انسان هاى پُرگو، مخزن سخنان پوچ و بى ارزشند. آنان براى اينكه رشته سخن را از دست ندهند، مى كوشند بى انديشه و ناسنجيده، مطالبى را بر زبان آورند. بدين ترتيب، شنوندگان نه تنها به سخنان او توجه نمى كنند، بلكه با ناراحتى و تنفر، هر لحظه منتظرند كه سخنان او پايان پذيرد تا دمى بياسايند. از آن پس نيز سعى مى كنند كه از هم نشينى با او بپرهيزند. بنابراين، انسان بايد در سخن گفتن، اعتدال را رعايت كند تا به لغزش دچار نشود و دل زدگى ديگران را فراهم نسازد. پيامبر ارجمند اسلام مى فرمايد:
مَنْ كَثُرَ كَلامُهُ كَثُرَ سَقَطُه.(42)
هر كس كلامش زياد باشد، لغزشش نيز زياد مى شود.
همچنين مى فرمايد:
نِعْمَ الْهَدِيَّةُ اَلْكَلِمَةُ مِنْ كَلامِ الْحِكْمَةِ.(43)
چه نيكو هديه اى است يك گفتار حكمت آموز.
- پىنوشتها -
(42) - همان، ش 2751.
(43) - همان، ش 3132.
پرحرفى
- بازدید: 765