در نـگـاه نـخـسـت چـنـيـن بـنـظر مى رسد كه پاك ساختن زمين از لوث ستم و برچيدن بساط طـاغـوتـهـا و سـتـمگران امرى ناممكن است و گوئيا زمين با آه و ناله مظلومان خو گرفته و فـريـادرسى ندارند و جهان به تحمل وجود شوم ستم پيشگان عادت كرده است تا جائيكه دوره اى را سـراغ نـداريـم كـه خالى از وجود ستمگران باشد. چرا كه آنان به سان درخت هرزه و پليد مى ماند كه داراى ريشه هاى محكمى در جامعه است بگونه اى كه اگر يكى از آنـهـا بـركـنده شود، ده برابر به جاى آن مى رويد و اگر ظالمان در نسلى نابود شوند گروه گروه در نسلهاى ديگر بوجود مى آيند.
ولى خداوند حكيم چنين مصلحت دانسته است كه زندگانى انسانى بر اساس قانون نزاع حق و بـاطـل و خـيـر و شر برقرار باشد و براى هر چيز حد و مرزى و براى هر عصر و زمان سرنوشتى و بالاخره براى ظلم و بيداد هم سرانجامى تعيين نمودن است.
در تفسير اين آيه شريفه:
(( آن روز بـدكـاران بـه صـورت هـايـشان شناخته شوند پس به اموى پيشانى و با پاهايشان گرفتار شوند))(1)
از امام صادق (ع) روايت شده است كه فرمود:
((خـداونـد آنـهـا را هـمـواره مـى شـنـاسـد ولى آيـه در مـورد قـائم نـازل گـرديـده كـه مجرمان را از سيما و صورتشان مى شناسد و او و يارانش با شمشير آنها را تنبيه كردنى))(2)
و از اميرمؤ منان (ع) منقول است كه فرمود:
((خـداونـد، ناگاه بوسيله مردى از ما اهل بيت گشايشى (براى مسلمانان) بوجود آورد، پـدرم فـداى آن فـرزند بهترين كنيزان باد... هم اوست كه (دشمنان) در مدت هشت ماه بجز شمشير و كشتار از او چيزى دريافت نخواهند كرد))(3)
از امام باقر(ع) نقل شده است كه فرمود:
((پـيـامـبر خدا(ص) با ملايمت و نيكى در ميان امت خود رفتار مى كرد و با مردم انس مى گـرفـت و قـائم بـا كشتار (دشمنان) رفتار مى كند و توبه كسى را نمى پذيرد. او با عـهـدنـامـه اى كـه همراه دارد به اين كار ماءمور مى گردد واى بر كسى كه با وى دشمنى كند))(4)
مـراد از عـهـدنـامـه اى كـه هـمـراه اوسـت، هـمـان عهدنامه معروف است كه از جد بزرگوارش رسول خدا(ص) با خود دارد و چنانكه وارد شده است در آن نامه اين جمله وجود دارد. ((بكش، بـاز هـم بـكـش و تـوبـه كـسـى را نـپـذيـر)) يـعـنـى تـوبـه هـيچ مجرم و جنايتكارى را قبول مكن.
و نيز از امام باقر(ع) روايت شده است كه فرمود:
امـا شـبـاهـت داشـتـن مـهـدى (ع) بـه جـد گـرامـيـش رسـول خـدا(ص) قـيـام و ظـهـور او بـا شـمـشـيـر و كـشـتـن دشـمـنـان خـدا و رسـول او و سـتـمـگـران و طـاغـوت هـاسـت وى بـوسـيـله شـمـشـيـر و ايـجـاد تـرس در دل دشمنان پيروز مى گردد و لشكريان او شكست نمى خورند.(5)
از امام جواد(ع) نقل شده است كه فرمود:
((پيوسته به كشتن دشمنان خدا ادامه مى دهد تا خداى از وى خشنود گردد و او زمانى از خشنودى خداوند آگاه مى شود كه در دل خود احساس رحم و دلسوزى كند))(6)
و نيز از آن بزرگوار در همين ماءخذ روايت شده است كه فرمود:
((وقتى شمار لشكر او (مهدى) به حد نصاب يعنى ده هزار تن برسد به فرمان خدا خـروج نـمـايـد و پـيـوسـته دشمنان خدا را از دم تيغ بگذراند تا آنكه خداوند از او خشنود شـود. پـرسـيـدم: چـگـونـه از خـشنودى خدا آگاه مى گردد؟ فرمود: خداوند مهر و رحمت در دل او مى افكند))
بلكه در روايات آمده است كه برخى از ياران او دچار شك و ترديد شده و نسبت به كثرت خونريزى و كشتار ظالمان بدست وى به او اعتراض مى كنند. از امام باقر(ع) روايت شده كه فرمود:
((وقـتـى او (مـهدى) به ثعلبيه مى رسد مردى از بستگان وى كه از لحاظ جسمانى و شـجـاعت قوى ترين مردم، بجز حضرت مهدى است بر مى خيزد و مى پرسد، اى فلان چه مـى كـنـى؟ بـه خـدا قـسـم كه تو مردم را همچون گوسفندان از جلوى خود مى رانى (يعنى هـمـچـون شـبـان و يـا گرگ گله گوسفند را رم مى دهد) آيا عهدنامه اى از پيامبر خدا(ص) دارى و يـا چـيـز ديـگـر؟ در ايـن هـنـگـام شـخـصـى كـه عـهـده دار بـيـعـت (يـعـنـى مسئول گرفتن بيعت از مردم براى امام) است مى گويد: ساكت باش وگرنه گردنت را مى زنـم، آنـگـاه قائم مى فرمايد: اى فلان خاموش باش، آرى به خدا سوگند من منشورى از رسول خدا(ص) با خود دارم، اى فلان آن صندوقچه را بياور، صندوق را نزد او مى آورد و امـام منشور پيامبر(ص) را مى خواند در اين وقت مرد معترض مى گويد: فدايت شوم اجازه بـده سـرت را بـبـوسم امام سر را جلو مى برد و او بين دو چشم وى را بوسه مى دهد باز مـى گـويد خدا مرا فداى تو گرداند دوباره با ما تجديد بيعت كن امام مجددا با آنها بيعت مى كند))(7)
بى ترديد نشانه ها و يا نشانه اى وجود دارد كه بوسيله آن ياران امام پى مى برند كه آن نـامـه همان منشور معروف پيامبر(ص) است اما درخواست مجدد آنها براى تجديد بيعت با امـام (ع) بـديـن جـهـت اسـت كـه ايـراد و اعـتـراض آنـهـا خـود نـوعـى اخلال در بيعت محسوب مى شود، (از اين رو درخواست بيعت دوباره مى كنند).
