فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ اَبْنائَنا وَ اَبْنائَكُمْ وَ نِسائَنا وَ نِسائَكُمْ وَ اَنْفُسَنا وَ اَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكاذِبينَ [آل عمران/ 61.] بياييد دعوت كنيم از پسران ما و پسران شما و زنان ما و زنان شما و مردان ما و مردان شما، آنگاه مباهله كنيم و قرار گذاريم كه لعنت و طرد از رحمت خدا بهره ى دروغگويان گردد.
كمال الدين حسينى كاشفى در تفسير آيه ى فوق مى نويسد:
«چون اين آيه نازل شد، حضرت رسالت (ص) وفد نجران را طلبيد و به آنها گفت: هر چه ما استدلال و احتجاج مى كنيم شما بر عناد خود مى افزاييد؛ اكنون بياييد مباهله كنيم تا صادق از كاذب و حق از باطل متمايز گردد. نصارى ابتدا پذيرفتند و زمان و مكان را مقرر داشتند و در روز موعود حضرت پيغمبر (ص) حسين (رض) را برداشته و دست حسن (رض) را گرفته و فاطمه ى زهرا و على (كرم الله وجهه) بعد از او روان شدند و پيغمبر به آنان فرمود كه: چون ما دعا گوييم شما آمين گوييد.
از آن جانب مسيحيان پس از تأخير فراوان، از مباهله پشيمان شدند و صلاح كار خود در صلح ديدند؛ در عين حال در برابر پيغمبر صف كشيدند و چون رئيس آنها پيغمبر را با اهل بيت بديد، فرياد بركشيد كه: اى ياران، از مباهله با اين بزرگواران بپرهيزيد، به خدا كه چهره هاى اينان را مى بينم كه اگر از خداى تعالى بخواهند، كوهها را از جاى بركنند و اگر با ايشان مباهله كنيد يك ترسا روى زمين زنده نماند.
پس صلح كردند كه هر سال دو هزار حلّه به دو نوبت بدهند، سى زره عالى به مسلمانان تسليم نمايند و بر اين منوال صلحنامه نوشته شد و مسيحيان نجران به وطن خود بازگشتند.» [تفسير مواهب عليه يا تفسير حسينى، ج 1، ص 153.] انتخاب فاطمه ى زهرا (س) و امام على و امام حسن و امام حسين عليهم السلام براى رفتن به صحراى دعا و مباهله با علماى مسيحى، به فرمان قرآن و انتخاب پيامبر خدا بهترين گواه بر عصمت اين خاندان است [رجوع شود به ذيل فصّ شيثى در مباحث ولايت اثر عارف ربّانى آقا محمدرضا قمشه اى صهبا، چاپ 1359.] مسلّماً اگر اينان معصوم و بيگناه نبودند در برابر مسيحيان نجران به قبله ى دعا نمى رفتند و پيامبر اكرم (ص) با چنين اطمينانى آنان را براى اين امر حياتى انتخاب نمى كرد. و همان طور كه گذشت ابن عربى نيز كه از علماى اهل سنّت است در الفتوحات المكية فاطمه (س) و ساير اهل بيت را مطهّر و معصوم به نص مى داند.

نوشتن دیدگاه