افراد ستيزه جو، انسان هاى خودخواه و بى گذشتى هستند كه مى كوشند با لجاجت و دشمنى با ديگران، رنج و ناراحتى درونى خويش را كاهش دهند. اين در حالى است كه هرچه ميزان لجاجت و ستيزه جويى آنان بيشتر شود، فشار روحى و جسمى آنان نيز افزايش مى يابد. برعكس، آدم هاى معتدل همواره مى كوشند تحت تأثير احساسات ناشى از خشم و غريزه قرار نگيرند و بى درنگ به ستيزه جويى و لجاجت نپردازند. بسيار اتفاق افتاده است كه كنترل نفس و بردبارى، نتيجه شيرين و خوشايندى چون مودت و دوستى به همراه داشته است و فردى كه ممكن بود با يك برخورد تند و ناسنجيده، در شمار مخالفان و دشمنان انسان درآيد، به يكى از دوستان و مريدان او تبديل شده است. نه تنها افراد جامعه به انسان لجوج، بى اعتنا مى شوند، بلكه خداوند نيز او را از عنايت خود محروم مى كند. پيامبر عطوفت و مدارا مى فرمايد:

اَبْغَضُ الرِّجالِ اِلىَ اللهِ الاَْلَدُّ الْخَصِمُ.(210)

منفورترين مردان نزد خدا، مرد لجوج و ستيزه جوست.


- پى‏نوشت‏ها -

(210) - همان، ش 18.

نوشتن دیدگاه