بنابر بعضى روايات حضرت مهدى عليه السلام بر خلاف مكه، در مدينه منوره درگير چـنـديـن نـبـرد خـواهـد شـد. از امـام بـاقـر عـليـه السـلام نقل شده است كه در روايتى طولانى چنين فرمود:
((آنـگـاه كـه وارد مـديـنـه مـى شود، قريش از آنها نهان مى گردند، اين گفته على بن ابيطالب عليه السلام درباره آنهاست: به خدا سوگند قريش دوست دارند كه كاش من هر چـنـد بـه انـدازه زمـان كـشـتـن مـاده شـتـرى، نـزد آنـان بـودم در بـرابـر كـل دارئى آنـهـا و آنـچـه را كـه خـورشيد بر آن مى تابد، سپس امام اقدامى انجام مى دهد و حادثه اى بوجود مى آورد، چون حادثه پديد آمد قريش گويد: ما را نزد اين طاغى ببريد، سـوگـنـد بـه خـدا اگـر او مـحـمـدى و عـلوى و فـاطـمـى بـود دسـت بـه ايـن عمل نمى يازيد، آنگاه خداوند قريشيان را تسليم حضرت مهدى عليه السلام مى گرداند و حـضـرت قـاتـلان را بـهـلاكـت رسانده و همه وابستگان به آنها را به اسارت مى گيرد، سـپـس حـركـت نموده تا در شقره (1) فرود مى آيد، در آنجا به وى خبر مى رسد كه نـمـايـنـده او را كـشته اند به سوى آنها باز مى گردد و آنچنان كشتارى راه مى اندازد كه كـشـتـار حـره پـيـش آنـها ناچيز است... آنگاه رفته و مردم را به كتاب خدا و سنت پيامبرش دعوت مى كند...))(2)
ايـن روايـت بـيانگر دو نبرد در مدينه مى باشد، نخستين نبرد بعد از وقوع حادثه اى است كـه بـدسـت مـهـدى عـليـه السـلام انـجـام مـى شود و قريش و ديگران آن را نكوهش نموده و نـاخـوش دارنـد و بنظر مى رسد كه آن حادثه مربوط به خراب كردن مسجد پيامبر و قبر مـطـهـر آن حـضـرت و بـازسـازى آنـهـا بـاشد، چنانكه روايات ديگرى نيز بيان كننده اين مـعـنـاسـت. دشـمـنان آن حضرت اين رويداد را بهانه اى براى تحريك مردم عليه امام عليه السلام و مبارزه با وى قرار مى دهند، حضرت با آنها به نبرد بر مى خيزد و طبق روايتى ديـگـر، صـدهـا تـن از آنـهـا را بـه هـلاكـت مى رساند در اين هنگام است كه قريشيان يعنى بـسـتـگان قبايل قريش آرزو مى كنند كه اى كاش امير مؤ منان عليه السلام حضور داشت هر چند به مقدار كشتن ماده شترى، تا آنها را از دست انتقام مهدى نجات مى داد زيرا سياست امير مؤ منان عليه السلام در مورد آنها سياست بردبارى و گذشت بود.
امـا نـبرد دوم، بعد از پايان دادن به اين جنبش مخالف و تعيين حاكم براى مدينه از ناحيه امـام عـليـه السلام و رهسپار شدن به سوى عراق يا ايران و فرود آمدن در منطقه شقره يا شـقـرات اسـت كـه اينجا احتمالا اردوگاه سپاه آن حضرت باشد، بدينگونه كه ديگر بار مـردم مـديـنـه حـركـت مـخـالفى از خود نشان مى دهند و نماينده منصوب امام عليه السلام در مـديـنـه را بـه قتل مى رسانند و امام عليه السلام به آنجا باز مى گردد و بيش از كشتار لشـكـر امـوى در واقعه مشهور حره، از آنان را مى كشد و مجددا مدينه را تحت فرمانروائى خـود در مـى آورد. شـمـار كشتگان حره با توجه به منابع تاريخى، بيش از هفتصد شهيد ذكـر شـده اسـت و بـا تـوجـه بـه ايـنـكـه انـقـلاب و شـورش اهـل حـره عـليه يزيد بن معاويه بعد از قيام امام حسين عليه السلام اتفاق افتاد و انقلابى بـود بـر حق و مشروع بخلاف طغيان اهل مدينه بر ضد امام مهدى عليه السلام، وجه شباهت بـيـن عـمـل لشـكـريـان امـام عـليـه السـلام بـا اهـل مـديـنـه و عمل لشكر يزد با اهل حره، صرفا به جهت بسيار كشتگان مى باشد.
