و َ اَشْهَدُ اَنَّ اَبى مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ: و گواهى مى دهم كه پدرم محمد بنده ى اوست و فرستاده اش.
اَخْتارَهُ وَ اَنْتَجَبَهُ قَبْلَ اَنْ اَرْسَلَهُ: برگزيدش و بيافريدش پيش از آنكه بفرستدش و َ سَمّاهُ قَبْلَ اَنِ اجْتَبَلَهُ: و براى اين مقام وى را نامزد كرد قبل از اينكه بيافريندش و َاصْطَفاهُ قَبْلَ اَنِ ابْتَعَثَهُ: و او را برگزيد قبل از آنكه برانگيزدش اِذِ الْخَلائِقُ بالْغَيبِ مَكْنُونَةٌ: آنگاه كه بندگان در عالم غيب از ديده پنهان بودند و َ بِسِتْرِ الْأَهاويلِ مَصُونَةٌ: و در پس پرده هاى، هول انگيز مصون بودند و َ بِنَهايَةِ الْعَدَمِ مَقْرُونَةٌ: و به آخرين مرز عدم مقرون بودند.
عِلْماً مِنَ اللَّه بِمائِلِ الاُمُور: اين از آن رو بود كه خداوند دانا بود به سرانجام امور. و َ اِحاطَةً بِحوادِثِ الدُّهُور: و احاطه داشت به رويدادهاى روزگاران و َ مَعْرِفَةً بِمَواقِعِ الْمَقْدُور: و شناخت كامل داشت به زمان وقوع مقدّرات و سرنوشتها .
اَبْتَعَثَهُ اللّهُ اِتْماماً لِاَمْرِهِ: خداوند او را مبعوث گرداند براى اتمام كارش و َ عَزيمَةً عَلى اِمْضاءِ حُكْمِهِ: و خواست وى را براى امضاء و اجراى حكمش و َ اِنفاذاً لِمَقاديرِ حَتْمِهِ: و تنفيذ مقدّرات حتميش.
فَرَأَى الْاُمَمَ فِرَقاً فى اَدْيانِها: پس، ديد كه امّتها فرقه فرقه شده اند در دينها عُكَّفاً عَلى نيرانِها: گروهى در حال اعتكافند بر گرد آتشها و َ عابِدَةً لِاَوْثانِها: و گروهى عبادت كننده اند براى بتها و َ مُنْكِرَةً لِلّهِ مَعَ عِرفانِها: و گروهى خدا را منكرند با اينكه او را مى شناسند.
فَانَارَ اللّه بِمُحَمَّدٍ (ص) ظُلَمَها: خداوند روشن ساخت با نور محمد ظلمتها را و َ كَشَفَ عَنِ الْقُلُوبِ بُهَمَها: و كنار زد از دلها تيرگيها را و َ جَلّى عَنِ الْاَبْصارِ غُمَمَها: و برطرف ساخت از جلوى ديدگان ابرها را.
قامَ فِى النّاسِ بِالْهِدايَةِ: او قيام كرد در ميان مردم با مشعل هدايت و َ اَنْقَذَهُمْ مِنَ الْغِوايَةِ: و آنان را رهايى داد از درّه ى ضلالت و َبَصَرَهُمْ مِنَ الْعَمايَةِ: و چشمانشان را بينا ساخت از كوردلى و َ هَداهُم اِلى الدّينَ الْقَويم: و آنان را رهنمون گشت به دين پايدار و َ دَعاهُمْ اِلَى الطَّريقِ المُسْتَقيم: و دعوتشان كرد به راه راست.
ثُمَّ قَبْضَهُ اللَّهُ اِلَيْهِ قَبْضَ رَأْفَةٍ: سپس جان او را به سوى خود گرفت و َاخْتِيارٍ وَ رَغْبَةٍ وَ ايثارٍ: با رأفت و اختيار و رغبت و ايثار.
مُحَمَّدٌ (ص) عَنْ تَعَبَ هذِهِ الدّار: و سرانجام محمّد (ص) از رنج اين سراى آسوده شد فى راحَةِ قَدْ حُفَّ بِالْمَلائِكَةِ الْاَبْرار: و هم اكنون قرار گرفته است در ميان فرشتگان ابرار و َ رِضْوان الرَّبِّ الْغَفّار: و خشنودى و رضوان پروردگار غفّار و َ مُجاوَرَةِ الْمَلِكِ الْجَبّار: و مجاورت و همسايگى فرمانرواى جبّار.
