برخى مى پندارند براى رسيدن به مقام هاى معنوى، بايد بسيارى از نعمت هاى پروردگار را بر خود حرام كنند و از آنها بهره نگيرند. ازاين رو، مى كوشند با پرهيز از خوردنى ها و نعمت هاى گوناگون خداوند، برخود و خانواده خويش، سخت گيرى كنند. چنين رفتارى، آنان را به مراتب قرب معنوى نمى رساند، بلكه به چاه كفران و گمراهى درخواهد افكند. رشد مادى و معنوى، به سلامت مزاج و روح آدمى بستگى دارد و اين مسئله، هنگامى براى او فراهم مى آيد كه در مسير طبيعى و در چارچوب حلال و حرام الهى، گام بردارد. سخت گيرى بى مورد، روح و جسم انسان را بيمار و به كسالت و ملال دچار مى كند. در نتيجه، پيمودن مسير تعالى بر او ناممكن مى شود. پيامبر رحمت در تشبيه هشدار دهنده اى مى فرمايد:

إِنَّ مُحَرِّمَ الْحَلالِ كَمُحَلِّلِ الْحَرامِ.(92)

كسى كه حلال خدا را حرام مى كند، مانند كسى است كه حرام خدا را حلال مى كند.

- پى‏نوشت‏ها -

(92) - همان، ش 902.

نوشتن دیدگاه