فاطمه (عليهاالسلام) بخشى از شب را به عبادت مشغول بود، آنقدر نمازهاى شب حضرت طولانى مى شد و بر روى پاهاى مباركش مى ايستاد كه پاهايش ورم كرد. فاطمه (ع) از ترس خدا در نماز نفس نفس مى زد. [عدةالداعى.] حسن بصرى- متوفاى 110 هجرى- گويد: هيچكس در ميان امت از نظر زهد و عبادت و پارسائى از فاطمه (ع) والاتر نبود. [مناقب ابن شهرآشوب ج 3 ص 341- ربيع الابرار ج 2 ص 104.]
امام حسن مجتبى (ع) در ايام كودكى شبى تا صبح مراقب عبادت مادر بود. گوش به زمزمه هاى عارفانه و عاشقانه مادر با خداوند سپرده بود مى نگريست كه مادر دائم در ركوع و سجود و قيام و قعود است. مى شنيد كه مادرش پيوسته درباره زنان و مردان مسلمان دعاى خير مى كند و يكايك آنان را نام مى برد و از خداى بزرگ براى هر يك از آنها سعادت و رحمت و بركت مى خواهد. امام حسن (ع) آن شب نخوابيد و تا صبح گوش فراداد. صبح به مادر گفت: مادر جان چرا هر چه گوش كردم، تو درباره ديگران دعاى خير كردى اما درباره خودت دعا نكردى؟
فاطمه (ع) جواب داد: «اول همسايه بعد خانه خود.» (الجار ثم الدار). [علل الشرايع ص 181- بحارالانوار ج 43 ص 81.]

نوشتن دیدگاه