سيزدهم رجب ميلاد مسعود مولاى متقيان، امير مومنان حضرت على ابن ابيطالب عليه السلام
از كعبه حق بانك جلى مى آيد
او اى خوش لم يزلى مى آيد
بشنو كه سروش وحى حق مى گويد
آغوش گشائيد على عليه السلام مى آيد
شكفتن يك گل
لحظه ها لحظه هاى غروب بود و روشنى روز كم كم داشت جاى خودش را به شب مى داد. كعبه خانه خدا و خانه مردم با شكوه ويژه خود و با گيرايى خاص، مردم را به سوى خود مى خواند. روز جمعه بود و سيزدهم ماه رجب.
گروهى در اطراف كعبه بودند، و در جمع آنان زنى بى تابانه دست در پرده كعبه انداخته بود. اشك بر چهره اش راه مى كشيد و با خدايش راز و نياز مى كرد.
زن حامله بود و از خدا مى خواست كه وضع حملش را اسان و كودكش را تندرست بگرداند.
مردم، اندك اندك مى رفتند. اما از مشتاقان كعبه، هنوز هم گروهى در طواف بودند. همه، در خود بودند و با خدايشان راز و نياز داشتند، كه به ناگاه تنى چند از مردم، فريادى از وحشت و حيرت براورند، و برجاى خود، خشكشان زد!
مگر آنها چه ديده بودند كه چنان سراسيمه و وحشتزده به زمين ميخكوب شدند؟
آنان از خود مى پرسيدند: آيا به راستى ما بيداريم، يا اينكه خواب مى بينيم؟
ولى، نه! آنها واقعا بيدار بودند. گروهى از همديگر مى پرسيدند. تو هم به چشم خودت ديدى؟!
ماجرا چه بود؟ چند لحظه قبل، ناگهان ديواره سنگى و سخت كعبه شكافته و از هم باز شده بود، و انگاه زنى به درون كعبه، پاى گذاشته بود. آيا كسى هم او را مى شناخت؟ چرا نه؟ كه او پاك زنى بود با شخصيت و قابل احترام. او فاطمه بنت اسد بود. شير زنى كه شير مردى چون شير خدا - را به دنيا هديه داد.
و او كنون ميهمان خداوند خويش است، در خانه او!
به زودى اين خبر در شهر پيچيد:
زنى حامله، به هنگام طواف كعبه، به درون خانه رفته است. ديوار سنگى و عظيم كعبه شكافته شده و خداوند او را به خانه خويش خوانده است! و به دنبال اين پيشامد، گروهى به سوى بنى عبدالدار كه ان موقع كليد دار كعبه بودند، دويده و تقاضا كردند كه بيايند و در كعبه را بگشايند. بنى عبدالدار از باز كردن در، امتناع ورزيد، زيرا كه اين در، مى بايستى تنها در روز ويژه اى در سال گشوده مى شد. اما مردم، از اصرار خود دست بر نمى داشتند، تا اينكه سرانجام بنى عبدالدار را قانع كردند كه بيايند و در را بگشايند. اما هر چه كوشيدند تا بلكه قفل در را باز كنند، نتوانستند و تلاششان به ثمر نرسيد!
و مردم كه براى ديدن اين رويداد، اجتماع كرده بودند، ناباور و حيرت زده چشم به در دوختند، تا مگر از درون خانه خبرى شود...
سه روز گذشت و باز گروه زيادى كه آنجا بودند به چشم خويش ديدند كه همان ديوار، همان خاره سنگ سخت، آغوش بر گشود، و همان شكاف ديگر باره گشوده گشت و فاطمه قدم به بيرون گذاشت! اما اين بار نه تنها كه با نوزادى بر دامن، هاله اى از نور بر چهره، و اشكى از شوق بر گونه!
پسر فاطمه دست به دست مى گشت. صداى شادى و هلهله، و موج غريو خنده و نشاط، در سر تا سر مكه مى پيچيد و عطر خوشبوى اشتياق، مشام جانها را نوازش مى داد.
فرياد شور گستر، نه از همه دلها كه از تمامى ذرات هستى، بلند بود و نوزاد - اين فرزند مبارك هستى - كه از همان آغاز، از وجودش نور و روشنى ساطع بود و چشمها را خيره مى كرد، سرانجام دنيا را خيره كرد و تا پآيان آخرين لحظه حيات شكوهمندش، بر همه وجود، نور و روشنى و بيدارى و زندگى نثار كرد.
ابوطالب، چهره سرشناس و هميشه ياور پيامبر اكرم (ص) با شتاب، خود را به فاطمه رسانيد و مادر على نوزاد را به او داد و گفت: او را بگير.
