حيا با فلسفه وجودى انسان، پيوندى ديرينه دارد. از نظر اسلام كسى كه حيا ندارد، دين ندارد; زيرا دين مى كوشد تا انسان، به اخلاق و رفتار انسانى آراسته شود، در حالى كه شخص بى حيا، از اين هدف فرسنگ ها فاصله دارد. البته حيا به اين معنا نيست كه انسان به گونه اى سر به زير باشد كه در هر جا فريب بخورد يا توان پرسش از مشكلات خود را نداشته باشد يا نتواند از حقوق خود پاسدارى كند. اسلام چنين حيايى را مردود مى شمارد. انسان با حيا كسى است كه در گفتار و كردار، ادب و نزاكت را رعايت و در زمان مناسب، از منافع دنيوى و اخروى خود دفاع كند. پيامبر اعظم (صلى الله عليه وآله) :

الحياءُ وَالايمانُ قُرِنا جَميعا فَاِذا رُفِعَ اَحَدُهُما رُفِعَ اْلآخَرُ.(93)

حيا و ايمان قرين يكديگرند. وقتى يكى رفت، ديگرى هم خواهد رفت.

- پى‏نوشت‏ها -

(93) - نهج الفصاحة، ش 1429.

نوشتن دیدگاه