خانواده

در این قسمت سخن فراوان است، نمی شود در چندین سطر، بحث با آن عظمت را آورد. خداپرستی یک جمله بیش نیست. یعنی بنده ی خدا بودن، و نفی کردن همه ی خدایان و قرار گرفتن در اشراف نور حق که هیچ کس جذابتر و دوست داشتنی تر از او نیست و هیچ محبوبی چون او تا ابد ماندگار و باوفا نیست و هیچ موجودی چون او برازنده ی پرستش نیست، جمله هستی طفیلی اوست. وظیفه و تکلیف اصلی و فطری انسان، شناختن دقیق او و شناساندن اوست.
آنچه پدران و مادران باید بیشتر وقت خود را برای فرزندان مصروف دارند، کاشتن بذر خداپرستی در نهاد و نهان کودک است. موجودی به نام فطرت در درون پاک کودک خدا را فریاد می کند. هیهات که این فریاد خاموش شود، از همان آغاز تولد کودک، فهم و شعور و عقلش پا می گیرد و شکوفا می شود. عسل شیرین خداپرستی باید به کام او ریخته شود.
شناساندن خداوند و پرستش خداوند دو مقوله هستند. که این قسمت بعدی بیشتر توجه و عنایت می طلبد، باید کودک را پیوسته در مسیر خداپرستی حفظ کرد و او را در این مسیر یاری کرد.
اسلام عنایت دارد که کودک از هفت سالگی بتدریج به سوی عبادت کردن کشانده شود یکی از اصحاب امام صادق(ع) می گوید از حضرت پرسیدم که کودک از چه سنی شروع به نماز خواندن کند و یا نماز به او یاد داده شود؟ فرمود: از هفت سالگی.
یکی از دعاهای حضرت ابراهیم(ع) این است که می فرماید:
خدایا! فرزندان مرا از نمازگزاران قرار بده.
در حدیثی از رسول خدا(ص) چنین می فرماید:
وَیلٌ لاِطْفالِ آخِرِ الزَّمانِ مِنْ آبائِهِم فَقیلَ یا رَسُولَ اللهِ مِنْ آبائِهِمُ الْمُشْرکین؟! فَقالَ: لا، مِنْ آبائِهِمُ الْمُؤْمِنینَ لایعَلِّمُونَهُمُ شَیئاً مِنَ الْفَرائِضَ، وَ إذا تَعلَّموا أَوْلادَهُمْ مَنَعُوهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُمْ بِعَرَضٍ یسیرٍ مِنَّ الدُّنْیا فَأَنَا مِنْهُمْ بَرئٌ وَ  هُمْ مِنِّی برئٌ؛(79)وای بر پدران فرزندان آخرالزمان گفتند: ای پیامبر! از پدران مشرکشان؟ فرمود: نه! از پدران مؤمن که چیزی از واجبات دینی به آنها یاد نمی دهند و اگر اولادشان بخواهند چیزی یاد بگیرند، مانع آنها می شوند و به اندک چیزی از دنیا از آنها راضی می شوند و ما از آنها بیزاریم و آنها از من.
و در جای دیگر می فرماید:
إِفْتَحُوا عَلی صِبیانِکمْ اَوَّلَ کلَمَةٍ لاإِلهَ إلاّ الله؛(80)زمانی که کودکانتان زبان می گشایند لااله
الاالله را به آنها یاد بدهید.
مسلمان ها در این قسمت نباید کوتاهی کنند. باید خود و فرزندانشان با معارف بلند الهی و قرآنی آشنا شوند و از خواندن کتاب های مذهبی و از رفتن به مجالس موعظه و محافل دینی و مراسم های مذهبی کوتاهی و دریغ نکنند. تلاش کنند محبت خداوند و اولیای او در دوران کودکی در دل آنها ریشه کند که سعادت دنیا و آخرت آنها در این است.
این بُعد از تربیت خیلی ظرافتکاری و هنرمندی طلب می کند. باید خیلی با حوصله و بدون تکلّف و تحکم و با بردباری با فرزند رفتار شود که خدای ناکرده از دین و مذهب دلسرد نشود و باید بسیار منطقی و معقول انجام گیرد، به دور از تهدید و فشار.
(79). مستدرک الوسائل، ج 15، ص 164.(80). کنزالعمال، ج 16، ص 440.

نوشتن دیدگاه