صـاحـب كـتاب ((يوم الخلاص)) در ص 265 بخشى از روايت سابق در تفسير عياشى را آورده اسـت، از آن اسـتـفـاده مـى شـود كـه حـضرت مهدى عليه السلام هنگام ورود به مدينه درگـيـر نـبـردى خـواهـد شد... در حاليكه ملاحظه مى كنيد اين روايت بعد از ورود امام عليه السـلام بـه مـديـنـه دو نـبرد را بيان مى كند. روايات كتاب يوم الخلاص از جهت نسبت به مـنـابع و مآخذ بطور كلى نياز به دقت و بررسى دارد، زيرا مؤ لف آن به خود اجازه داده اسـت كـه روايـات را جـزء جـزء نـمـوده و اجزاء بعضى را به برخى ديگر ضميمه نمايد آنـگاه آن روايت تركيب شده را به ماءخذى نسبت دهد كه بخشى از روايت و با بخشى شبيه به آن را ذكر كرده است!
احتمال دارد هنگامى كه حضرت مهدى عليه السلام سپاه خود را به مدينه وارد مى سازد، در بـرخـورد بـا عـنـاصر باقى مانده حكومت و يا نيروهاى سفيانى، مقاومتى بوجود آيد و يا اينكه نبردى بين آنان واقع شود و امام عليه السلام بر آنان پيروز گردد.
ولى مـن روايـتـى را كـه نـشـانـگـر ايـن مـعـنـى باشد نديدم، اما روايتى را يافتم كه به رضـايـت اهـل مـديـنه و عدم مقاومت آنها در برابر امام عليه السلام اشاره مى كند. چنانكه در كـتـاب كـافـى از امـام صـادق عـليـه السـلام در روايـتـى مفصل آمده است كه فرمود:
((در آن روز هـر كـس از فـرزنـدان عـلى عـليـه السـلام كه در مدينه باشد به مكه مى گـريـزد تـا در آنـجـا بـه صـاحـب ايـن امر ملحق گردد و صاحب اين امر رهسپار عراق شده و لشـكـرى را بـه مـدينه گسيل مى دارد تا مردم آن سامان در امنيت بسر برند و مردم دوباره به مدينه بر گردند.))(3)
آنـچـه مـؤ يـد مـحـتـواى ايـن روايـت است اينكه، اهل مدينه نظاره گر لشكر سفيانى بوده و وقـوع مـعـجـزه فـرو رفـتـن آنـان در زمـين و ضعف حكومت حجازى و چه بسا سقوط آن بعد از واقـعـه فـرو رفـتـن سفيانيان و موج پشتيبانى عمومى از حضرت مهدى عليه السلام را مى بينند... علاوه بر همه اينها احساس مردم مدينه است كه آنان، امام را از خود بدانند.
هـمـانـطـور كه ملاحظه مى كنيد اين روايت نشان مى دهد كه در آن دوره امام شخصا به مدينه نـمـى آيـد، بـلكـه سـپـاهـى را بـه آنـجـا اعـزام مـى كـنـد كـه ايـن احتمال نزديك به واقع بوده بلكه از ديگر گفته ها برتر است.
