روایت است که خداوند عالم، آبی خلق کرده، که نه آسمانی بود و نه زمینی، بلکه آب خلق کرده است در فضایل که انشا کرده که غیر از آب نبود: «و کان عرشه عَلی الماء؛ آن آبی است که مایه خلقت آسمانها و زمینها است». بدانید که همان خلقتش هم از برای حسین علیه السلام بود، از برکت حسین علیه السلام بود، بواسطه حسین علیه السلام بود، چون خلق همه موجودات به جهت پیغمبر صلی الله علیه و آله است به حکم فقره: لَولاک لما خَلقتُ الافلاک، و پیغمبر صلی الله علیه و آله در باره امام حسین علیه السلام فرمود: حُسینٌ منّی وأنا مِن حُسین، گویا همه از جهت حسین علیه السلام خلق شده اند، بعد از آنکه خلقت آسمانها و زمینها شد، آن آب که قدرش محیط است بر زمین که آن نه این است، برای خوردن ثمر داشته باشد، حکمت بالغه اش قرار گرفت، آبی به آسمان برود، بعد بر زمین داخل شود، فاسکنّاه فی الأرضِ، تا این آب برای غذای مخلوقات نافع باشد و به این
[65]
تدبیری که خدا قرار داده است که باید یک ثلثْ زمین و دو ثلثْ آن آب باشد، نه این آب است و نه آن آب، این آب هم از برکت حسین علیه السلام است، این اصل تکوین آب، امّا پاره ای احکام شرعیه دارد که شارع قرار داده است:
اولاً در قیامت اول اجری که در اعمال به شخص می دهند، اجر آب دادن است که می دهند و از این مطلب معلوم است که خصوصیتی دارد، بعد از این در آب حقّی قرار داده است برای همه، در بعضی از آنها مثل نهرها که در آنها اگر چه مالک داشته باشد صغیر هم داشته باشد چه بدانی مالک او راضی هست یا نه، یا بدانی که راضی نیست، مالک حقیقی قرار داده است، که تشنگان از این آب بخورند و از احکام خاصه آب دادن این است که جگر تشنه را سیراب کردن اجر دارد، این اجر برای جگر تشنه را سیراب کردن هست، هرکس باشد حتّی کافر، اگر کسی طعامی به کافر بدهد، ثواب ندارد، امّا به کافر کسی آب بدهد، ثواب دارد، راوی می گوید: که من هم محمل حضرت صادق علیه السلام بودم، در راه مکه دیدم شخصی افتاده در زیر سایه درخت مغیلان، حضرت فرمود: برو مبادا از تشنگی افتاده باشد، می گوید: پیاده شدم و رفتم، عرض کردم: یابن رسول اللّه ! نصرانی است، تشنه شده است و افتاده است، فرمود: آبش بده، حضرت فرمود: لکل کبد حرّاء اجر، اجر دارد این آب دادن به این نصرانی، پس مسلمان به مسلمان آب بدهد اجر دارد، مسلم به کافر اجر دارد، کافر به مسلم ولو تخفیف گناه و عذاب، کافر به کافر ولو تخفیف عذاب باشد. حضرت پیغمبر صلی الله علیه و آله مشغول وضو گرفتن بود،
[66]
گربه ای از راه گذشت، نگاه به آب کرد، فرمود: معلوم است گربه تشنه است، وضو را گذاشت و آب را نزد گربه گذاشت، گربه آب خورد، از پس مانده آب گربه وضو را تمام کرد، از جمله مسائل متعلقه به آب، اگر کسی در راه سفر باشد و حیوانی همراه داشته باشد و بترسد که اگر وضو بگیرد و یا غسل کند، آن حیوان تشنه بماند، آب را باید به حیوان بدهد و تیمّم کند و بعضی می گویند که: حیوان کس دیگر که در قافله تو باشد نیز همین حکم را دارد، بعضی دیگر می گویند که: اگر اهل قافله ذمّی باشند چطور است؟ در پاسخ می گویند: بلی، چون اهل ذمّه اند، باید آب داد به ایشان، حالا که معلوم شد فضیلت آب دادن تشنگان، می گوییم: در این صحرایی که رفته اید ان شاءاللّه ، الآن نگاه کنید در این خیمه ها تشنگانی چند جمع شده اند و فریاد می کنند: الماء، چه تشنه هایی که سه امام دارند، یکی حضرت حسین علیه السلام و دیگر امام سجّاد علیه السلام و یکی امام محمّد باقر علیه السلام باقی دیگر امامزاده، اصحاب ایشان از علما و فضلای اصحاب اسرار زهّاد و عبّاد و اطفال و زنها حالا بنای آب دادن تشنگان است تا چه تشنگان که در اشعار محتشم است که می گوید: فریاد تشنگان هنوز به عیوق می رسد، خدا چهار سقّا برای این تشنگان قرار داده است: اول، حضرت خاتم الانبیا محمد بن عبداللّه صلی الله علیه و آله که جام در دست دارد، در میدان کربلا ایستاده وقت مخصوص دارد، سقّای دوم، خود امام حسین علیه السلام است که خودش سقای این تشنگان است، حالا باید کیفیتش گفته شود، سقّای سوم این تشنگان؛ العظیم المراس المکین الاساس ابوالفضل العباس علیه السلام ، سقّای چهارم این تشنگان، چشمهای دوستان است.
