بنيان گذار هر مكتب و ايده اى، عامل اساسى در ترويج آن سنت و ايده است. چه بسا كسانى كه مكتبى را تأسيس و در طول تاريخ، افراد زيادى از آن مكتب پيروى مى كنند. اين اشخاص ممكن است سنت نيكويى را پايه گذارى كنند يا راه غلطى را به ديگران رهنمون شوند. بى شك، هر ايده پردازى به پيروانى نياز دارد كه افكار او را تبليغ كنند و آن را در ميان مردم رواج دهند. افرادى كه فكر نادرست يا كردار زشتى را در ميان ديگران رواج مى دهند، در فرهنگ سازى غلط، نقش فراوانى دارند. آنها مى كوشند تا روز به روز افراد ديگرى را در
مسير راه و رسم نادرست هم فكران خود قرار دهند و آنان را از جاده سلامت خارج سازند. اگر نبود تلاش هاى اين افراد، هيچ گاه آن گونه كه بايد و شايد، آن ايده يا فكر نادرست در ميان ديگران نهادينه نمى شد. پس اگر بنيان گذار مكتب انحرافى، گناه كار است، ترويج گران اين ايده ها نيز بخشى از مسئوليت و بار گناهان را بر دوش مى كشند. پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله) فرمود:

مَنْ اَذاعَ فَاحِشَةً كَانَ كَمُبْتَدِعِهَا.(70)

كسى كه گناهى را انتشار دهد، مانند كسى است كه آن را ايجاد كرده باشد.

- پى‏نوشت‏ها -

(70) - اصول كافى، ج 2، ص 356.

نوشتن دیدگاه