احترام به ديگران بايد بر اساس عقل، دانش، شرافت، بزرگى و كرامت افراد باشد. اگر اين عوامل منشأ احترام قرار گيرند، تكريم هميشگى و از روى رضايت قلبى خواهد بود. در مقابل، اگر احترام به فردى بر اثر ترس و محافظه كارى باشد، احترام تنها از اعضا و جوارح خارجى او سر مى زند و با قلب او همراه نيست. انسان به ظاهر، در حال تكريم است، ولى در درون از او اكراه دارد. پس احترام او براى خلاص شدن از يك وظيفه اجبارى است.

چه خوب است كه به اين سخن ارزشمند پيامبر اعظم(صلى الله عليه وآله) توجه كنيم كه فرمود احترام به منظور امنيت از شر ديگران شايسته احترام شونده نيست:

اَلا اِنَّ شَرَّ اُمَّتِى اَلَّذِينَ يُكْرَموُنَ مَخَافَةَ شَرِّهِم، اَلا وَ مَنْ اَكْرَمَهُ النّاسُ اِتِّقاءَ شَرِّهِ فَلَيْسَ مِنِّي.(73)

آگاه باشيد! بدترين پيروان من، كسانى هستند كه از ترس شرشان، مورد احترام باشند. آگاه باشيد! كسى كه مردم به خاطر ايمن بودن از شرش به او احترامى مى نهند، از من نيست.

- پى‏نوشت‏ها -

(73) - تحف العقول، ص 58.

نوشتن دیدگاه