكى بعد از فراوانى .على نزديكترين مردم به رسول خداست (26) عن فاطمة الزهراء (عليهاالسلام)، عن ام سلمة، قالت: والذى احلف به ان كان على (عليه السلام) لا قرب الناس عهدا برسول الله (صلى الله عليه و آله).عدنا برسول الله (صلى الله عليه و آله) يوم قبض فى بيت عائشة، فجعل رسول الله (صلى الله عليه و آله) غداة بعد غداة يقول: جاء على؟ مرارا و اظنه كان بعثه فى حاجة، فجاء بعد، فظننا انه له اليه حاجة، فخرجنا من البيت فقعدنا بالباب فاكب عليه على (عليه السلام) فجعل يساره و يناجيه، ثم قبض من يومه ذلك، فكان اقرب النسا به عهدا [ سيوطى: مسند فاطمة، ص 61: ح 154 (و) بحرانى: عوالم العلوم، ج 11: ص 590. ] فاطمه ى زهرا (عليهاالسلام) از ام سلمه روايت كند كه: سوگند به كسى كه به او قسم ياد مى كنند، هر جا كه على (عليه السلام) مى بود نزديكترين مردمان به رسول خدا بود.از رسول خدا در روزى كه وفات يافت، در سراى عايشه عيادت كرديم. رسول خدا هراز گاهى مى فرمود: آيا على آمد؟ پيامبر به خيال اينكه على (عليه السلام) را براى كارى فرستاده اين را به تكرار مى فرمود- كه آيا على بازگشته است يا نه؟-. پس از مدت زمانى على (عليه السلام) آمد. ما گمان برديم كه پيامبر خدا با او سخن و حاجتى دارد. پس از سرا بدر آمديم و بر درب آن نشستيم. على بر روى رسول خدا خم شد. پس پيامبر خدا با او رازى در ميان نهاد و با او به نجوا پرداخت. آنگاه وفات پيامبر خدا فرا رسيد و على نزديكترين مردمان به رسول خدا بود.

نوشتن دیدگاه