لحظه زادن فرامى رسد. زمان آن رسيده است تا فاطمه در آسمان دنيا بدرخشد، پَرى زمينى پديد آيد، تا زندگى را آغاز كند، تا سفر عمر در كره ى حوادث آغاز شود.
پدر به مادر كه از درد به خود مى پيچيد گفت:
- اين جبريل است، به من مژده مى دهد فرزندمان دختر است. [ بحارالانوار، مجلسى، چ سوم، ج 2، ص 43. ] مادرِ يازده [ تجهيز الجيش، مولوى امان ا... دهلوى، ص 99. ] ستاره.
در آن صبحِ آكنده از نور، خانه ى خديجه سرشار از آرامش، شادمانى و انتظار بود. فاطمه، بر درهاى دنيا مى كوبيد.
خديجه، از دردهاى زايمان، رنج مى كشد و مى انديشد از كدام ماما خواهش كند؟ به دنبال كدامين زنِ مكّى بفرستد؟ در لحظه اى نورانى و لبريز از بالهاى فرشتگان، چهار بانو [ ذخائر العقبى، طبرى، چ مصر، ص 44- وسيلة المآل، حضرمى، چ دمشق، ص 77- نزهة المجالس، چ قاهره، ج 2، ص 227- ينابيع المودّة، چ اسلامبول، ص 198. ] از ژرفاى تاريخ به اتاق گام مى نهند.
بانوان بى همتاى نزد خديجه مى آيند، به زودى، بانوى بانوان [ مسند الطياسى، ابى داود طياسى، چ حيدرآباد دكن، ص 196- الطبقات الكبرى، ابن سعد، چ بيروت، ج 8، ص 26- خصائص النسائى، نسايى، چ مصر، ص 124- جواهر البحار، نبهانى، چ قاهره، ج 1، ص 360- الاستيعاب، ابن عبدالبر، چ حيدرآباد دكن، ج 2، ص 750- حلية الاولياء، ابونعيم اصفهانى، چ مصر، ج 2، ص 39- مصابيح السّنّة، بغوى، چ مصر، ج 3، ص 204- تاريخ الذهبى، عثمان ذهبى، چ مصر، ج 2، ص 94- الاصابة، عسقلانى، چ مصر، ج 4، ص 367- كنزالعمّال، المتقى الهندى، چ حيدرآباد دكن، ج 13، ص 95- صلح الاخوان، نقشبندى خالدى، چ بمبئى، ص 116- الروض الازهر، حنفى، چ حيدرآباد دكن، ص 103، ينابيع المودّة، چ اسلامبول، ص 260. ] متولد مى شود، بانويى كه نُه نام دارد. [ بحارالانوار، مجلسى، چ بيروت وفايى، ج 2، ص 43. ] بانويى كه «انسان» از تبار اوست، بانويى كه رنجهاى زايشِ مردمان روى زمين را تاب آورده است، مى گويد:
- من مادر تو هستم، حوا.
بانويى كه رنجهاى فرعون را تاب آورده است، بانويى كه دلش را درياچه ى نور ساخته است، مى گويد:
- من آسيه ام.
بانوى سوّم مى گويد:- من كلثوم، خواهر موسى عليه السلام هستم، موسى بن عمران.
چهارمين بانو زبان مى گشايد:
- من مريم، مادر مسيح عليه السلام هستم، دوشيزه اى غرقه در عشق خداوندى. بانوان تاريخ مى گويد: «براى انجام كارهاى ضرورى بانوان، نزد شما آمده ايم». [ نزهة المجالس، شافعى بغدادى، چ قاهره، ج 2، ص 227- وسيلة المال، حضرمى، چ دمشق، ص 77. ] آمده ايم تا تولد فاطمه را مژده دهيم، تولد بانوى بانوان گيتى.
اتاقِ خديجه لبريز از نور مى شود. بوى بهشت در فضا موج مى زند. شادمانى و خوشبختى دلها را فتح مى كنند.
در لحظه ى رنجِ مقدّس، مرواريد بهشتى پديدار مى شود، پاكيزه و پاك نهاد.
چون متولد شد، سر به سجده مى گذارد. انگشتانش را به سوى آسمان بلند مى كند:
- همانا آفريدگار يكى است، بى انباز. [ ينابيع المودّة، قندوزى، چ اسلامبول، ص 198. ] حوريه هاى بهشتى با ابريقها و منديلهاى برفگون مى آيند. [ بحارالانوار، مجلسى، ج 2، ص 43. ] آبهاى كوثر، از ابريقهاى بهشتى از دستانِ سپيد دوشيزگانى فرومى ريزند كه «هيچ انسان و هيچ جنى با آنان آميزش نكرده است». [ قرآن كريم، سوره ى الرّحمن، آيه 74. ] حوا مى گويد: اى خديجه! فاطمه را در حالى بگير كه سرشت و ظاهرى پاكيزه دارد و نيكبختى در وى و دودمان وى است».
در لحظه اى كه خديجه پستان در دهان كوچك وى مى نهد، چشمه ى جوشان مهر مادرى مى جوشد، فاطمه براى مادرش تنها يك دختر نيست، همه چيز اوست، وجودش، آرزوهايش، رؤياهايش و ارمغانش به شوىِ رنجبرش هست. به خاطر همين، خديجه- كه تاكنون هيچكدام از دختران پيشينش را شير نداده، و آنها را به دايه سپرده بود- فاطمه را شير مى دهد. [ تاريخ ابن عساكر، ابن عساكر، چ دمشق، ج 1، ص 293- البداية و النهاية، ابن كثير، چ مصر، ج 5، ص 307. ] اين گونه است كه فاطمه با نُه نام متولد مى شود.
