اين حجره ها كه خود بيانگر سنت و روش پيامبر (ص)، على (ع) و فاطمه (ع) در زندگى شخصى بود تا زمان وليد بن عبدالملك- سال 88 هجرى- همچنان پا بر جاى بود تا اينكه به دستور وى ويران گرديد. بدون ترديد انگيزه اصلى اين ويرانگرى خشونت آميز محو آثار سنت نبوى (ص) و فراهم ساختن زمينه براى توجيه كاخ نشينى پر از تجمل و اسراف امويان بود. و اقدى از معاذ بن محمد انصارى و او از عطاء خراسانى نقل مى كند كه در ميان قبر و منبر پيامبر (ص) گفت: من حجره هاى همسران رسول خدا (ص) را ديدم كه از شاخه هاى درخت خرما درست شده بود و بر درهاى آن پرده مويين سياه بود، هنگامى كه نامه وليد بن عبدالملك رسيد و بر مردم خوانده شد كه طى آن دستور داده بود، حجره هاى همسران رسول خدا (ص) ضميمه مسجد شود، مردم گريستند و من هيچ روزى به اندازه آن روز گريه كننده نديدم.
سعيد بن مسيب گويد: دوست داشتم حجره ها را به همان حال باقى نگهدارند تا آنكه مردم مدينه و هر كس به آن شهر مى آيد بيند كه رسول خدا (ص) در زندگى خود به چه مقدار كفايت نمود تا مردم از مال اندوزى و فخرفروشى دست بردارند و به زهد گرايند. [طبقات ج 1 ص 499.] و ليد ضمن نامه خود به «عمر بن عبدالعزيز» والى وقت مدينه فرمان خريدارى خانه فاطمه (ع) را صادر كرد. ولى اهل خانه كه از زمره اهل بيت محمد رسول الله (ص) بودند، از فروش خانه خوددارى كردند. و «حسن بن حسن بن على (ع)» گفت سوگند به خداوند حاضر به گرفتن بهاى خانه رسول الله (ص) نيستم. عمر بن عبدالعزيز هفت الى هشت هزار دينار [معادل 7380 مثقال طلا زيرا مرحوم سردار كابلى دينار شرعى را كه عبارت از 102 جو و 7/ 6 جو مى باشد وزن و حساب نمود كه هر دينار مساوى با 7/ 221 نخود گرديد يك دينار طلا ضرب سال 247 هجرى را هم وزن كرد 22 نخود بود بنابراين 8000 دينار مساوى 7380 مثقال طلا است.] در قبال فروش خانه پيشنهاد كرد ولى آنان نپذيرفتند.
عمرو بن عبدالعزيز ماجرا را براى وليد نوشت و او پاسخ داد: خانه را ويران كنند و آن را به مسجد ضميمه نمايند. پول پيشنهادى را نيز به بيت المال بسپارد. [الاعلاق النفيسه ص 68 بنقل از مدينه شناسى ص 46.]

نوشتن دیدگاه