در خانه پيامبر (صلى الله عليه و آله) صداى شيون بلند بود. فرزندان فاطمه (عليهاالسلام) حسن و حسين و زينب و ام كلثوم (ع) مى گريستند، اما زهرا (ع) بيش از هر كس از غم اين مصيبت مى سوخت. على (عليه السلام) در حالى كه اشك از چشمانش جارى بود به غسل و كفن پيامبر (ص) مشغول گرديد. قطره هاى آب بر پيكر پاك پيامبر (ص) فرو مى غلطيد و در آن سوى اين ماتمكده، عده اى در سقيفه [نگاه كنيد به تصوير شماره 5.] گرد آمده بودند تا در مورد جانشين پيامبر (ص) تصميم بگيرند. هنوز كار شستشوى پيامبر (ص) تمام نشده فرياد الله اكبر برخاست على به عباس فرمود: اين تكبير براى چيست؟
عباس پاسخ داد: يعنى آنچه نبايد بشود انجام شد. [انساب الاشراف ص 582.]
ديرى نپاييد جماعتى بسوى خانه فاطمه (عليهاالسلام) به حركت درآمدند از بيرون خانه صدايى بلند شد: بيرون بياييد وگرنه همه شما را آتش مى زنيم.
خانه فاطمه (عليهاالسلام) خانه وحى بود. خانه اى كه پيامبر (صلى الله عليه و آله) هرگاه مى خواست به آن وارد شود اجازه مى گرفت، جبرئيل بدون اجازه به درون آن خانه وارد نمى شد، اما با كمال تاسف پس از رحلت پيامبر (ص) خانه مورد هجوم واقع شد و اهل آن مورد اهانت و تهديد قرار گرفتند، اين حادثه اى نيست كه ساخته و پرداخته شيعه باشد زيرا قديمترين و موثق ترين مورخان اهل سنت نظير طبرى، ابن قتيبه دينورى، بلاذرى و ابن عبدر به نقل اين واقعه پرداخته اند. هر چند هرگز قصد ما اين نيست كه با بيان اين مطالب احساسات عده اى از برادران مسلمان خويش را ناديده انگاريم زيرا آنان كه در گذر اين حادثه بودند اكنون نزد خدايند و او بهترين داورست، ليكن ذكر بيطرفانه حقايق تاريخى امرى است كه يك تاريخ نگار امانتدار از بيان آن ناچار است. بلاذرى- متوفاى 276 ه.- و ابن عبدربه- متوفاى 328- پيرامون اين حادثه چنين مى نويسند:
پس از ماجراى سقيفه عده اى بسوى خانه وحى براه افتادند در بيرون خانه عمر فرياد زد بيرون بياييد! بيرون بياييد وگرنه خانه را با اهلش آتش مى زنيم!
فاطمه (ع) به در حجره رفت و در آنجا عمر را ديد كه آتشى در دست دارد.
فاطمه (ع) فرمود: عمر مگر از خدا نمى ترسى چه شده است؟
عمر پاسخ داد: بايد على و بنى هاشم به مسجد بيايند و با خليفه رسول الله بيعت كنند! فاطمه (ع) پاسخ داد كدام خليفه؟ خليفه رسول الله اكنون در كنار پيكر پيامبر (ص) نشسته است. عمر پاسخ داد: ابوبكر پيشواى مسلمين است. مردم در سقيفه با او بيعت كرده اند. بنى هاشم هم بايد با او بيعت كنند. اگر هم نيايند خانه را با اهلش به آتش مى كشم مگر اينكه بيعت را بپذيرند.
فاطمه (ع) فرمود: عمر آيا مى خواهى خانه ما را آتش بزنى؟ و او گفت: بله. [انساب الاشراف ص 586 عقدالفريد ج 5 ص 12 و چاپ ديگر ج 2 ص 197.]
طبرى- متوفاى 310 ه- كه برخى او را پيشواى تاريخ نگاران اهل سنت مى دانند با همه ى احتياطى كه بطور معمول در نگاشتن چنين مطالبى دارد مى نويسد:
عمر بسوى خانه على رفت. در آنجا گروهى از مهاجران و طلحه و زبير گرد آمده بودند. صدا زد سوگند بخدا اگر براى بيعت با ابوبكر بيرون نياييد شما را آتش خواهم زد. زبير با شمشير از نيام برآمده بيرون جهيد اما پايش لغزيد و با صورت به زمين خورد مردم بر سرش ريختند و او را گرفتند. [تا ريخ طبرى 2 ص 443.]
ابن قتيبه دينورى- متولد 213 و متوفاى 276- ماجرا را چنين نوشته است: ابوبكر رضى الله عنه سراغ عده اى را كه از بيعتش تخلف كرده و نزد على كرم الله وجهه گرد آمده بودند گرفت، سپس عمر را نزد آنان فرستاد. عمر بر در خانه آمد و اهل خانه را فراخواند اما آنان از خانه بيرون نيامدند. او مقدارى هيزم خواست و گفت: بخدايى كه جان عمر بدست اوست بيرون مى آييد يا خانه را با آنكس كه در اوست به آتش مى كشم! به او گفتند: اى اباحفص! فاطمه در خانه است؟ پاسخ داد: اگر چه او در خانه باشد. [الامامه و السياسه ج 1 ص 19.]
شهرستانى در كتاب الملل و نحل از قول نظام يكى از علماى بزرگ معتزله- متوفاى 231 نقل مى كند: در روز بيعت به شكم فاطمه چنان ضربتى خورد كه فرزندش (محسن) را سقط كرد. [الملل و النحل ج 1 ص 57.]
در منابع شيعه ماجرا با صراحت بيشترى بيان شده است سليم بن قيس هلالى- متوفاى 90 ه- چنين مى نويسد: وقتى اهلبيت در پاسخ تهديدها از خانه بيرون نيامدند درب خانه به آتش كشيده شد. فاطمه (عليهاالسلام) پشت درب خانه آمد و در اين ماجرا بين درب و ديوار قرار گرفت و بر او فشارى سخت وارد شد. قنفذ با تازيانه بر بازوى فاطمه (عليهاالسلام) نواخت. [كتاب سليم بن قيس ص 249.] طبرى شيعى- متوفاى قرن 4- مى نويسد: قنفذ با غلاف شمشير به او زد محسن فاطمه (ع) سقط شد و بدان خاطر به بيمارى سختى دچار گشت. [دلائل الامامه ص 45.]

نوشتن دیدگاه