كلينى عالم و محدث معروف شيعى- متوفاى 328 ه-. ق- مى نويسد:
پس از وفات فاطمه (ع)، على (ع) او را پنهان به خاك سپرد و جاى قبرش را ناپديد كرد، سپس برخاست رو به مزار رسول خدا (ص) كرد و گفت:
سلام بر تو اى رسول خدا (ص)! از من و از دخترت كه به ديدار تو آمده و اكنون در كنارت زير خاك خفته است، خداوند چنين خواسته كه او زودتر از ديگران به تو ملحق شود.
اى پيامبر خدا (ص)! شكيبائى ام از فراق محبوبه ات بپايان رسيده، و خويشتن داريم بخاطر جدايى سرور زنان عالم از دست رفته است. اما چه چاره جز آنكه طبق سنت تو بر مصائب صبر كنم، آنچنان كه در مصيبت جدائيت صبر نمودم. من سرت را در آرامگاهت نهادم و تو بر روى سينه من جان دادئى «همه از خدائيم و بسوى خدا بازخواهيم گشت» همانا امانت به صاحبش رسيد و گروگان دريافت گشت و زهرا (ع) از دستم گرفته شد.
اى رسول خدا (ص)! پس از او آسمان و زمين در منظر نگاهم زشت مى نمايد، اندوهم جاودانه شد و شبم در بيخوابى مى گذرد و غمم پيوسته در دل است، تا خدا مرا در جوار تو ساكن گرداند.
غصه اى دارم كه از شدتش دل به خون نشسته و اندوهى دارم بهت آور چه زود جمع ما را به پريشانى كشانيد و ميان ما جدائى افكند تنها بسوى خداوند شكايت مى برم. به همين زودى دخترت از همدست شدن امتت بر ربودن حقش بتو خبر خواهد داد، همه سرگذشت را از او بپرس و گزارش را از او بخواه، چه بسا درد دلهائى كه چون آتش در سينه اش مى جوشيد و در دنيا راهى براى گفتن و شرح دادن آن نيافت، او هم اكنون مى گويد و خداوند هم داورى مى كند و او بهترين داورانست. سلام بر شما، سلام وداع كننده اى كه نه خشمگين است و نه دلتنگ، اگر مى روم بخاطر دلتنگيم نيست و اگر بمانم بخاطر بدگمانى به خدا از آنچه به صابران وعده داده نباشد.
آه، آه صبر آرام بخش و زيباست و اگر بيم چيرگى ستمكاران نبود براى هميشه چون معتكفان در اينجا مى ماندم و چون فرزند مرده شيون سر مى دادم و سيل آسا مى گريستم. خدا گواهست كه دخترت پنهان بخاك سپرده مى شود در حالى كه حقش غصب شد و از ارثش محروم گشت. با اينكه هنوز روزى چند از وفاتت نگذشته بود و بر خاطره ها از يادت غبار كهنگى ننشسته بود.
اى رسول خدا (ص)! دل را به ياد تو آرام ميدارم درود خدا بر تو و سلام و رضوان خدا بر فاطمه (ع) باد». [اصول كافى ج 1 ص 458- كشف الغمه- دلائل الامامه ص 47- امالى مفيد ص 165- در نهج البلاغه بطور خلاصه تر ياد شده خطبه 194 نهج البلاغه فيض ص 651 شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد ج 10 ص 265.]
از فراق فاطمه (عليهاالسلام) على (عليه السلام) بشدت اندوهگين بود، رنج و اندوه على (ع) در سخنان از دل برآمده اى كه در كنار مزار زهرا (ع) گفت هويداست. گاه نيز سوز دل خود را در مرثيه هايى كه مى سرود و يا زمزمه مى كرد نشان مى داد. در ديوانى كه منسوب به اميرالمومنين (ع) است شعرى با نوزده بيت آمده كه على (ع) آن را بر مزار فاطمه زهرا (عليهاالسلام) سروده است. [بحارالانوار ج 43 ص 216.] اما ابوالعباس مبرد- متوفاى 285 ه- دو بيت از آن شعرها را با اندكى تفاوت ذكر كرد. و گويد على (ع) به اين اشعار تمثل جست.
لكل اجتماع من خليلين فرقة            كل الذى دون الممات قليل
و ان افتقادى واحدا بعد واحد           دليل على ان لا يدوم خليل
[كامل ابوالعباس مبرد ج 4 ص 30.]
جمع هر دو دوستى را عاقبت فراق و پريشانى است و هر چيز جز مرگ ناچيز است و اينكه من دوستى را پس از دوست ديگر از دست مى دهم نشان آن است كه هيچ دوستى جاويد نمى ماند.

نوشتن دیدگاه