فاطمه ى زهرا (س)، اين بانوى حكيمه، در كنار پدر حكمت آموز خويش درسهاى حكمت مى آموخت. به عنوان نمونه، پيغمبر اكرم (ص) به حكمت سرماى بهار اشاره كردند و فرمودند:
«اغتنموا برد الرّبيع»:
گفت پيغمبر ز سرماى بهار
تن مپوشانيد ياران زينهار
زآنك با جان شما آن مى كند
كان بهاران با درختان مى كند
ليك بگريزيد از سرد خزان
كان كند كو كرد با باغ و رزان
روزى در حالى كه باران مى بارد، فاطمه ى حكيمه از پدر پرسيد كه حكمت باران امروز چيست؟
گفت صدّيقه كه اى زبده ى وجود           حكمت باران امروزين چه بود
اين ز بارانهاى رحمت بود يا           بهر تهديد است و عدل كبريا
اين از آن لطف بهاريات بود           يا ز پاييزىّ پر آفات بود
گفت اين از بهر تسكين غم است           كز مصيبت بر نژاد آدم است
گر بر آن آتش بماندى آدمى           بس خرابى درفتادى و كمى
اين جهان ويران شدى اندر زمان           حرصها بيرون شدى از مردمان
[مثنوى مولوى، دفتر اول، 2046- 2065.] قرآن نه تنها از نظر معنى بلكه از نظر سبك در نهايت فصاحت و بلاغت و زيبايى و استحكام است، چنانكه خود مى فرمايد:
اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِيثِ كِتاباً مُتَشابِهاً مَثانِىَ... [زمر/ 23.] خداوند زيباترين سخن را فرو فرستاد؛ كتابى كه (مطالب و كلمات آن) دو به دو شبيه و قرينه ى يكديگر است...
به شرايع و قوانين الهى نيز حكمت و احكام عملى گفته مى شود زيرا بجا و بمورد و به بهترين وجه و همراه با مناسب ترين و محكم ترين قوانينى است كه انسان را از ظلم و زشتى ها بازمى دارد و به عدل و ساير كمالات مى رساند.
فاطمه ى زهرا (س) كه در دامان پيامبر حكمت آموز و مكتب قرآن حكيم پرورش يافته،در قالب و سبكى ادبى شبيه به سبك قرآن كه مطالب و كلمات آن دو به دو شبيه و قرينه ى يكديگر است و به شيوه اى نه شعر و نه نثر بلكه برتر از آن دو، به بيان حكمتهاى الهى در توحيد و آفرينش جهان و خلقت انسان و بعثت پيامبر و حكمت قرآن و قوانين و احكام پرداخته است كه نمونه ى آن را از نظر مى گذارنيم:

نوشتن دیدگاه