نـكـتـه قـابـل تـوجـه در ايـن زمينه اين است كه ما امامان (ع) را پيشگامان و بيان كنندگان عواطف و اشتياق خود نسبت به حضرت مهدى (ع) مى يابيم، آنان با ايمان به وعده پيامبر و قبل از ولادت مهدى (ع) نسبت به فرزند موعود خود و آنچه در آينده بدست او انجام خواهد گـرفـت پـيـشـاپيش آگاهى داشتند. و اينك ما به ذكر سخنانى از امير مؤ منان و امام صادق عليهماالسلام بسنده مى كنيم.
حضرت على (ع) فرمود:
((هان بدانيد كه مثل اهل بيت محمد صلى الله عليه و آله بسان ستارگان آسمان است كه هـرگـاه ستاره اى غروب كند ستاره اى ديگر طلوع مى كند. گوئيا مى بينم نعمت هاى الهى در پـرتـو خـانـدان پـيـامبر (ص) بر شما تمام شده و شما به آرزوهاى خود دست يافته ايد(1)
((به اهل بيت پيامبر خود بنگريد، اگر سكوت كردند شما هم سكوت كنيد و اگر از شما يـارى خـواسـتـنـد يـاريـشـان كـنـيـد كـه خـداونـد نـاگـاه بـه واسـطـه مـردى از مـا اهـل بـيت (ع) فرج و گشايشى بوجود مى آورد. پدرم به قربان فرزند بهترين كنيزان كـه جـز شـمـشير به آنها (دشمنان) چيزى عطا نكند و به كشتار و نابودى آنان پردازد و هـشـت مـاه سـلاح بـر دوش (مـبـارزه مـى كـنـد) تـا جـائيكه قريش گويند اگر اين شخص از فرزندان فاطمه مى بود به ما رحم مى كرد.
هـدايت الهى را بر خواسته هاى نفسانى خود حاكم مى گرداند، آنگاه كه ديگران هواى نفس خـود را بـر هـدايـت الهـى تـرجـيـح مـى دهـنـد و قـرآن را مـلاك و مـعـيـار انـديـشـه و عـمـل قـرار مـى دهد، آنجا كه ديگران قرآن را به راءى و نظر خويش ‍ تفسير مى كنند. زمين پـاره هـاى دل خود (معادن و ذخائر) را براى او خارج مى سازد و كليدهايش را تسليم او مى نمايد. آنگاه وى شيوه عدالت و راه و رسم پيامبر را به شما نشان خواهد داد و كتاب و سنت را كه پيش از او متروك و فراموش گرديده زنده خواهد كرد))(2)
((زره حـكـمـت بر تن نموده و آن را با رسم و آئين تمام و با توجه و آگاهى و جديت فرا گـرفـته است چرا كه حكمت گمشده اوست و او جوياى آن، و مورد نياز است و او خواهان آن و هـنـگاميكه اسلام غريب مى گردد و همچون شترى كه از خستگى راه به زانو درآمده و گردن خـود را بـه زمـين مى گذارد، او از ديده ها پنهان مى گردد، وى حجت باقى مانده اى است از حجت هاى خداوند و جانشينى است از جانشينان پيامبران))(3)
از سـديـر صـيـرفـى نـقل شده كه گفت: من و مفضل بن عمر و ابو بصيروابان بن تغلب حـضـور امام صادق (ع) رسيديم، ديديم آن حضرت با جامه خيبرى طوقدار و بدون يقه و آسـتـيـن كوتاه بر روى خاك نشسته و با حالتى پريشان و دلى سوزان مى گريد، غم و اندوه در چهره اش نمايان و دگرگونى در سيمايش هويدا و اشك در ديدگان مباركش حلقه زده و مـى گـويـد: اى سرور من، غيبت تو، خواب را از من ربوده و بستر زمين را بر من تنگ نـمـوده و آرامـش قلبم را از بين برده است. سرور من! غيبت تو گرفتارى و مصيبت مرا به مصائب اءبدى پيوند زده كه از دست دادن يكى پس از ديگرى موجب نابودى جمع و تعداد ما مـى گـردد، احـسـاس نـمـى كـنـم اشـكـهـاى چشم خشك شود و ناله سينه ام فرو نشيند و آرام گيرد...
