روايات مربوط به اين صلح فراوان است و دلالت دارد بر اينكه اين قرار داد صلح و عدم تجاوز و همزيستى مسالمت آميز بر اساس يك پيمان و قرار داد خواهد بود و بنظر مى رسد كـه هـدف امـام (ع) از ايـن پـيـمـان ايـجـاد زمـيـنـه و فـرصـت عـمـل بـراى حـضـرت مـسـيـح (ع) اسـت تـا بـتـوانـد بـه روال طـبـيـعـى در هـدايـت مـلل غـربى گام بردارد و تحولى در عقايد و سياست آنها در اين فرصت بوجود آورد و انحرافات حكومت ها و تمدن هاى غرب را برملا سازد. بطوريكه در روايات مربوط به اين قرار داد ملاحظه مى كنيم بين اين صلح و صلح حديبيه كه پيامبر گـرامـى (ص) بـا قريش ‍ منعقد كرد شباهت زيادى وجود دارد. در آن صلح، متاركه جنگ به مـدت ده سـال مـورد تـوافـق طرفين قرار گرفته بود و خداوند آن را فتح المبين ناميد، اما زمـامـداران سـتـمگر قريش اين عهد و پيمان را يك جانبه شكستند و از نيات پليد خود پرده بـرداشـتـنـد و هـمـين عمل آنها، انگيزه روى آوردن مردم به اسلام و مجوزى براى سركوبى قـدرت مـشركان و كفر آنها گرديد. در اين صلح نيز غربيها با مسلمانان پيمان شكنى مى كـنـنـد و از خـصلت طغيان و تجاوز خود پرده بر مى دارند و بگفته روايات با يك ميليون سـربـاز مـنـطـقه را به جنگ و آشوب مى كشانند و پيكار بزرگى بوجود مى آيد كه بر اساس توصيف روايات، اين نبرد از كارزار آزادى قدس نيز بزرگتر است. از پيامبر(ص) روايت شده است كه فرمود:
((بـين شما و روم چهار پيمان صلح برقرار مى گردد كه چهارمين آنها بدست مردى از خـانـدان هرقل است و سالها (دو سال) بطول مى انجامد و مردى از عبدالقيس بنام سئوددبن غـيـلان پرسيد: در آن روز پيشواى مردم چه كسى خواهد بود؟ فرمود: مهدى از فرزندان من است.))(1)
و ايـن دوازدهـمـيـن روايـت از چـهـل روايـت حـافـظ ابونعيم درباره حضرت مهدى (ع) است. از حذيفه بن يمان منقول است كه گفت:
((پيامبر خدا (ص) فرمود: بين شما و بنى اصفر (زردپوستان) صلحى برقرار مى شود كه آنها بمدت باردارى زنى (بعد از 9 ماه) به شما خيانت مى كند و با هشتاد لشكر از راه زمـيـن و دريـا بـه شـمـا حـلمـه ور مـى شـونـد كـه هـر لشـكـر شـامـل دوازده هزار سرباز است كه بين يافا و عكا فرود مى آيند و فرمانرواى آنها كشتى هـايـشـان را به آتش مى كشاند و به ياران خود دستور مى دهد كه از سرزمين و كشورتان دفاع و مبارزه كنيد، آنگاه جنگ و كشتار از دو طرف آغاز مى شود. و سربازان و سپاهيان به كـمـك يكديگر مى شتابند حتى كسانى كه در حضر موت يمن هستند به يارى شما مى آيند. در آن روز خـداونـد بـا نـيـزه و شمشير و تير خود آنها را ضربه و آسيب مى رساند و به سبب آن در ميان آنها بزرگترين كشتار واقع مى گردد.))(2)
و نيز آمده است:
((كـشـتى هاى روميان در حد فاصل صور تا عكا، لنگر انداخته و مستقر مى شوند و آن آرايش جنگى و كارزار بزرگى خواهد بود.))(3) و همچنين آمده كه: ((خداوند را دو نـوع كـشـتـن در مـيـان نـصـارى مـى بـاشد يكى از آنها گذشته و ديگرى باقى مانده است.))(4)
و مـعـنـاى ايـنـكـه گـفـتـه شـد: ((خـداونـد با نيزه خود و... به آنها آسيب و صدمه وارد مى سـازد)) ايـن اسـت كـه خـداونـد مـسـلمـانان را به كمك فرشتگان و امدادهاى غيبى خود عليه دشمنان يارى مى فرمايد.
