خداوند به هر كس به اندازه مناسب، نعمت و روزى مى دهد و دوست دارد بنده اى به اندازه گشايش در زندگى، براى خود و اهل و عيالش تسهيلاتى فراهم آورد. بعضى از انسان ها فكر مى كنند هرچه آدمى ناچيزتر باشد و از امكانات مالى بهره نگيرد، رضايت الهى را بهتر به دست آورده است، در حالى كه چنين انديشه اى درست نيست. استفاده متعادل از زندگى متناسب با شأن آدمى، مطلوب خداوند و توصيه ائمه معصومين (عليهم السلام) است. درست است كه آدمى نبايد براى به دست آوردن زندگى بهتر، از عزت و آبرومندى خود هزينه كند و دست نياز به سوى اين و آن بگشايد، ولى وقتى خداوند، گشايشى در زندگى او ايجاد كرد و نعمتى را به او ارزانى داشت، حق استفاده از آن را دارد. در اين صورت، خداوند نيز راضى تر است. پيامبر اعظم (صلى الله عليه وآله) مى فرمايد:

اِنَّ اللّهَ يُحِبُّ اِذَا اَنْعَمَ عَلَى عَبْد اَنْ يَرى اَثَرَ نِعْمَتِهِ عَلَيهِ وَ يُبْغِضُ الْبُؤْسَ وَ التَّبَؤُّسَ.(207)

هر وقت خداوند نعمتى به بنده اى داد، دوست دارد اثر آن نعمت را بر آن بنده ببيند و از فقر و حالت نادارى به خود گرفتن، بدش مى آيد.

- پى‏نوشت‏ها -

(207) - تحف العقول، ص 56.

نوشتن دیدگاه