سـديـر گـفـت: بـا مـشـاهـده ايـن حـالت هـولنـاك و حـادثـه نـاگـوار عـقـل از سـرمـان پـريـد و قـلبـمـان بـيقرار و پريشان شد و گمان برديم كه آن حالت، نـشانه ناخوشى و بلاى خطرناكى است و يا آفتى از روزگار به او رسيده است، عرض كـرديـم: اى فرزند بهترين خلق خدا، خداوند ديدگان شما را هرگز اشكبار نگرداند به خاطر كدام حادثه اينگونه گريان هستيد و چه پيش آمدى شما را بدين ماتم نشانده است.
سدير مى گويد: آنگاه امام (ع) آهى دردناك از سينه برآورد بگونه ايكه نشانگر شدت خوف و ترس وى بود، و فرمود:
((واى بـر شـمـا، صـبـح امـروز در كـتـاب جـعـفـر ديـدم و آن كـتـابـى اسـت مـشـتـمـل بـر آگـاهـى به مرگها و بلاها و مصيبت ها و دانش گذشته و آينده تا روز قيامت و خداوند اين كتاب را به محمد (ص) و امامان (ع) بعد از او اختصاص داده است، در اين كتاب دربـاره ولادت قـائم مـا اهـل بـيـت و غـيـبـت او و طـولانـى شـدن آن و طـول عـمـر وى و گـرفـتـارى مـؤ مـنـان در آن زمان و پيدايش شك و ترديد در دلهايشان از طـولانـى شـدن غـيـبت قائم و برگشتن بيشتر آنان از دين و دست كشيدن از ديانت اسلام كه خـداونـد سـبـحـان مـى فـرمـايـد: ((مـا مـقـدرات و نـتيجه كردار نيك و بد هر انسانى را به گردنش افكنديم)) مطالعه مى كردم كه دلم سوخت و غم و اندوه بر من چيره شد.))
عـرض كـرديـم: اى فـرزنـد رسـول خـدا! لطـفـا شـمـه اى از آنچه كه مى دانيد ما را آگاه فـرمـائيـد، فـرمود: خداوند در مورد قائم ما سه امر را كه درباره سه تن از پيامبران به اجـرا درآورده عـملى سازد ولادت او را همچون ولادت موسى (ع) پنهان قرار داده و غيبت او را چـون غـيبت عيسى (ع) و طول عمر وى را چون طول عمر نوح (ع) مقدر فرموده است و بعد از آن عـمـر بـنـده شـايـسـتـه خـود يـعـنـى خـضـر (ع) را دليل بر عمر او قرار داده است.
عـرض كـردم: اى فـرزنـد رسـول خدا (ص) اين مطالب را براى ما شرح دهيد. فرمود: اما ولادت موسى، وقتى فرعون پى برد كه نابودى فرمانروائى او بدست حضرت موسى (ع) خـواهـد بـود، پـيـشـگـويـان را احـضـار كـرد و آنها فرعون را بر نسب و نژاد حضرت راهـنـمائى كردند و گفتند: او از نسل بنى اسرائيل است، فرعون به ماءموران خود دستور داد هـمـچـنـان شكم زنان باردار بنى اسرائيل را بشكافند (تا مانع تولد وى گردند) تا آنـكه بيست و چند هزار نوزاد را بدين سان سر بريدند ولى از آنجا كه خداوند اراده حفظ او را داشت نتوانستند به وى دست يابند و او را بكشند.