صَلَّى اللَّه عَلى اَبى نَبِيِّهِ درود خدا بر پدرم پيامبر او و َ اَمينِهِ عَلَى الْوَحْىِ وَ صَفِيِّهِ: و امين او بر وحى و برگزيده ى او و َ خِيَرَتِهِ مِنْ الْخَلْقِ وَ رَضِيِّهِ: و انتخاب شده ى او از ميان خلق و شخص مورد رضايت او. و َالسَّلامُ عَلَيْهِ وَ رَحْمَةُ اللّه و بَرَكاتِهِ: و سلام بر او باد و رحمت خدا و بركات او.
هدف بعثت تفرقه زدايى فَرَأَى الْاُمَمَ فِرَقاً فى اَدْيانِها...
پس ديد كه امّتها فرقه فرقه شده اند در دينها...
اين قسمت از كلام حكمت آموز فاطمه (س) تفسير اين آيه است كه مى فرمايد:
كانَ النّاسُ اُمّةً واحِدَةً فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِيّينَ مُبَشِّرينَ وَ مُنْذِرينَ وَ اَنْزَلَ مَعَهُمُ الْكِتابَ بِالْحَقِّ لِيَحْكُمَ بَيْنَ النّاسِ فيمَا اخْتَلَفُوا فيهِ... (بقره/ 213) مردم امّت واحدى بودند كه با هم به اختلاف پرداختند و خداوند پيامبران را نويددهنده و هشداردهنده برانگيخت و با آنان بحق كتاب آسمانى فرستاد تا ميان مردم در آنچه اختلاف كرده بودند حكم كند... و َ عَهْدٍ قَدَّمَهُ اِلَيْكُمْ قرآن كتاب عهدنامه ى خداست كه تقديم كرده آن را به شما قرآن همچون تورات و انجيل عهدنامه اى است ميان خدا و انسان و از اين رو به تورات «عهد قديم» و به انجيل «عهد جديد» و به قرآن «عهد اخير» گفته مى شود [سيد قطب: تفسير فى ظلال القرآن، ج 1، ص 82.]
از آن روزى كه ما را آفريدى
وثيقت نامه اى بر ما نوشتى
(نظامى گنجوى)
امام صادق (ع) نواده ى فاطمه (س) مى فرمايد:
اَلْقُران عَهْدُ اللَّهِ اِلى خَلقِهِ فَقَدْ يَنْبَغى لِلْمَرءِ الْمُسْلِمِ اَنْ يَنْظُرُ فى عَهْدِهِ وَ اِنْ يَقْرَأُ مِنْهُ فى كُلِّ يَوْمٍ خَمْسينَ ايَة [و سائل الشيعه، ج 4، ص 849.] قرآن عهدنامه ى الهى است به آفريدگانش، بنابراين سزاوار است كه شخص مسلمان به عهدنامه اش بنگرد و روزى پنجاه آيه ى آن را بخواند. و َ النُّورِ السّاطِعُ وَ الضِّياءِ اللّامِع قرآن نور تابان و روشنايى رخشان در زمان آيةالله العظمى بروجردى پيرمردى روستايى به نام كربلايى كاظم تويسركانى، به امامزاده ى روستا رفت و در آنجا در حالتى ميان خواب و بيدارى به او گفته شد آيات نوشته شده بر بالاى ضريح را بخوان. وى اظهار داشت من سواد ندارم. باز گفته شد بخوان، مى توانى. وقتى چشم مى اندازد متوجه مى شود كه بخوبى مى تواند آيات را بخواند و بعداً درمى يابد كه خداوند وى را مشمول لطف بزرگى كرده و حافظ تمامى قرآن شده است. اهالى او را به قم نزد آيةاللَّه العظمى بروجردى بردند و در آنجا عده اى مأمور شدند كه وى را مورد آزمايش قرار دهند. استاد ما يكى از امتحان كنندگان بود. ايشان مى گفتند كتاب تفسير را به جاى قرآن به دستش داديم، بلافاصله گفت اين قرآن نيست اما با دست آياتى را كه لابلاى سطرها و عبارات كتاب بود نشان داد و گفت اينها آيات قرآن است. پرسيدم شما كه سواد ندارى چطور با اين سرعت اين آيات را از لابلاى مطالب كتاب تشخيص مى دهى؟ كربلايى كاظم اظهار داشت آيات قرآن نور مخصوصى دارند، من از نورشان آنها را تشخيص مى دهم.

نوشتن دیدگاه