1- فاطمه: فاطمه از مصدر فطم است. و فطم در لغت عرب به معناى قطع كردن، بريدن و جدا شدن آمده است. و فاطمه يعنى جدا شده از هر بدى.
پيامبر (صلى الله عليه و آله) فرمود: «او را فاطمه ناميدند زيرا خداوند وى و فرزندان و دوستانش را از آتش بريده و بازداشته است». [قال رسول الله... «و انما سماها فاطمه لان الله فطمها و ذريتها و محبيها عن النار». نگاه كنيد به ينابيع الموده ص 397- كنز العمال ج 6 ص 219- ذخائر العقبى ص 26 به همين مضمون- تاريخ بغداد ج 12 ص 331.] نام فاطمه را خداوند از طريق وحى به پيامبر (صلى الله عليه و آله) القاء نمود. [علل الشرائع باب 144- كافى باب الحجه.] نام گذارى دختران به فاطمه مستحب است. [و افى باب الاسماء و الكنى.] و امام صادق (عليه السلام) به مردى كه دخترش را فاطمه نام نهاده بود فرمود: «اكنون كه نامش را فاطمه نهاده اى دشنامش مده به او لعنت مكن و او را كتك نزن». [و افى باب تاديب الولد.]
2- صديقه: يعنى بسيار راستگو و صديق.
3- مباركه: خداوند انواع بركات را به فاطمه زهرا (عليهاالسلام) عطا فرمود و نسل پيامبر (صلى الله عليه و آله) را در وجود او قرار داد.
4- طاهره: مصداق آيه شريفه تطهير است. و بدين خاطر طاهره ناميده شده كه از هر نوع آلودگى پاك است. [مصباح الانوار.]
5- زكيه: پاك و مطهر است.
6- راضيه: زهرا (عليهاالسلام) به آنچه خداوند برايش مقرر داشت راضى بود.
7- مرضيه: او مورد خشنودى و رضاى پروردگار بود.
8- زهرا: امام صادق (عليه السلام) فرمود: «فاطمه (ع) را از اين رو «زهرا» ناميده اند كه هنگامى كه در محراب عبادت مى ايستاد نورش براى فرشتگان آسمان مى درخشيد آنگونه كه نور ستارگان بر اهل زمين مى درخشد». [بحارالانوار ج 43 ص 13.]
9- بتول: به روايت ابن اثير از علماى اهل سنت، رسول خدا (ص) فرمود: «فاطمه را بتول ناميده اند زيرا به واسطه فضل و دانش، ايمان و شرافتش از ساير زنان زمانه جدا گشته است». [نهايه ابن اثير ج 1 ص 71- لسان العرب ج 11 ص 43.] و به روايتى ديگر كه علماى اهل سنت نظير ابن اثير، قندوزى و ديگران نقل كرده اند، رسول خدا (ص) فرمود: «فاطمه بتول ناميده شد زيرا كه وى را از عادات ماهانه دور داشته اند». [قال رسول الله: «و انما سميت فاطمة البتول لانها تبتلت من الحيض و النفاس».
نگاه كنيد به نهايه ابن الاثير ج 1 ص 71- ينابيع الموده ص 260- مودةالقربى ص 103 و 78.]

نوشتن دیدگاه