[67]
کیفیت سقایت: سقّای اول، بعد از واقعه میدان است، یعنی بعد از کشته شدن، مگر علی اکبر علیه السلام احتمال این است که پیغمبر صلی الله علیه و آله در این عالم به او آب داده باشد و شاهد بوده سقای اول قول علی اکبر علیه السلام است، که عرض کرد: یا ابتاه! این جدّم پیغمبر است مرا سیراب کرده است، امّا سقای دوم، امروز مختصری از کیفیت سقایت آن حضرت می خواهم بگویم: ببینید چه کرد از برای سقّایت، چه بر او گذشت و چه بر او وارد آمد، از چیزی که مردم غافل اند، از آن بعد از سقای سوم، که مجلس برای آن است بیان می شود: باری اول سقایت مظلوم کربلا را بگویم وقتی که آب بسته شد، در روز هفتم تا شب دهم آن حضرت آمد عقب خیمه رو به قبله نوزده گام برداشت، خاک از آن زمین برداشت چشمه آبی نمودار شد، از آن چشمه آب خوردند و بعد از آن ناپدید شد، این سقّای اول سیدالشهداء علیه السلام بود، سقایت دیگر مطلبی است که به او ملتفت شده ام، اگر چه بعضی عبارت گفته می شود، هنوز مشخص نیست، حضرت همه همّتش در طلب آب برای تشنگان بود، هنوز دستگیرم نشده است که حضرت برای خودش آب طلبیده باشد و حال آنکه طبیعت سیدالشهداء علیه السلام این بود که خواهش کردن، این قدر بر او صعب بود نه همین خواهش کردن خودش صعب بود، بلکه کسی هم از آن جناب خواهش می کرد، خیلی بر آن حضرت صعب بود، پیش از رقعه خواندن، می فرمود: حاجتُک مقضیة، عرض کردند: رقعه او را نخوانده، می فرمود: اگر رقعه ای بگشایم و بخوانم به همین قدر آبرویش می ریزد، ذلیل می شود، حالا ببین کسی که این قدر بر او صعب باشد که
[68]
از او سؤال کند بر اوچه می گذرد، وقت سؤال خودش، آن جناب بر سر بالین اسامه حاضر شد و گفت: واغماه، فرمود: چرا اظهار غصه می کنی، گفت: شصت هزار درهم قرض دارم، فرمود: بیاورید بدهید و حال آنکه خواهش هم نکرد، از آن حضرت، مگر همین قدر عرض کرد: غصه دارم، کسی که این قدر بر او صعب است که کسی از او خواهش بکند، چه بر او می گذرد که خودش لاعلاج بشود که خواهش بکند، به جهت اتمام حجّت خدایی که بایستد خواهش آب بکند؟ خدا قرار داده که سیدالشهداء علیه السلام سه مرتبه آب به اهل کوفه داد: یکی استسقا به جهت ایشان در کوفه، یکی هم در صفّین که معاویه آب را گرفته بود، و دیگر وقتی که در این صحرا لشگر حرّ آمدند و تشنه بودند باید این سه حق آب داده را برایشان ثابت کند که حجت تمام باشد، کسی که این قدر خواهش بر او صعب است، اول آدم فرستاد، بُریر رفت و گفت: درست نشد، حرّ رفت و گفت: درست نشد، حضرت عباس علیه السلام رفت و گفت: درست نشد، خودش برای خواهش آمد، اول فرمود: خواهش دارم آب بدهید به همه ماها، قبول نکردند، بعد فرمود: به خودم و اصحابم نمی دهید، لااقل به این زنها آب دهید، فرمود: اگر این جماعت زنها آب بخورند ضرری به حال شما ندارد و ما آب بخوریم قوّت می گیریم، زنها که جنگجو نیستند، قبول نکردند، فرمود: خوب نه به اصحاب می دهیم و نه به زنها، تنزل کرد، فرمود: اطفال کوچک را آب بدهیم، قبول نکردند... .(33)
33. مجالس المواعظ یا چهارده مجلس، مجلس هشتم، ص71.

نوشتن دیدگاه