شكنجه ها طاقت فرسا بود، هر چند هرگز توان زدودن ايمان و استقامت را نداشت. در سال هفتم بعثت، مشركان پيمان محاصره اقتصادى را امضاء كردند و پيامبر (صلى الله عليه و آله) و ياران به همراه بنى هاشم مجبور شدند به دره اى بنام «شعب ابى طالب» پناهنده شوند [سيره ابن هشام ج 1 ص 376- تاريخ طبرى ج 2 ص 74.]
در شعب، اطاقها و سايبانهاى مناسب زيست وجود نداشت. در روزهاى گرم تابستان آفتاب بر سرشان آتش مى باريد و در شبهاى سرد زمستان از سرما بر خود مى لرزيدند و حتى لباس و تن پوش مناسبى در اختيار نداشتند.
تهيه آذوقه مشقت فراوان داشت. از اينرو گاه يك دانه خرما را چند تن بر دهان مى گذاردند و اندكى ميمكيدند تا مختصر رمقى بگيرند! فرياد كودكان از شدت گرسنگى بلند بود. [سيره ابن هشام ج 2 ص 17.] خديجه (ع) مى كوشيد تا با نثار ثروت خويش و تهيه آذوقه با قيمت گزاف از بازار سياه گرسنگى مسلمانان ساكن شعب را چاره كند و از اينرو گاه بسته هاى آذوقه برايش توسط يكى از تجار مكه بنام «حكيم بن حزام» پنهانى به شعب مى رسيد. [سيره ابن هشام ج 1 ص 379- توضيح اينكه حكيم بن حزام بازرگان محتكرى بود كه براى سودجويى بيشتر به محاصره شدگان در شعب مواد غذايى مى فروخت رجوع كنيد به الصحيح من سيرة النبى ج 1 ص 111.] و شايد بتوان گفت عمده ى دارائى و ثروت خديجه در دوران محاصره اقتصادى و براى خريد آذوقه به بهاى بازار سياه به مصرف رسيد.
زهراى عزيز سه سال از بهترين سالهاى كودكى اش را در چنين شرائط سخت و جانكاهى گذراند. او در سنگلاخهاى دره ابوطالب شكيبائى و مقاومت را فراگرفت. فرياد اطفال گرسنه شعب را مى شنيد و خود نيز بسان ديگر كودكان طعم تلخ گرسنگى را مى چشيد.

نوشتن دیدگاه