از روايـات مـربـوط بـه اين نبرد بزرگ برمى آيد كه سفيانى، خوشبختانه با مشكلات زيـادى روبـرو مـى شـود، نخست ضعف در پايگاه مردمى او در سرزمين شام..زيرا قدرت و مـوقـعـيـت فرمانروائى او هر اندازه به نفع او باشد باز مردم خطه شام مسلمانند... و آنان معجزات و كرامات حضرت مهدى (ع) و شكست هاى ستمگر زمان خويش، سفيانى، و نوكرى او را بـه نـفـع دشـمـنـان مـسـلمـانان مشاهده مى كنند.. از اين رو موج عشق به حضرت مهدى و دوسـتـى و گـرايـش ‍ بـه آن حـضـرت قوت مى گيرد و بيزارى و پراكندگى، نسبت به سفيانى و سياستهاى وى بيشتر مى گردد.
بـلكـه احـتـمـال بـيشتر به عقيده من اين است كه نهضت گسترده همه جانبه و مردمى هواداران حـضـرت مـهـدى (ع) در سـوريه، اردن، لبنان و فلسطين بر پا مى شود. زيرا روايات خـاطـرنشان مى سازد كه مهدى (ع) با سپاه خود بسوى سرزمين شام لشكركشى مى كند و در ((مرج عذراء)) ناحيه اى درسى كيلومترى دمشق اردو مى زند. اين امر دست كم دلالت دارد بـر ايـنـكـه سـفـيـانـى از نـگهدارى مرزهاى خود و از ايستادگى در برابر پيشروى سپاه حـضـرت مـهـدى (ع) عـاجـز اسـت و حـتـى روايـات مـى گويد سفيانى دمشق، پايتخت خود را تـخليه مى كند و به داخل فلسطين باز مى گردد و پايتخت و يا مقر فرماندهى خود را در ((مـنـطـقـه رمـله)) جـايـى كـه نـيـروهـاى روميان يا شورشيان رومى در آن فرود مى آيند، انتخاب مى كند.
هـمـچـنـيـن روايـات مـى گـويد: كه حضرت مهدى (ع) در شروع نمودن نبرد درنگ مى كند و مـدتـى در حـومـه دمـشـق مـى مـانـد تـا بـزرگـان و مـؤ مـنـان اهـل شام آنهايى كه هنوز به آن حضرت نپيوسته اند به او ملحق شوند. و سپس حضرت از سـفـيـانى مى خواهد كه جهت گفتگو شخصا با آن بزرگوار ملاقات كند. آنگاه يكديگر را مـلاقـات مـى كـنـنـد. وى تـحـت تـاءثير شخصيت حضرت مهدى (ع) قرار مى گيرد و با آن حـضـرت بـيـعـت مى كند و تصميم مى گيرد دست از جنگ بردارد و منطقه را تسليم امام (ع) نمايد اما نزديكان و پشتيبانان سفيانى وى را پس از آن سرزنش و نكوهش ‍ مى كنند و او را از تصميم خود منصرف مى سازند!
اين پديده ها و رويدادهائى است كه اندكى قبل از فتح قدس و آزادى فلسطين رخ مى دهد و مـا آنرا در روايات مربوط به حضرت مهدى (ع) مى خواهيم هيچگونه تفسيرى با معيارهاى طبيعى و سياسى ندارد مگر ضعف پايگاه مردمى سفيانى در سرزمين شام و وجود موج مردمى طـرفـدار مـهـدى (ع). بلكه به گفته برخى از روايات، بخشى از نيروهاى سفيانى با حضرت مهدى (ع) بيعت نموده و به آن حضرت مى پيوندند.
