انسان از كجا آمده و چرا آمده، پرسشى است كه تاكنون هيچ متكفر و مكتبى پاسخ درست و منطقى بدان نداده است، مگر با سفسطه بازى.
انسان، بين دو راز بزرگ، زندگى مى كند و هيچ تمدنى نمى تواند از اين دو مسئله دورى گزيند؛ و امرى كه هيچ گاه دگرگون نخواهد شد، همين موضوع قرار گرفتن انسان بين اين د و مجهول است و اينكه ما از كجا آمده ايم و به كجا مى رويم، يك مسئله بغرنج فلسفى است:
از كجا آمده ام، آمدنم بهر چه بود؟           به كجا مى روم آخر، ننمايى وطنم؟
مانده ام سخت عجب كز چه سبب ساخت مرا           يا چه بوده است مراد وى از اين ساختنم؟
پاسخ ساده ى آن، اين است كه ما از عالم روح آمده ايم و به عالم روح نيز بازمى گرديم:
انا لله و انا اليه راجعون. [سوره ى بقره، آيه ى 156.] .
ما از آن خداوند هستيم و به سوى او بازمى گرديم.
از رحمت آمدند و به رحمت روند خلق           من رحمة بدا و الى رحمة يول
خلقان همه بر فطرت توحيد زاده اند           اين است سر عشق كه حيران كند عقول
صد المتالهين، فيلسوف نامبردار اسلام مى گويد:
انسان، به طور طبيعى رو به سوى كمال دارد و فطرتا مى خواهد به مبدا فعال نزديك شود و آن كمال در خور شان آدمى در اين دنيا (جهان مادى) نصيبش نخواهد شد. تنها در عالم آخرت كه منتهى اليه حركت و نهايى ترين مقصد اوست، اين منظور حاصل مى شود و اين سلوك، به سوى كمال به پايان مى رسد. بنابراين، به طور قطع، همان طور كه آدمى جميع مراحل تكامل را كه در قلمرو حركت جوهرى و فطرى قرار دارد، از قبيل جماد بودن و نبات بودن و حيوان بودن، طى نموده تا به مرحله ى انسانيت رسيده است، ناگزير متوجه جهان ديگرى خواهد شد و از قوه به عليت ارتقا يافته، از دنيا به آخرت قدم مى نهد و در پايان حركت خويش، بر مولا و سرور خود كه منتهى اليه حركت و غايت الغايات و نهايت آروزى اوست، وارد مى شود؛ همان طور كه خداى تعالى فرموده: «يا ايها الناس ان كنتم فى ريب من البعث فانا خلقناكم من تراب ثم من نطفة ثم من علقة ثم من...؛ [سوره ى حج، آيه ى 5.] اى مردم! اگر درباره برانگيخته شدن در شك ايد پس (بدانيد) كه ما شما را از خاك آفريده ايم، سپس از نطفه؛ سپس از علقه؛ آنگاه از مضغه؛ داراى خلقت كامل و (احيانا) خلقت ناقص، تا (قدرت) خود را بر شما روشن گردانيم». [الاسفار الاربعة، ج 9، ص 159.]

نوشتن دیدگاه