سخنرانى پر شور فاطمه (ع) امواج توفنده اى ايجاد كرد، مردم مدينه دگرگون شدند، و صداها به گريه بلند شد. انصار با اعتراض خود به حمايت از فاطمه (ع) برخاستند.
ابوبكر براى آرام كردن جمعيت، خطاب به فاطمه زهرا (ع) گفت: اى دختر پيامبر (ص)! پدرت نسبت به مومنان رئوف و مهربان، و نسبت به كافران سخت عذابى بود. رسول خدا (ص) پدر توست نه پدر زنان ديگر، او برادر پسر عموى توست نه مردان ديگر. ما ميدانيم كه على در ديده او از همگان برتر مى نمود، و در كارهاى بزرگ ياور او بود. جز سعادتمند شما را دوست ندارد و جز انسانهاى پست ناروا زاده شما را دشمن نشمارند.
شما عترت پاك خدائيد و برگزيدگان نيكوى اوئيد كه بر آخرت راهنماى ما و در بهشت ما را رهنمونيد. بازداشتن (على) از خلافت بدست من نيست و اما فدك و آنچه پدرت برايت قرار داده اگر حق توست و آن را گرفته ام ستمكارم. اما آنچه درباره ارث گفتى ميدانى كه پدرت فرمود: «ما پيامبران ارثى بجا نمى گذاريم آنچه از ما بماند صدقه است».
فاطمه پاسخ داد: «اما خداوند درباره دو تن از پيامبران گويد: «از من و آل يعقوب ارث برد». [مريم 7. يرثنى و يرث من ءال يعقوب و اجعله رب رضيا] و مى فرمايد: «سليمان از داود ارث برد» [نحل 17. و ورث سليمن داود] هر دو پيامبرند ارث بجا نهادند و ارث بردند آنچه به ارث نمى رسد مقام پيامبرى است. و غير از آن به ارث مى رسد. پس چرا مرا از ارث پدر محروم مى كنى، آيا در كتاب خداى چيزى نازل شده است و فاطمه استثناء شده است؟ اگر اينطور است بگو تا بپذيرم.
ابوبكر پاسخ داد: اى دختر رسول خدا (ص)! گفته ات عين حجت است و منطق تو منطق نبوت. من قدرت پاسخ گفتن به تو را ندارم و گفتارت را رد نمى كنم. شوهرت ابوالحسن ميان من و تو داورى خواهد كرد و مرا باخبر خواهد ساخت. [بلاغات النساء ص 19.]
ابن ابى الحديد از علماى اهل سنت ماجراى پاسخگويى خليفه را اينگونه نگاشته است: پس از سخنرانى فاطمه زهرا (ع) ابوبكر به منبر رفت و گفت:
اى مردم! اين هياهوها براى چيست؟! چرا به اين حرفها گوش مى دهيد؟! هر سخنور آرزويى دارد. كجا اين خواسته ها در زمان رسول خدا (ص) وجود داشت؟! هر كس در اين باره چيزى شنيده بگويد: او بسان روباهى است كه شاهدش دم اوست مى خواهد فتنه برپا كند. از درماندگان كمك مى خواهند. زنان را به يارى مى خوانند بسان ام طحال اند [طحال يكى از فاحشه هاى معروف عصر جاهليت بود.] كه زشتكارى در نظرش خوب جلوه كرده بود. من اگر بخواهم مى گويم و اگر بگويم اسرار را افشاء مى كنم! اما اگر مرا رها كنند خاموش خواهم ماند.
اى انصار! سخن برخى نادانان شما به من رسيده است، با اينكه شما به پيروى از دستورات پيامبر (ص) سزاوارتريد. شما پيامبر (ص) را پناه داديد و يارى كرديد. من راز كسى را فاش نمى كنم و با دست و زبان كسى را نمى آزارم مگر كسى كه سزاوار كيفر باشد. [شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد ج 16 ص 214- 215- دلائل الامامه ص 38/ 39.] طبرى در دلائل الامامه ضمن بيان مطالب فوق مى نويسد پس از آن به مردم گفت با همه اينها فردا بياييد حقوقتان را دريافت كنيد. [دلائل الامامه ص 39.]
پس از اين سخنان بود كه فاطمه (ع) اندوهگين به خانه بازگشت.

نوشتن دیدگاه