سال دهم بعثت بود، سه سال از محاصره اقتصادى مسلمانان گذشت. و فاطمه (عليهاالسلام) در اين مدت به جز محيط سوزان دره ابيطالب جائى را نديد. روزى فرشته ى وحى براى پيامبر (صلى الله عليه و آله) پيام آورد كه متن قرارداد محاصره را موريانه ها به امر خداوند خورده و آن را از بين برده اند، به زودى خبر توسط ابوطالب به گوش مشركان رسيد و بدين ترتيب محاصره اقتصادى مسلمانان پايان يافت و آنان به خانه هايشان بازگشتند. [سيره ابن هشام ج 2 ص 14/ 17- تاريخ يعقوبى ج 2 ص 31/ 32.]
بعد از آن تنگناها اينك شادكامى نمودار شد، اما دريغا و دردا كه روزهاى خوش فاطمه (عليهاالسلام) دوامى نداشت تازه مى خواست عطر دل انگيز آزادى و شادى را استشمام كند كه ابتدا عموى مهربانش ابوطالب و به فاصله كوتاهى پس از آن مادر عزيزش خديجه (ع) به خاطر سختيهايى كه در شعب كشيده بودند از دنيا رفتند. [سيره ابن هشام ج 2 ص 57- تاريخ يعقوبى ج 2 ص 35.] حادثه رحلت آن دو بزرگوار براى پيامبر (صلى الله عليه و آله) به قدرى غم انگيز بود كه آن سال را «عام الحزن» (سال اندوه) نام نهادند. اين حادثه ى جان سوز روح حساس فاطمه (عليهاالسلام) را افسرده و جوانه هاى اميدش را پژمرده ساخت و در فراق مادر مى سوخت و بياد او اشگ مى ريخت.
هنگامى كه خديجه (ع) از دنيا رفت و «پيامبر (ص) از دفن او فراغت يافت» فاطمه (ع) به دور پدر مى گشت و با شيرين زبانى مى گفت: «پدر! مادرم كجاست»؟ پيامبر (صلى الله عليه و آله) در انديشه بود تا جواب دخترش را چه گويد. كه جبرئيل نازل شد و به پيامبر (صلى الله عليه و آله) گفت: «خدايت به تو امر مى فرمايد كه به فاطمه (عليهاالسلام) سلام رسانى و به او بگوئى كه مادرت در قصرى كه از مرواريد و طلا ساخته شده و  ستونهايش از ياقوت است بين «آسيه» و «مريم» با آسايش زيست مى كند.» [امالى مفيد- بحارالانوار ج 16 ص 1- ينابيع الموده ص 313. صحيح بخارى ج 2 ص 277.]
ابوطالب و خديجه (ع) را در قبرستان «حجون» به خاك سپردند و مسلمانان پاك دل بعدها براى تجديد خاطره ى فداكاريهايشان بر مزار آنان قبه و بارگاهى بنا كردند كه هنگام تسلط وهابيها بر حجاز در سال 1343 قمرى اين بناهاى پر افتخار ويران گرديد. [نگاه كنيد به تصاوير شماره 1 و 2.]
پس از رحلت ابوطالب و خديجه سختى ها شدت يافت. زيرا پيامبر (صلى الله عليه و آله) از سوئى بزرگترين پشتيبان و مدافع خويش، و از سوئى محرم اسرار، شريك زندگى و مادر فرزندانش را از دست داد. آزار دشمنان بيشتر شد. گاه سنگش مى زدند و خون آلودش مى كردند. گاهى به چهره مباركش خاك مى پاشيدند و ناسزا مى گفتند. و رسول خدا (صلى الله عليه و آله) با چهره اى غم زده و دلى اندوهگين به خانه باز مى گشت. در آنجا مى نگريست كه چشمان فاطمه (عليهاالسلام) از فراق مادر اشكبار است.
روزى مردى از قريش بر سر رسول خدا (ص) خاك ريخت آن حضرت با سر و لباس خاك آلود وارد خانه شد. دخترش (فاطمه زهرا سلام الله عليها) برخاست و در حالى كه خاك را از سر و صورت و لباس پدر پاك مى كرد مى گريست. پيامبر (ص) به او فرمود: دخترم گريه نكن كه خداوند پشتيبان پدر توست. [سيره ابن هشام ج 2 ص 58- تاريخ طبرى ج 2 ص 80- سيره ابن اسحق ص 192.] و قتى فاطمه (عليهاالسلام) از خانه بيرون مى رفت با حوادث تلخى روبرو مى شد. يك روز ديد مشركان در مسجد الحرام نشسته اند و براى كشتن پيامبر (صلى الله عليه و آله) نقشه مى كشند. با چشمان اشگبار به خانه بازگشت و پدر را از توطئه دشمنان آگاه ساخت. [مناقب ابن شهرآشوب ج 1 ص 71- دلائل النبوه ج 2 ص 43.]
روزى ديگر رسول خدا (صلى الله عليه و آله) در مسجد الحرام و در كنار كعبه مشغول نماز بود. ابوجهل و يارانش هم آن حضرت را نظاره مى كردند ابوجهل برخاست و بچه دان شترى را كه تازه ذبح شده بود برداشت و هنگامى كه پيامبر (ص) براى سجده پيشانى بر خاك نهاد روى شانه آن حضرت گذاشت آنگاه بناى خنديدن را گذاشتند بگونه اى كه بطرف يكديگر خميده شده بودند، خبر به فاطمه (عليهاالسلام) رسيد دوان دوان به مسجد آمد و آن آلودگيها را از دوش پدر برداشت و به دور افكند. رسول خدا (صلى الله عليه و آله) سر از سجده برداشت و پس از نماز آن كوردلان را نفرين كرد. [سيره ابن اسحق ص 192- در دلائل النبوه بيهقى ج 2 ص 44 و 255 احشاء گوساله ذكر شده.]

نوشتن دیدگاه