آنـان كـه بـا خـون، ره بـه ديـو و دد گـرفـتـنـد

آغـوش بـگـشـادنـد هـر تـيـر بـلا را

ايـن روايـت را عـده اى از عـلماء و اهل سنت، مانند ترمذى در سنن خود ج 3 ص 362 و احمدبن حـنـبـل در مـسـنـدش و ابـن كـثـيـر در كـتـاب نـهـايـه خـود و بـيـهـقـى در كـتـاب خـود بـنـام دلائل و غـيـر آنـان...نـقـل كرده اند و حضرمى در كتاب خود بر رد ابن خلدون، آنرا صحيح دانسته (تصديق كرده كه روايت موثقه است) عين عبارت حديث اين است:
((درفـش هـايـى سياه از خراسان خروج مى كند كه هيچ چيز قادر به برگرداندن آنها نيست تا اينكه در ايلياء به اهتزاز درآيند))
شـبـيـه ايـن روايـت در منابع شيعه مانند كتاب ملاحم و فتن ابن طاووس ص 43 و 58 روايت شده است و احتمال دارد كه اين روايت جزئى از روايت قبلى باشد.
و معناى آن روشن است، زيرا حاكى از تحرك نظامى و پيشروى نيروها از ايران به سوى قـدس اسـت كـه بيت ايل و ايلياء نيز ناميده مى شود، صاحب مجمع البحرين گفته است كه ((ايـل بـه كـسـر (الف) و سـكـون (يـاء)، بـزبـان عبرى و يا سريانى، نامى از اسماء خـداونـد بـزرگ اسـت و در اصـطـلاح عـرب، كـلمـات جـبـرئيـل و مـيـكـائيـل و اسـرافيل، به معناى عبدالله و يتم الله (بنده خدا) و مانند اينها مى بـاشـد. و ايـل هـم بـه مـعـنـاى بـيـت القـدس اسـت. و گـفـتـه شـده بـيـت ايـل بـه مـعـنـاى خانه خدا مى باشد چون كلمه ايل به لغت عبرانى يعنى خدا)) و در شرح قـامـوس گفته است كه ((كلمه ايليا با كسره، با مد و غير مد (ممدود و مقصور) و در هر دو با تشديد خوانده مى شود... كه نام شهر بيت القدس ‍ است)).
مـحـدثـان تـصـريح كرده اند كه مراد از اين درفش هاى وعده داده شده، پرچم هاى عباسيان نـيـسـت، ابـن كـثـيـر در نـهـايـه خـود حـاشـيـه اى را بـر ايـن روايـت نـقـل كـرده كـه ((اين درفش ها آنهائى نيست كه بوسيله ابومسلم خراسانى برافراشته و حـكـومـت بـنى اميه را برانداخت، بلكه مراد درفش هاى سياه ديگرى است كه براى همراهى حضرت مهدى (ع) مى آيد)).
بـلكـه بـرخـى از روايـاتـى كـه از پـيـامـبـر (ص) نـقـل شـده، بـين درفش هاى عباسيان كه مسير و هدف آنها دمشق بوده و بين پرچمهاى ياران حـضـرت مهدى (ع) كه هدف آنها قدس است، فرق گذاشته است... از آن جمله روايتى است كـه ابـن حـمـاد آن را از مـحـمـدبـن حـنـفـيـه و سـعـيـد بـن مـسـيـب نـقـل كـرده كـه گـفـت: پـيـامبر (ص) فرمود؟ ((درفش هايى از بنى عباس از ناحيه مشرق خـروج مـى كند و زمانى كه اراده خداوند تعلق گيرد توقف مى كند.. آنگاه درفش هاى سياه كـوچـكـى در پـى آنـان از نـاحـيـه مـشـرق خـروج مـى كـنـد و بـا مـردى از نـسـل ابـوسـفـيـان و لشـكـريـانـش مـبارزه مى كند كه علاقه مندان اطاعت و فرمانبردارى از حضرت مهدى (ع) مى باشند))
بـنـى عـبـاس سـعـى كـردنـد كـه روايـات مـربوط به درفش هاى سياه را به سود خود در نـهـضتشان بر ضد بنى اميه معنا كنند و به مردم بقبولانند كه جنبش آنان و حكومت و درفش هـاى بـر افـراشـتـه آنـان هـمـان چـيـزى اسـت كه در روايات منقوله از پيامبر (ص) به آن بشارت داده شده است و به اينكه حضرت مهدى (ع) از خاندان آنهاست از همين رو ابو جعفر مـنصور عباسى پسرش را مهدى نام گذاشت و سعى نمود كه قضات و راويان گواهى دهند كـه اوصـاف حـضـرت مـهـدى كـه از پـيـامـبـر (ص) نقل شده است بر پسرش منطبق است...تا آخر.