چـنـانـكـه جـنـبـش مخالفى كه منجر به كشته شدن فرمانروائى منصوب از جانب امام عليه السلام در مدينه مى شود ممكن است پس از مدتى نه چندان كوتاه از تسلط وى بر مدينه و حـجـاز رخ دهـد. اما در مورد حادثه تجديد بناى مرقد مطهر و مسجد پيامبر صلى الله عليه واله و بـاز سـازى بـناى كعبه و مسجد الحرام، گفته صحيح اين است كه اين اقدام بعد از دوره هـشـت مـاهـه اى انـجـام مـى پـذيـرد كـه در آن نـبردها و آزاد سازى كشورها يكى پس از ديـگـرى تـوسـط امام عليه السلام انجام مى گيرد و ممكن است اين كارها پس از آزاد سازى قـدس و بـعد از داخل شدن تمام سرزمين هاى اسلامى تحت فرمانروائى حضرت مهدى عليه السلام باشد.
به هر حال روايات، نشانگر اين است كه خداوند، حجاز را بدست آن حضرت آزاد مى سازد كـه در حـقـيـقـت سـقـوط عـناصر باقيمانده حكومت ضعيف حجاز و عقب نشينى بقاياى نيروهاى سفيانى مى باشد... و احتمال دارد آزاد سازى حجاز و بيعت مردم آن سامان با حضرت، بعد از استيلاى امام عليه السلام بر مكه و پس از وقوع معجزه فرو رفتن سفيانيان باشد.
با قرار گرفتن سرزمين حجاز تحت فرمانروائى امام مهدى عليه السلام قلمرو و دولت آن بـزرگـوار بـا وجـود گـروهـهـاى مـخـالف آن حـضـرت در عـراق شـامـل يـمـن، حـجـاز و ايـران و عـراق مـى شـود و بـه احـتـمـال قـوى يمن جنوبى نيز تحت فرمان امام عليه السلام در مى آيد. و ممكن است اين امر بـهـنـگـام انـقـلاب يـاران يـمنى امام عليه السلام بوقوع بپيوندد. همچنين دولتهاى كوچك خـليـج فـارس بـه جـهـت اسـتيلا يافتن امام عليه السلام بر حجاز و با كمك ملتهاى خود و پايمردى ياران يمنى و ايرانى او، تحت فرمانروائى آن حضرت در مى آيند.
طـبـيـعى است بر پايى يك دولت بدين گستردگى و پهناورى به رهبرى امام مهدى عليه السـلام واكـنـش شـديدى در شرق و غرب خواهد داشت زيرا تسلط حكومت مهدى عليه السلام بـر تـنـگـه بـاب المـنـدب و تـنگه هرمز و خليج فارس، خطرى استراتژيك و اقتصادى مـحـسـوب مـى گردد و مهمتر از آن، خطر تمدن و گسترش فرهنگ اسلامى است كه موجوديت شـرق و غـرب و يـهـود را بـه لرزه مى اندازد و در روايتى كه از امام صادق عليه السلام بـيـان شـد خـاطـرنشان گرديد كه شرق و غرب پرچم مهدى عليه السلام يعنى انقلاب و حـكـومـت او را نفرين مى كنند از اين رو احتمال زياد دارد بعد از آنكه تمام نفوذ و سلطه خود را در مناطق آزاده شده از دست مى دهند، ناوهاى جنگى خود را در خليج فارس و درياهاى مجاور منطقه به حركت در آورند. و چيزى جز حضور در دريا و تهديد با نيروى دريائى و هوائى بر ايشان باقى نمى ماند و هم آنان هستند كه آتش ـ افروزان درگيرى بصره و كوه سفيد مى باشند كه يادآورى خواهند شد.
-----------------------
1-منطقه اى است در حجاز از سمت ايران و عراق.
2-بحار، ج 52، ص 342 از تفسير عياشى.
3-كافى، ج 8، ص 224.
------------------
على كورانى

نوشتن دیدگاه