رسول الله (صلى الله عليه و آله ) با اينكه از مقام و قرب والايى نزد خداوند برخوردار بود و اشرف مخلوقات به شمار مى آمد، بيش از ديگران به مقام ربوبى ، از خويش خشيت نشان مى داد:
كان النبى (صلى الله عليه و آله ) اذا خطب و ذكر الساعه رفع صوته و احمرت وجناته كانه منذر جيش (322).
وقتى خبر از قيامت مى داد، صداى خود را بلند مى كرد و صورتش گلگون مى شد، همانند اينكه از هجوم يك لشكر مهاجم خطرناك خبر مى داد.
آن بزرگوار از خوف الهى آن قدر گريه مى كرد كه غش به او دست مى داد: كان يبكى حتى يغشى عليه (323). از سوى ديگر، ايشان آن قدر از خوف خدا اشك مى ريخت كه مصلاى او تر مى شد: و كان يبكى حتى تبتل مصلاه خشيه عزوجل (324). با اينكه ايشان از مقام عصمت برخوردار بود، همواره از خداوند مى خواست كه نظر لطفش را لحظه اى از او بر نگيرد:
لا تكلنى الى نفسى طرفه عين ابدا(325).
خدايا! مرا يك لحظه و يك چشم بر هم زدن ، به حال خويش وا مگذار.
خداى بزرگ هم از خشيت اين بنده خوبش پرده بر مى دارد كه مى فرمود:
انى اخاف ان عصيت ربى عذاب يوم عظيم .(انعام : 15)
من ترس دارم كه اگر گناه كنم ، دچار عذاب روز بزرگ شوم .
- پینوشتها -
322- محجه البيضاء، ج 8، ص 251.
323- بحار الانوار، ج 10، ص 40.
324- همان ، ص 45.
325- همان ، ج 14، ص 384.
29 - خشوع
- بازدید: 734