مـمكن است برخى افراد، مجازات و قتل و نابودى ستمگران از سوى امام (ع) را سنگدلى و افـراط در كـشـتـار تـعـبـيـر كـنـنـد امـا در واقـع آن كـار مـانـنـد يـك عـمـل جـراحـى اسـت كـه براى پاكسازى جامعه اسلامى و ساير جوامع جهانى از لوث وجود سركشان و ستم پيشگان ضرورت دارد و بدون آن هرگز بساط ظلم برچيده نشده و عدالت حـاكـمـيـت پـيـدا نـمى كند و اگر امام (ع) با سياست ملايمت و گذشت با آنان رفتار نمايد هـرگـز ترفندها و توطئه هاى جديد استكبارى كه ادامه حياتشان به آنها بستگى دارد از بين نخواهد رفت. زيرا ستمگران در جامعه هاى كنونى همچون شاخه هاى خشكيده يك درخت، بـلكـه مـانـنـد غده سرطانى هستند كه بايستى براى نجات بيمار آن را ريشه كن نمود هر چند دشوار باشد.
و امـا آنـچـه مـوجـب آرامـش خـاطـر تـرديـد كنندگان در اين سياست مى گردد اين است كه امام عـهـدنـامـه مـعـروفـى را از نـاحـيـه پـيـامـبـر (ص) بـا خـود دارد و خـداونـد متعال به آن حضرت دانش و آگاهى نسبت به مردم و شخصيت هاى آنان عنايت مى فرمايد و او در پرتو نور الهى به اشخاص مى نگرد و آنها را مى شناسد و دواى دردشان را مى داند از اين رو بيم آن نمى رود افرادى كه اميد هدايت در آنها وجود داشته باشد بدست امام (ع) كـشـتـه شوند، چنانكه خداوند در داستان خضر و موسى (ع) راجع به كشته شدن آن جوان بـدسـت خضر (ع) خبر داده كه او بگونه اى عمل كرد كه آن نوجوان، پدر و مادر خويش را به گردنكشى و كفر نكشاند. بلكه روايات نشانگر اين معناست كه خضر (ع) با حضرت مـهـدى (ع) ظـاهر شده و از ياران آن حضرت خواهد بود و ظاهرا آن بزرگوار از علم لدنى خـويـش: ((مـا او را از جـانـب خـود رحـمـت بـخـشـيـديـم و از سـوى خـود وى را عـلم آمـوخـتـيـم))(8) در بـارور سـاخـتـن بـذر خـوبـيها و دفع شر از مؤ منان و از بين بردن تخم فـسـاد و تـبـاهـى پـيـش از آنـكـه درخـت تـنـومـنـد پـليـدى گـردد، اسـتـفـاده مـى كـند... به احـتمال قوى فعاليت هاى حضر (ع) و يارانش در حكومت مهدى (ع) آشكارا و علنى است و آن بـزرگـواران بـر مـردم حق ولايت و بر قوانين و مقررات و اوضاع ظاهرى در آن حكومت، حق نقض دارند. در روايات آمده است كه حضرت مهدى (ع) بين مردم با حكم واقعى خداى سبحان، كـه خـداونـد آنـرا بـه وى ارائه مـى دهـد، داورى مـى كـنـد از ايـن رو از هيچكس گواه و يا دليـل و بـرهـان نـمـى خـواهد او در كشتن ظالمان و تبهكاران از دانش و بينش واقعى و لدنى خود استفاده مى كند. و گاهى ياران او نيز در قضاوت و داورى بين مردم و بهلاكت رساندن مـجـرمـان هـمـيـن شيوه را انتخاب مى كنند. اما در ساير كارها با مردم بر اساس ظاهر افراد رفتار مى نمايند ولى خضر (ع) و يارانش داراى صلاحيت هاى ويژه اى مى باشند.
-----------------------
1-رحمن 41.
2-غيبت نعمانى، ص 127.
3-شرح نهج البلاغه، ج 2، ص 178.
4-غيبت نعمانى، ص 121.
5-بحار ج 51، ص 218.
6-بحار ج 51، ص 157.
7-بحار، ج 53، ص 343.
8-كهف ـ 65.
------------------
على كورانى

نوشتن دیدگاه