چه خوب است كه انسان به فكر كار خويش باشد و فكر و ذهنش را به كار و مال ديگران ندوزد; زيرا اين كار، نه تنها سودى براى وى ندارد، بلكه سبب اختلال روحى او مى شود و از وقت و انرژى او مى كاهد. بدين ترتيب نيرويى را كه مى تواند درتوسعه زندگى خود به كار گيرد، در خيال ها و اوهام هزينه مى كند. موضوع اينكه فلانى چه مى كند، چه معامله اى انجام داده، چقدر سود برده و چقدر مال و منال اندوخته است، نه تنها فايده اى ندارد، بلكه مايه نگرانى فرد مى شود و گاهى درصدد مقايسه برمى آيد. گاهى هم دچار ترديد در روزى رسانى خداوند مى شود و به همين سبب، خود و ديگران را سرزنش مى كند. رسول الله (صلى الله عليه وآله) در اين باره مى فرمايد:

مَنْ مَدَّ عَيْنَيْهِ اِلَى مَا فِي اَيْدِى النّاسِ مِنْ دُنْياُهم طالَ حُزْنُهُ وَ سَخَطَ مَا قَسَّمَ اللّهُ لَهُ مِنْ رِزْقِهِ وَ تَنَغَّصَ عَلَيْهِ عَيْشُهُ.(87)

كسى كه به مال و منال مردم چشم داشته باشد، غم و اندوه او طولانى مى شود و از رزقى كه خدا براى او مقرر فرموده است، خشم ناك مى گردد و زندگى براى او تيره مى شود.

- پى‏نوشت‏ها -

(87) - تحف العقول، ص 51.

نوشتن دیدگاه