سـرگـذشـت عباسيان در ادعاى مهدويت و پرچم و لباسهاى سياه انتخاب نمودن آنها در كتب تـاريـخ ضـبـط شـده است اين كار در اوائل، مقدارى به سود آنها تمام شد، اما بسرعت اين مـاسك فريبنده و حيله گرى توسط دانشمندان و راويان حديث و امامان (ع) كشف شد و آنگاه حقيقت مطلب روشن گرديد. چه اينكه هيچيك از آنان داراى صفات حضرت مهدى (ع) نبودند و آنچه را كه پيامبر (ص) وعده فرموده بود بدست وى تحقق يافت.
بـلكـه بـه گـفـتـه بـرخـى روايات، آخرين خلفاى عباسى معترف بودند كه مسئله ادعاى مهدويت پدران آنها از ريشه و اساس جعلى و دروغ بوده است.
ظـاهـرا قـضـيـه ادعـاى مـهـدويـت شـبـاهـت زيـادى بـه حـركـتـى كـه در اواخـر قـرن اول هـجـرى اتـفـاق افـتـاد، دارد كـه مـسـلمـانـان زيـر سلطه بنى اميه سختى هاى زيادى را مـتـحـمـل شـدنـد كـه عـمـلا مـظـلومـيـت اهـل بـيـت (ع) را لمـس نـمـودنـد بـه هـمـيـن جـهـت نـقـل روايـاتـى از پـيـامـبـر (ص) مـبـنـى بـر مـظـلومـيـت اهـل بـيـت او و بـشـارت بـه وجـود حـضـرت مـهـدى (ع) در بـيـن آنـان متداول گشت... كه همين زمينه مناسبى براى ادعاى مهدويت نمودن عده زيادى از بنى هاشم و غـيـر آنها نيز، مانند موسى بن طلحة بن عبيدالله، گرديد و ظاهرا عبدالله بن حسن مثنى از زبـردسـت تـريـن افـرادى بـود كه براى فرزند خود محمد ادعاى مهدويت نمود، وى براى فرزندش از زمان طفوليت و تولد او، برنامه ريزى دقيق نمود و نام وى را محمد گذاشت، چرا كه حضرت مهدى (ع) هم نام پيامبر (ص) است و سپس او را تحت تربيت و مراقبت ويژه قـرار داد و او را از چـشـم مـردم پـنـهـان نـگـه مـى داشـت و بـا اشـاعـه افـسانه ها پيرامون فـرزنـدش او را هـمـان مـهـدى مـوعـود مـعـرفـى كـرد در كـتـاب مقاتل الطالبيين ص 239 آورده است كه:
((عـبـدالله حـسـن مـثنى را از كودكى از انظار مردم پنهان مى نمودند. وى مردم را براى تبليغ و معرفى خود به جاهاى ديگر مى فرستاد و به اسم مهدى ناميده مى شد))
و در ص 244 گـفـتـه اسـت: ((مـردم عـوام او را مـحـمد مى گفتند كه بعدا به مهدى شهرت يافت)).