و نيز آمده است:
((آنگاه خداوند باد و پرندگان را بر روميان مسلط مى كند تا پرندگان بالهاى خود را به صورت هاى آنها بكوبند كه چشمهايشان از حدقه در آيد و زمين بسبب آنها شكافته شـود و بعد از آن دچار صاعقه و زمين لرزه مى شوند و در دره و پرتگاهى سقوط مى كنند و خـداونـد صـبـر كـنـنـدگـان را يـارى نـمـوده و آنان را پاداش نيك مى دهد همچنانكه ياران مـحـمـد(ص) را پـاداش بـخـشـيـد و دلهـا و سـيـنـه هـايـشـان را مالامال از شجاعت و قوت مى گرداند.))(5)
چـنـيـن بـنـظـر مـى رسـد، هدف آنها از پياده كردن نيروهاى دريايى بين يافا و عكا يا بين صـور و عـكـا چـنـانـكه در اين دو روايت ملاحظه مى شود باز گرداندن فلسطين و بخشيدن دوبـاره آن بـه يهوديان است كه در واقع هدف نظامى (استراتژيك) و مجوز هجوم آنها مى باشد.
و در روايـت بـعـدى آمـده اسـت كـه آنـان نـيـروهـاى خـود را در طـول سـواحـل عـريـش در مـصـر تـا انـطـاكـيـه در تركيه پياده مى كنند. از حذيفة بن يمان نقل شده كه گفت:
((پـيـامـبر خدا را پيروزى و فتحى نصيب گرديد كه همانندش از زمان بعثت از وى رخ نـداده بـود عـرض كـرديـم: اى رسول خدا اين فتح و پيروزى بر شما مبارك باد، با اين پـيـروزى جـنـگ پـايان يافت؟ فرمود: هرگز، هرگز، سوگند به كسى كه جانم بدست اوسـت، اى حذيفه، پيش از آن شش ويژگى وجود دارد... و آخرين جنگ را فتنه روم ياد كرد كـه آنـهـا به مسلمانان خيانت كنند و با هشتاد لشكر پيمان صلح را نقض كنند و در فاصله بين انطاكيه تا عريش فرود آيند.))(6)
در روايـات مـربـوط بـه فـرود آمـدن عـيـسى (ع) آمده است كه جنگ در آن زمان پايان خواهد يافت و مؤ يد اين مطلب، واقعيت جنگ هاى ما با روميان (غربى ها) است كه پايان نيافته و نخواهد يافت تا حضرت ظهور كند و مسيح (ع) از آسمان فرود آيد و خداوند ما را بر آنها در مرحله طغيان جهانى شان پيروز گرداند.
و در روايت آمده است كه:
((در فـلسـطـيـن دو درگـيـرى بـا رومـيـان اتـفـاق مـى افـتـد كـه يـكـى از آنـهـا ((گل چين)) و ديگرى ((درو)) ناميده مى شود.))(7)
به اين معنا كه دومى نابود كننده تر از اولى خواهد بود.
روايت بعدى به اين معنا اشاره دارد كه نبرد مهدى (ع) با غربى ها جنگى نابرابر است و البـتـه بـه ظـاهر موازنه قدرت در دست و به نفع آنهاست از اين رو برخى بردلان عرب به آنها مى پيوندند و بقيه بى طرف هستند. ابن حماد از محمد بن كعب در تفسير اين آيه: ((شما بزودى بسوى قومى بسيار قدرتمند فرا خوانده مى شويد)) آورده است كه گفت: رومـيـان را روز نبردى بزرگ است، و گفت: خداوند اعراب را در آغاز اسلام دعوت به جنگ بـا كـفـار نـمـود، گـفـتـنـد: ((مـال و زن و فـرزنـدان مـا را سـرگـرم و مـشـغـول داشته است)) آنگاه فرمود: شما بسوى قومى بسيار نيرومند فرا خوانده شويد، روز جـنـگ باز آنها همان گويند كه در آغاز اسلام گفتند و اين آيه درباره آنها تحقق يابد كه ((خداوند شما را به عذابى دردناك كيفر دهد)) و صفوان گفت: ((استاد ما گفت كه در آن روز بـعـضـى از اعراب از دين برگشته و مرتد مى شوند و برخى ديگر دچار ترديد شده از نصرت و يارى اسلام و سپاه آن خوددارى مى كنند.))