شنيدم هاتفى گفت: نامش را على بگذاريد.
بدينگونه، امام على عليه السلام اين خانه زاد خداى بى فرزند، چشم به جهان گشود و از همان آغاز، نگران سرنوشت جامعه و جامعه ها بود، و در راه اعتلاى كلمه توحيد و توحيد كلمه گامها بر داشت بس بلند، و تلاشها كرد بس ‍ سازنده و شكوهمند.
ميلاد پر بركتش بر تمامى شيعيان جهان مبارك باد.
خانه زاد حق
آن شب فضاى كعبه اذينى دگر داشت
گوئى خم گيسوى شب چينى دگر داشت
استاره ها بر گرد مه پروانه بودند
چشم انتظار جلوه جانانه بودند
ان شب غم از مرز ولايت دور شد دور
ام القمرى را سينه همچون طور شد طور
با يورشى ظلمت اسير نور گرديد
چشم كج انديشان عالم كور گرديد
آن شب زنى را، راز دلها با احد بود
بيت احد خلوتگه بنت اسد بود
بنت اسد در زير لب رازى مگو داشت
در نيمه شب با احد اين گفتگو داشت
ائينه دار راز او، اسرار شب بود
وز شدت دردى نهان در تاب و تب بود
غرق عرق گرديده بود از بار دارى
صبر و قرارش رفته بود از بى قرارى
در كارگاه شب در اسرار مى سفت
اسرار دل را با خداى خويش ميگفت:
در خلوت دل جز تو دلدارى ندارم
با كس به غير از تو سروكارى ندارم
دستم بگير از مرحمت، كز پا فتادم
وز ناتوانى خسته در اينجا فتادم
درد مرا درمان دواى توست يا رب
خوان مرا نعمت عطاى توست يا رب.
ناگه جدار خانه حق باز گرديد
وز اين شكفتن، رازها ابراز گرديد
در دل فتاد از جنب و جوش، جوش و خروشش
آمد نداى ادخلى از حق بگوشش
شد فاطمه مهمان و حق شد و خروشش
بنت اسد گل گشت و ايزد باغبانش
بعد از سه شب مهمانى و مهمان نوازى
آمد برون از بيت حق با سرفرازى
تنها اگر وارد به بيت دادگر شد
خارج زبيت دادگر، با يك پسر شد
از نور حق آغوش گرمش منجلى بود
زيرا تجليگاه قنداق على عليه السلام بود
اى نام تو ائينه دار ملك هستى
اى مهر تو قانون گذار حق پرستى
اى جاودانه مرد ميدان شجاعت
اى رهنمورد سنگر و محراب طاعت
اى خانه زاد حق، درون خانه حق
وز نام حق نام دلاراى تو مشتق
ميلاد تو ياد اور حكم جليل است
يا اور حكم عنايت بر خليل است
راز بناى كعبه شد ابراز از تو
شد باب رحمت بر رخ ما، باز از تو
يعنى خدا را مظهر كل صفاتى
از ذات بگذشته حق را عين ذاتى
با نام تو ديوان هستى را نوشتند
با مهر تو، اب و گل ما را سرشتند
اينك فضاى كشور ما منجلى كن
اكنده از اواى گرم يا على كن
ما عاشق و مشتاق فتح كاظمينيم
ديوانه كوى دل اراى حسينيم
ما ارزوى شهر سامرا داريم
بر اين اميد، راه نجف در پيش داريم
تا در جوار تو ماوا بگيريم
ما جشن ميلاد تو را آنجا بگيريم
سرود گروهى در ولادت حضرت على عليه السلام
مژده به اهل ولا ميلاد حيدر رسيد
مخزن اسرار حق ساقى كوثر رسيد
منبع جود و سخا ولى داور رسيد
مظهر لطف خدا، شافع محشر رسيد
على على يا على، على على يا على (2)
جهان منور شده زنور روى على
زپرتو نور او شمس و قمر منجلى
سيزده ماه رجب زپرده آمد ولى
قبله اهل صفا، ايت اكبر رسيد.
على على يا على، على على يا على (2)
نام شريفش على ز نام پروردگار
علم و كمال و ادب همه به او واگذار
حامى و يار نبى ستوده كردگار
خديو ملك بقا صاحب منبر رسيد
على على يا على، على على يا على (2)
فرشتگان را دبير، به مومنين پيشوا
پيمبران را امير به اولياء مقتدا
جهانيان را دلير به متقين رهنما
به گمرهان جهان دليل و رهبر رسيد
على على يا على، على على يا على (2)
-------------------
محمد عسكرى

نوشتن دیدگاه