بـلكـه عـبـاسـيـان نـيـز قـبـل از ايـنكه بر ضد هم پيمانان حسنى خود بشورند همين ادعا را تـرويـج مـى كـردنـد و در ص 239 از عـمـيـر بـن فضل خثعمى روايت شده است كه گفت:
((روزى ابـو جـعـفـر مـنـصـور را ديـدم، وقـتـى كـه مـحـمـدبـن عـبدالله بن حسن مثنى از مـنـزل پـدرش هـمـيـنـكـه خـارج مـى شود غلام سياه وى با اسبش دم در ايستاده بود ابوجعفر انتظار محمد را مى كشيد همينكه او خارج شد ابوجعفر بلند شد و ايستاد و رداى او را گرفت تا سوار شد، سپس لباس او را روى زين اسب مرتب نمود و محمد از آنجا بيرون رفت من در حـاليـكـه وى را مـى شـنـاخـتـم و مـحـمـد را نـمـى شـنـاخـتـم از او سـئوال كـردم: اين شخص كى بود؟ كه اين همه وى را اكرام كردى و ركابش را گرفته و لبـاس او را مـرتـب نـمودى. بمن گفت آيا او را نمى شناسى؟ گفتم نه، گفت اين شخص محمدبن عبدالله بن حسن بن حسن، مهدى ما اهل بيت است))
بـه احـتـمال قوى ادعاى مهدويت را عباسيان، از هم پيمانان و شركاء حسنى خود در شورش عليه بنى اميه آموختند كه در اينجا محل بحث آن نيست.
بـهـر حـال نـزد راويـان و مـطـلعـين بر تاريخ، شكى نيست كه درفش هاى سياه كه در اين روايت و غير آن وعده داده شده است، پرچمهاى مهيا كنندگان مقدمات ظهور حضرت مهدى (ع) مـى بـاشـد. هـر چـند قائل به صحت رواياتى كه پرچمهاى بنى عباس را عنوان كرده است بـشـويـم چـون تـوجـه داشـتـيـد كه روايات، بين دو گروه پرچمداران را فرق گذاشت و واقـعـيـت امر نيز چنين است كه ظهور حضرت مهدى (ع) از بين عباسيان و غير آنان نيست و از طـرفى اشاره نموديم كه مسير و هدف درفش هاى عباسيان دمشق و مسير پرچمداران و ياران حضرت مهدى (ع) قدس ‍ شريف مى باشد.
گـرچـه روايـت، مـاجـراى درفـش هـاى سـيـاه را مـخـتـصـر آورده اسـت امـا در عـيـن حال بشارت رسيدن به هدف را، هر چند كه ناگواريها و دشواريها در راه رسيدن آنها به قدس باشد، داده است.
زمـان ايـن واقـعه در روايت ذكر نشده است اما برخى از روايات ديگر مى گويد: رهبرى اين درفـش هـا بـعـهـده صـالح بـن شـعـيـب مـوعـود اسـت. از مـحـمـد بـن حـنـفـيـه نقل شده كه فرمود:
((درفش هاى سياهى از بنى عباس خروج مى كند، سپس پرچمهاى مشابه ديگرى حاملان آنـها كلاه هاى سياه و لباسهاى سفيد بر تن دارند، پيشاپيش آنان مردى است بنام صالح از قـبـيـله بـنى تميم، طرفداران سفيانى را شكست مى دهد. تا اينكه در بيت المقدس فرود آمده و زمينه ظهور مهدى (ع) را مهيا مى نمايد))
از ايـن روايـت اسـتـفـاده مى شود كه مراد از اين حركت به طرف قدس، هجوم و حمله حضرت مـهـدى (ع) بـراى آزادى فـلسـطـيـن و قـدس اسـت، امـا مـانـعـى نـدارد كـه ايـن پـرچـمـهـا قبل از صالح بن شعيب بطرف قدس حركت نمايند چنانكه در پيشامدهاى سرزمين شام بيان كرديم كه نيروهاى ايرانى جلوتر از سفيانى در شام وجود دارند.
------------------
على كورانى

نوشتن دیدگاه