اميدها بر باد رفته بود. غم فراق پيامبر (ص)، مظلوميت على (ع)، از دست رفتن حق و ستمها و مصيبتهايى كه بر زهرا (ع) رفت، روح و پيكر تنها يادگار پيامبر (ص) را بشدت آزرده و فرسوده بود. بعد از وفات رسول خدا (صلى الله عليه و آله) ديگر لبخندى بر لبان زهرا (ع) ديده نشد. [طبقات ج 2 ص 40.]
كار فاطمه (ع) روز و شب گريه بود. بعد از وفات پدر آنقدر گريست كه دل همسايگان از گريه و ناله اش بى قرار شد. ناله و اشگ و آه فاطمه (عليهاالسلام) افشاگر ستمها بود از اينرو عده اى به على (ع) گفتند: فاطمه (ع) شب و روز مى گريد از گريه او ما آرام نداريم، به زهرا (ع) بگو يا شب گريه كند روز آرام بگيرد و يا روزها بگريد شب آرام گيرد. على (عليه السلام) كه مى خواست همسرش را آرام كند پيام مردم مدينه را به او رساند فاطمه (ع) پاسخ فرمود: عمر من به آخر رسيده و در ميانشان چندان توقفى ندارم به خدا سوگند شب و روز آرام نخواهم گرفت تا آنكه به پدرم رسول خدا (صلى الله عليه و آله) ملحق شوم. [بحارالانوار ج 43 ص 177.]
روزها بر سر مزار پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله) مى رفت و مى گريست. گاهى بر سر مزار شهداى احد مى رفت و در آنجا بياد شهداى صدر اسلام و ياران باوفاى پدرش نماز و دعا مى خواند [اصول كافى ج 1 ص 241.] و اشگ مى ريخت. گاه به قبرستان بقيع مى رفت و بياد شهداء و مسلمانان پاكنهاد به گريه مى نشست. على (عليه السلام) براى آسايش فاطمه (عليهاالسلام) از آفتاب سوزان، سايبانى در بقيع برايش بنا كرد كه «بيت الاحزان» ناميده شد. هنگامى كه شب فرامى رسيد على (عليه السلام) به آنجا مى رفت و فاطمه (عليهاالسلام) را با خود بازمى گرداند. [بحارالانوار ج 43 ص 177.]
بنابراين مكان اصلى بيت الاحزان در بقيع است نه آنجايى كه در چند دهه اخير به نام بيت الاحزان مشهور شده است زيرا هيچگونه مستند تاريخى در اين باره در دست نيست. [مدينه شناسى ج 1 ص 351. نگاه كنيد به تصوير شماره 6.] و دليل ديگر اينكه فضاى قبرستان بقيع با سكوت جانسوزش و وجود مزار تنى چند از شهداء و ياران پيامبر (ص) محيط مناسبترى براى نوحه سرائى است و دليل سوم نوشته سمهودى تاريخ نگار محقق و مدينه شناس است كه مى نويسد: بيت الاحزان مكانى معروف به مسجد فاطمه (ع) است و در قبله مزار حسن (ع) و عباس قرار دارد. [و فاء الوفاء ج 2 ص 918.]

نوشتن دیدگاه