از ديـن بـرگـشـتگان آنانند كه از روميان حمايت مى كنند و روى گردانان از يارى اسلام، هـمـان افـراد بى طرف هستند و آنها بدست تواناى حضرت مهدى (ع) بعد از پيروزى بر رومـيـان، بـه عـذابـى دردنـاك گـرفـتـار شـونـد، روايـتـى را ابـن حـمـاد نـقل كرده است كه اجر شهيدان اين جنگ را معادل پاداش شهداى بدر در كنار پيامبر(ص) مى داند:
((پـيـامـبـر(ص) فـرمـود: بـهترين كشتگان در زير اين آسمان از آغاز خلقت عبارتند از نخستن: هابيل كه بدست قابيل ملعون، ظالمانه كشته شد، پس از او پيامبرانى كه بدست امت هاى خود شهيد شدند در حاليكه براى هدايت آنها مبعوث شده بودند و سخن آنها اين بود كـه پـروردگـار مـا خـداسـت و مـردم را بـه سـوى او دعـوت مـى كـردنـد، سـپـس ‍ مـؤ مـن آل فرعون و آنگاه صاحب ياسين و بعد حمزة بن عبدالمطلب، و بعد كشتگان جنگ احد، آنگاه كشتگان حديبيه و پس از آن كشته هاى جنگ احزاب و سپس كشتگان حنين و پس از آن كشتگانى كـه بـعد از من بدست خوارج نابكار كشته مى شود بعد از اينها مجاهدان راه خدا... تا آنكه كـارزار بـزرگ روم اتـفـاق افـتـد كـه كـشـتـگـان آن هـمـچـون شـهـداى بـدر خـواهـنـد بود.))(8)
شـايد عبارت كشتگان حديبيه كه در روايت وارد شده است اشتباه و يا اضافه باشد، زيرا منابع تاريخى وقوع جنگ و كشته هايى را در حديبيه درج نكرده اند.
و در مـنـابـع شـيعه به نقل از اهل بيت (ع) آمده است كه با فضيلت ترين شهدا در پيشگاه خـداونـد يـاران سـالار شهيدان امام حسين (ع) و شهدايى مى باشند كه ياران امام مهدى (ع) هستند.
امـا زمـان هـجـوم اخـير، سرزمين هاى اسلامى: طبق روايات، مدت پيمان صلح با غربيان هفت سـال اسـت امـا آنـان بـعـد از گـذشـت دو سـال و بـه نـقـل بـرخـى سـه سـال، خـيـانـت نموده و پيمان شكنى مى كنند، چنانكه در روايت ابن حماد بنقل از ارطات آمده است:
((بـين مهدى و فرمانرواى طغيانگر روم پس از كشته شدن سفيانى و به غنيمت در آمدن هـسـتـى قـبيله كلب، صلحى برقرار مى شود. بگونه اى كه بازرگانان شما و آنها به كـشـورهـاى يـكـديـگـر رفـت و آمـد مـى كـنـنـد و آنـهـا سـه سـال به ساختن كشتى هاى خود مى پردازند (نيروى دريائى خود را مجهز مى سازند.) تا آنكه كشتى هاى روميان در سواحل بين صور تا عكا لنگر مى اندازند و آنجا صحنه كارزار خواهد بود.))(9)
روايتى كه گذشت خيانت و نقض پيمان آنها را به مدت باردارى زنى يعنى بعد از نه ماه پس از امضاء قرار داد صلح بازگو مى كند. والله العالم.
-----------------------
1-بحار، ج 51، ص 80.
2-نسخه خطى ابن حماد، ص 141
3-نسخه خطى ابن حماد، ص 142.
4-نسخه خطى ابن حماد، ص 115.
5-نسخه خطى ابن حماد، ص 124.
6-نسخه خطى ابن حماد، ص 118.
7-نسخه خطى ابن حماد، ص 136.
8-نسخه خطى ابن حماد، ص 131.
9-نسخه خطى ابن حماد، ص 142.
------------------
على كورانى

نوشتن دیدگاه