او را «فاطمه» مى نامند، زيرا آفريدگار وى را از تباهيهاى زمين [ بحارالانوار، مجلسى، چ بيروت، وفايى، ج 43، ص 16. ] جدا كرده [ واژه مقدس، «فاطمه» از ماده ى «فطم» گرفته شده و فطم در لغت به معناى «جدا كردن» است. ] او را فاطمه نام نهادند، زيرا پروردگار او شيفتگان و تبارش را از آتش دوزخ «جدا» كرده است. [ تاريخ بغداد، خطيب بغدادى، چ قاهره، ج 13، ص 331- ذخائر العقبى، طبرى، ص 26- كنزالعمّال، حسام الدين هندى [معروف به متقى]، چ حيدرآباد دكن، ج 13 ص 94- رشفة الصّادى، حضرمى، چ مصر، ص 47، أرجح المطالب، عبدا... حنفى، چ لاهور، ص 240 و 245- فيض القدير، منّاوى، چ قاهره، ج 1، ص 206- وسيلة المآل، حضرمى، چ دمشق، ص 78- إسعاف الرّاغبين، صبان، (با حاشيه «نورالابصار»)، چ مصر، ص 191- جواهر العقدين، عبدا... سمهودى، چ اسلامبول، ص 397. ] او را «حورا» مى گويند خدايش خواست وى پَرى [ يك معناى پرى «بانوى زيبا رخسار» است. ] روى زمين [ كنزالعمّال، متقى، چ حيدرآباد دكن، ج 13، ص 94- تاريخ بغداد، خطيب بغدادى، چ قاهره، ج 13، ص 231- فيض القدير، منّاوى، چ قاهره، ج 1، ص 206- ينابيع المودّة، قندوزى، چ اسلامبول، ص 194. ] باشد، پرى انسانى كه پريان بهشتى به خاك پايش نمى رسند.
فاطمه، «صدّيقه» است، بسان مريم، همانند پيامبران. فاطمه، صدّيقه است، زيرا صادق عليه السلام آل محمد بدان گواهى داده است، [ الرياض النضرة، محب الدين طبرى، ج 2، ص 202، در موضوع «شرافت نبوّت» آورده است: سرور ما محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم به على عليه السلام فرمود: «همسرى صدّيق [داراى بالاترين درجه ى ايمان به خدا و محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم] چون دخترم به تو داده شد كه همانند وى همسرى نيست». ] از اين روى، جز «صدّيق» وى را غسل نمى دهد. [ علل الشرايع، صدوق، ص 184. ] و «فاطمه بزرگترين صدّيقى است كه روزگاران براى شناختن وى سپرى شده است» [ بحارالانوار، ج 43، ص 105. ] فاطمه پاك متولد شده است و پاكيزه و برفْوَش زندگى مى كند، زندگى اش سپيد است، بسانِ كبوتران صلح، همانند برفهاى ستيغهاى آسمان ساى، همچون ابرهاى باران خيز در آسمانِ فيروزه اى، آرى، فاطمه «طاهره» است، زيرا خداى چنين خواست. [ تاريخ بغداد، خطيب بغدادى، چ مصر، ج 10. المستدرك، حاكم نيشابورى، چ دارالكتب العلمية، بيروت، ج 2، ص 416- ينابيع المودّة، قندوزى، صفحات 193 و 229- سير أعلام النبلاء ذهبى، چ مؤسسة الرسالة، بيروت، ج 3، ص 212- أسدالغابة، ابن اثير، چ داراحياء التراث العربى، ج 5، ص 521- تاريخ الذهبى، عثمان ذهبى، چ دارالكتاب، ج 2، ص 97- شواهد التّنزيل، حكانى، ج 2 ص 11- أنساب الاشراف، يحيى بلاذرى، چ معارف، مصر، ج 1، ص 215- تفسير الرازى، رازى، چ دارلفكر المعارف، مصر، ج 6 ص 783- البداية و النّهاية، ابن كثير، ج 8، ص 205- ذخائر العقبى، طبرى، ص 22. ] پلشتيها را از وى زدود و پاكيزه اش ساخت.
ملكوت چنين اراده كه فاطمه «بتول» [ ينابيع المودّة، ص 260- المناقب المرتضويه، كشفى حنفى، بمبئى، ص 119- مودَة القربى، شهاب الدين همدانى، لاهور، ص 103. ] باشد، همان گونه كه پيش از اين براى مريم چنين خواسته بود.
خداوند فاطمه را خجسته و «كوثر» محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم و تبارش آفريد. آفريدگار نسل هر پيامبر را در صُلب خودش و فرزند زادگان آخرين پيامبر را در صُلب على- تنها همسر و همتاى بى نظير فاطمه- آفريد. [ الصواعق المحرقه، ص 74- ينابيع المودّة، ص 183- المناقب، خوارزمى، ص 229. ] فاطمه، «زهرا» است، چرا كه هرگاه در محراب به نيايش مى ايستد، چهره اش مى درخشد. نور از چشمان عسلى و پيشانى اش مى تراود، فاطمه، ستاره مى شود و براى آسمان چنان نورفشانى مى كند كه ستارگان براى زمين. [ أمالى، صدوق- بحارالانوار، مجلسى، چ مؤسسة الوفاء، بيروت، ج 43 ص 17. ] و پروردگار اين گونه فاطمه را آفريد: صدّيقه: مباركه، طاهره، طيّبه، زكيّه، زهرا، محدّثه، راضيه و مرضيّه. [ بحارالانوار، ج 43، ص 10. ]

نوشتن دیدگاه