همچنين بنى اميه و بنى عباس وقتى فهميدند زوال حكومت و نابودى فرمانروايان و جباران آنـهـا بـدسـت حـضـرت قـائم (ع) اسـت بـه دشـمـنـى بـا مـا بـرخـاسـتـنـد و بـه روى اهل بيت رسول الله (ص) شمشير كشيدند و به اميد دستيابى بر كشتن قائم (ع) كمر به نـابـودى ذريه پيامبر بستند. ولى خداوند سبحان اجازه نداد كه امر وى بر ظالمى آشكار مى شود تا آنكه نور خود را كامل گرداند هر چند بر مشركان ناگوار آيد.
امـا مـاجـراى غـيـبت عيسى (ع)، يهود و نصارى جملگى برآنند كه وى كشته شده اما خداوند آنان را در قرآن تكذيب نموده آنجا كه مى فرمايد:
((آنـهـا نـه او را كـشـتـنـد و نـه بـردار زدنـد بـلكـه در ايـن امـر بـه اشـتـبـاه افتادند))(4)
((غـيـبـت قـائم (ع) نـيز بدينگونه است زيرا امت اسلام به سبب طولانى شدن غيبت، آن را انكار مى نمايند...
و ايـنـك داسـتـان طـولانـى شـدن عـمر حضرت نوح (ع) وقتى آن حضرت درخواست عذاب از آسمان براى قوم خود كرد خداوند جبرئيل را با هفت هسته خرما نزد وى فرستاد و گفت: اى رسـول خـدا، خـداونـد مـتعال مى فرمايد: اين مردم آفريده ها و بندگان من هستند و من آنها را بـه وسـيـله صـاعـقـه آسـمـانـى از بـيـن نـمى برم مگر بعد از ابلاغ دعوت و اتمام حجت، بنابراين دوباره براى دعوت امت خود برگرد كه من به خاطر آن به تو پاداش مى دهم. ايـن هـسـتـه هـاى خرما را غرس نما كه پس از روئيدن و رشد كردن و بارور شدن آنها، تو نيز به گشايش و نجات دست خواهى يافت و پيروان مؤ من خود را به اين امر بشارت بده.
وقـتـى درخـتـان خـرمـا روئيـدنـد و شـاخ و بـرگ بـرآورده و بارور شدند و پس از زمانى طـولانى به ميوه نشستند، نوح (ع) از خداوند سبحان درخواست نمود كه به وعده خود وفا كـنـد، امـا خـداونـد (بـار ديـگـر) او را مـاءمـور كـرد از هـسـتـه هـاى هـمـان نـخـل هـا بـكـارد و بـاز صـبـر و تـلاش پـيـشـه سـازد و دليـل و حـجت را بر قوم خود تمام گرداند. در اين هنگام گروه هايى كه به او ايمان آورده بـودنـد از جـريـان بـاخبر شدند. در نتيجه سيصد نفر از آنان مرتد شدند و گفتند: اگر ادعا و دعوت نوح حق بود نمى بايست پروردگارش خلف وعده كند.
بـديـن تـرتـيـب خداوند متعال، تا هفت بار پى در پى او را ماءمور كاشتن و بارور ساختن نـخـل هـا نـمـود و هر بار گروهى از پيروان او از دين برمى گشتند تا آنكه طرفداران او بـه هـفـتـاد و چند تن رسيدند در اين هنگام به وى وحى فرستاد كه: اى نوح اينك ظلمت شب بـه صـبـح روشـن تـبـديـل گـرديـد و حـق و حـقـيـقـت آشـكـار شـد و زلال ايمان از كدورت كفر، با كنار رفتن بلا سرشتان باز شناخته شد...
امـام صـادق (ع) فـرمـود: حـضـرت قائم دوران غيبتش بدين گونه طولانى مى شود تا حق كاملا روشن و صفاى ايمان از تيرگى و ناخالصى پاك و جدا گردد.))(5)
-----------------------
1-نهج البلاغه خطبه ـ 100.
2-نهج البلاغه خطبه ـ 138.
3-نهج البلاغه خطبه ـ 182.
4-نساء ـ 156.
5-بحار ج 51 ص 219 ـ 222.
------------------
على كورانى

نوشتن دیدگاه