السلام عليك يا اباعبدالله و على الارواح التى حلت بفنائك منى سلام الله ابدا مابقيت و بقى الليل و النهار و جعله الله آخر العهد منى لزيارتكم السلام على الحسين و على على بن الحسين و على اولاد الحسن و على اصحاب الحسين
بنابر آنچه گفته شد، امام حسين عليه السلام از تمام خصوصيات شهادتش خبر داشته است. و مى دانست در سرزمين كربلا در همين سفر شهيد مى شود و با علم به همه اينها، حركت مى كند و قاتلش را مى شناسد، و زمان شهادت را مى داند.
و از همان مكه در وقت حركت خطبه مى خواند و چنين مى گويد:
خط الموت على ولد آدم مخط القلادة على جيد الفتاة و ما اولهنى الى اسلافى اشتياق يعقوب الى يوسف و خيرلى مصرع انا لاقيه و كانى باوصالى يتقطعها عسلان الفلوات بين النواويس و كربلاء فيملان منى اكراشا جوفا و اجربة سغبا لامحيص عن يوم خط بالقلم رضى الله رضانا اهل البيت نصبر على بلائه و يوفينا اجور الصابرين لن تشذ عن رسول الله لحمته و هى مجموعة لى فى حظيرة القدس تقربهم عينه و تنجزلهم و عده من كان فينا باذلا مهجتة (1) موطنا على لقاء الله نفسه فليرحل معنا فانى راحل مصبحا ان شاء الله (2)
مرگ همانند گردنبندى اطراف گردن بنى آدم را گرفته است. فرار از آن، ممكن نيست، چه قدر آرزوى ديدار گذشتگانم را دارم! (دلم هوس جدم، پدرم مادرم، برادرم، را نموده است) همانگونه كه يعقوب مشتاق ديدار يوسف اش بود من مى دانم قتلگاهى براى من اختيار شده، آن را خواهم ديد. گويا مى بينم در سرزمينى به نام كربلا، گرگ صفتانى دور بدنم را گرفته اند و رگهاى مرا پاره پاره مى كنند و شكم خود را سير مى كنند. چاره اى
از قلم قضا و قدر نيست. ما اهل بيت به آن چه خدا براى ما خواسته است، كمال رضايت را داريم. بر بلاهاى الهى صبر مى كنيم و خداوند پاداش صابران را به ما خواهد داد هر كس كه جان شيرينش را نثار مى كند، و اطمينان به ملاقات پروردگار دارد، با ما هم سفر شود، من به خواست خدا، فردا صبح از مكه (به مقصد كربلا) حركت مى كنم.
و تا ابدالدهر مى گويم:
هر كه دارد هوس كرببلا بسم الله
لاحول ولاقوة الا بالله العلى العظيم.
----------------------------------------------
1-مهجة: خون جگر، كنايه از جان
2-بحارالانوار، ج 44، ص 366: و نيز رك: جمعى از محققان، موسوعة كلمات الحسين عليه السلام (قم، مركز تحقيقات مؤ سسه باقرالعلوم)
3-چند سال پيش جناب آقاى شيخ نعمت الله صالحى كتابى نوشت به نام ((شهيد جاويد)) كه در نوشتن آن زحمت كشيده بود و تحقيقات نموده بود؛ ولى موجب اختلاف شد و سر و صداى زيادى بلند و در رد آن پاسخهايى هم نوشتند. ايشان با اعتراف به اين كه نظر علماى شيعه درباره علم امام به شهادت خود دو عقيده است (صفحه هشت) بعضى عقيده دارند كه امام از تمام خصوصيات شهادت خود خبر دارد، و بعضى عقيده دارند كه فقط خبر اجمالى دارد، و خصوصيات را خبر ندارند، ايشان نظريه دوم را اختيار نموده. و قلم فرسايى مى نمايد و اصرار بر آن دارد و تا جايى كه يادم مى آيد، ايشان هر روايت و حديثى را كه دلالت بر نظريه اول دارد يا سندا رد مى كند و يا اشكال دلالتى مى گيرد؛ مثل همين خطبه اى كه نقل شد -كه به نظر حقير دلالتش واضح، و خود اسلوب كلمات و سبك سخن داد مى زند كه خطبه امام عليه السلام و از دو لب حضرت صادر شده است و هر حديثى كه به نظر ايشان دلالت بر نظريه دوم دارد، بدون ايراد سندى و دلالتى مى پذيرد حتى كلام شيخ مفيد را، قسمتى كه به نفع اوست نقل مى كند و ترجمه مى كند و آن قسمتى كه به ضرر اوست كه شيخ احتمال مى دهد امام از تمام خصوصيات با خبر است، نقطه گذاشته و نقل نكرده است و ترجمه آن را نيز نياورده است (شهيد جاويد، ص 453) و چقدر جالب است جملاتى كه علامه استاد جعفرى قدس سره در نامه اى كه به ايشان نوشته، مى فرمايد:... البته مسلم است كه نويسنده ارجمند آگاهتر از آنند كه تحقيقات مفيدشان را در اين كتاب به عنوان واقعيات بسته و غير قابل نظر تلقى نمايند (همان ص 9)
------------------------------------------
سيد محمد على جزايرى (آل غفور)
