بباید دانستن که در هر سال، چهار روز عظیم القدرِ جلیل المنزلة است که نزد اَللّه تعالی، أعزّ و أکرمِ سال، آن چهار روز است، و آن روزها را در اصطلاح شرع شریف، ایّام اربعه گویند.
ایّام الهی را عزّت می‏باید دانستن، و تعظیم و تکریم می‏باید کردن، تا اَللّه‏ تعالی این کس را در دنیا و آخرت عزیز و گرامی بدارد، و تقصیرات و خطایا و جهالات معاصی او را عفو فرماید.
هر یک از این ایام اربعه را روزه داشتنْ معادل شصت سال روزه گرفتن و شصت سال متّصلْ عبادت کردن است. و غسل کردن در هر یک از این روزها سنّت مؤکّده، و کفّاره بسیاری از گناهان است و تصدّق نمودن در این روزها از اعظم مثوبات و افضل قُرُبات است. یک درهم تصدّق کردن در هر روزی از این روزها مقابل هزار درهم صدقه دادن است در روزهای دیگر.
در بعضی احادیث ائمه طاهرین صلوات اللّه‏ علیهم وارد شده که: مقابل صد هزار درهم تصدّق کردن است در روزهای دیگر. و هر یک مؤمن متعبّد صائم عالم به مسائل دین را در این شب‏ها به مال حلالِ خود افطار فرمودنْ به منزله آن است که صد هزار صدّیق صائم در سائر شب‏ها به مال این کس افطار نمایند.
و در هر یک از این ایام اربعه، به وظیفه آن روز از نماز و دعاء مأثور، و زیارت که در خصوص آن روز وارد باشد قیام نمودن، سبب آن می‏شود که کرام الکاتبینْ آن شخص را از اصفیاء متعبّدین و اولیاء مقرّبین جناب مقدّس الهی بنویسند.

یوم دَحْو الارض

یکی از ایام اربعه، یوم دحو الأرض است و آن روز بیست و پنجم ماه ذی القعدة الحرام است. دحو الأرض یعنی گسترانیدن و پهن کردن و منبسط ساختن جِرم زمین از تحت موضع خانه مبارکه کعبه معظّمه به سائر جهات و اطراف اقالیم.
در این روز بعد از طلوع آفتاب، غسل کردنْ سنّت مؤکّدة و کفّاره گناهان است. در روایت اسحاق بن عبداللّه‏ از امام هادی علیه‏السلام وارد شده، که روز بیست و پنجم ماه ذی‏القعده روزی است که اللّه‏ سبحانه و تعالی، جِرم زمین را از زیر کعبه مکرّمه بگسترانیده و پهن کرده است و کشتی نوح نبی از آسیب طوفان در این روز نجات یافته، بر کوه جودی در زمین کوفه قرار گرفته است و صیام این روز، کفّاره هفتاد سال است. یعنی تارک الصوم هفتاد ساله را صیام این روز کفّاره است.

یوم الغدیر

دوم، یوم الغدیر است، و آن هجدهم ماه ذی الحجّة الحرام است که سیّد المرسلین صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، أمیرالمؤمنین و یعسوب المسلمین علیّ بن ابیطالب علیه‏السلام را در این روز در بازگشت از حجّة الوداع، در موضع غدیر خمّ به خلافت و نیابت و وصایت خود نصب فرمود. و این روز، عیدِ عظیم و اعظم اعیاد مسلمین است و از زمان رسول اللّه صلی‏الله‏علیه‏و‏آله تا زمان حاضر چنین مستمر و در کتب حدیث موافقین و مخالفین شیعه، به همین طریق محفوظ بوده است.

یوم المولود

سوم، یوم المولود است که روز ولادت کریمِ شریف خاتم‏الأنبیاء و سیّد المرسلین بوده و آن روز هفدهم ماه ربیع‏الأوّل است.

یوم المبعث

چهارم، یوم المبعث است، که اوّلِ بعثت خاتم‏الأنبیاء به رسالت تامّه و سفارت خاتمه جامعه در این روز بوده است و به جنّ و انس برای اکمال دین و اتمام شریعتْ مبعوث شده است و آنْ روز بیست و هفتم رجب المُرَجَّب است.
این چهار روز در فضل و منزلتْ پنجم ندارد. زهی سعادتمند بنده‏ای که قدر شرفِ این ایام را دانسته و حقّ کرامت آن‏ها را شناخته، در طهارت ظاهر و باطن خود کوشیده، در وظایف اعمال و آداب مذکوره، تقصیر و مسامحه جایز ندارد.

چهار شبِ عزیز

بباید دانست که در هر سالْ چهار شب است که بعد از شب قدر از حیث قدر و شرفْ پنجم ندارد و در اصطلاح شریعت مقدّسه آن شب‏ها را لیالی اربعة می‏نامند. در هر یک از آن شب‏ها، غسل و إحیاء تا طلوع صبح و اقامت وظائف اعمال آن شب، از صلوات ادعیه وارد شده و زیارات مستحب و اذکار مخصوصه، معادل شصت سال به عبادت و طاعت گذرانیدن است. و یک درهم تصدّق در هر شبی از آن شب‏ها، مقابل ده هزار درهم صدقه است در شب‏های دیگر. امیرالمؤمنین علیّ بن ابیطالب علیه‏السلام در این شب‏ها نفس مقدّس خود را در تعب عظیم و مشقّت شدید می‏داشت از کثرت عبادت و طاعت و مواظبت اوراد و ادعیه و همچنین ائمه دیگر علیهم السلام.
اوّل آن شب‏ها شب اوّل ماه رجب است، دوم نیمه ماه شعبان، سوم شب عید فطر، چهارم شب عید اضحی و قربان.

منبع : گنجینه ، شماره 45

نوشتن دیدگاه