از امام باقر (ع) روايت شده است كه فرمود:
((آنگاه وى (يعنى حضرت مهدى) (ع) به كوفه مى آيد و در آنجا، تا هر زمان كه خدا بخواهد مى ماند تا آنكه ظهور نمايد سپس او و همراهانش به مرج عذراء مى آيند در حاليكه بسيارى از مردم به آن حضرت پيوسته اند، و در اين هنگام سفيانى در منطقه رمله بسر مى بـرد. تـا ايـنـكـه آنـها يكديگر را ملاقات مى كنند و آن روز روز شناخت مؤ منان واقعى است مـردمـى كـه بـا سـفـيـانى هستند از پيروى آل پيامبر دست مى كشند و عده اى از مردم كه با آل پـيـامـبـر هستند به سوى سفيانى مى گروند، آنها از پيروان او بوده مى روند تا به طـرفـداران وى بـپـيـونـدند هركس در آنروز بسوى درفش ‍ خود مى شتابد.. و آن روز روز شناخت مؤ منان واقعى و ممتاز مى باشد.))(1)
و در نسخه خطى ابن حماد از على (ع) روايت شده است كه فرمود:
((وقـتـى سـفـيانى لشكرى به سوى مهدى مى فرستد در بيابان بيداء به هلاكت مى رسند و اين خبر به اهل شام مى رسد، آنها به خليفه خود مى گويند مهدى ظهور نموده است بـا او بـيعت كن و به اطاعت وى در آى و گرنه تو را مى كشيم، او عده اى را جهت بيعت نزد آن حـضـرت مـى فـرسـتـد. و مـهـدى از سـوى ديـگر حركت مى كند تا در بيت المقدس فرود آيد.))(2)
اين روايتى است كه اوج حركت مردمى و دوستداران حضرت مهدى (ع) و مخالفان سفيانى را نشان مى دهد و در همين نسخه آمده است:
((حـضـرت مهدى مى گويد پسر عموى مرا نزد من آوريد تا با وى سخن گويم پس او نـزد حـضـرت آمده و به او گفتگو مى كند وى زمام امر را به امام (ع) تسليم و با او بيعت مـى كـنـد! و چـون سفيانى نزد ياران خود باز مى گردد قبيله كلب او را نادم و پشيمان مى كنند به همين جهت او برمى گردد و تقاضاى فسخ پيمان مى كند امام نيز بيعت وى را فسخ مى كند. آنگاه سفيانى لشكريان خود را براى جنگ با امام بسيج مى كند ولى امام (ع) او را شكست مى دهد و خداوند روميان را نيز بدست آن حضرت منهدم مى سازد.))(3)
مـعـنـى عـبـارت ((قـبـيله كلب او را پشيمان مى كند)) يعنى او را نسبت به بيعت با حضرت مـهـدى (ع) پشيمان مى نمايد و كلب نام دايى هاى سفيانى و نام عشيره آنهاست.. و كسانى كـه در حـقـيـقـت سـفـيـانـى را پـشـيمان و حكومت او را از ساقط شدن در برابر حركت مردمى طرفدار امام حفظ مى كنند و او وادار به پيكار با آن حضرت مى سازند، پشتيبانان يهودى و رومى وى مى باشند چنانكه روايات پيشين و غير آن نشانگر اين معناست و ما در مبحث نبرد فتح قدس آن را بيان خواهيم كرد.
بـه هـر حـال، سفيانى موفق نمى شود از اين جو مردمى طرفى بربندد و از آن فرصتى كـه امـام مـهـدى (ع) به وى مى دهد استفاده كند و مسلمانان سرزمين شام هم موفق به ساقط نـمـودن حـكومت سفيانى و ارتش او نمى شوند از اين رو وى و هم پيمانانش نيروهاى خود را براى جنگى بزرگ آماده مى كنند جنگى كه محورهاى آن به گفته روايات از عكا تا صور از آنـجـا تـا انـطـاكـيـه در سـاحـل دريـا و از دمـشـق تـا طـبـريـه و تـا داخل قدس گسترش مى يابد.
در ايـن هـنگام غضب خداوند و خشم مهدى (ع) و سپاهيانش بر سفيانى و هم پيمانان وى فرو مـى بـارد، نـشـانـه هـا و مـعـجزات الهى بدست مهدى (ع) آشكار مى شود. و سختى و تيره روزى بـه سـفـيـانـى و حـامـيـان يـهـودى و رومـى او روى مـى آورد و بـه بـدتـريـن شكل شكست مى خورند.. و سرانجام، سفيانى بدست يكى از سپاهيان امام مهدى (ع) دستگير مـى شـود و چـنانكه روايات مى گويد وى را در كنار درياچه طبريه و يا در ناحيه ورودى قـدس بـقتل مى رسانند. بدين گونه به زندگى جنايت بار طاغوتى كه در مدت پانزده مـاه دسـت بـه جـناياتى زده كه ديگران در سالهاى طولانى نمى توانند مرتكب آن شوند، پايان مى دهند.
-----------------------
1-بحار ج 52 ص 224.
2-نسخه خطى ابن حماد ص 96.
3-نسخه خطى ابن حماد ص 97.
------------------
على كورانى

نوشتن دیدگاه