خداى متعال در قرآن مجيد مى فرمايد:
((يـهـوديـان گـفتند دست خدا بسته است، دست آنان بسته باد، و به سبب اين گفته از رحـمـت خـداى دور شـدنـد. بـلكـه دسـتـهـاى خـدا گـشوده است و هر گونه بخواهد انفاق مى كند))
((.... آنـچـه كه از ناحيه پروردگار بر تو فرود آمده، بر سركشى و كفر آنان مى افـزايـد و مـيـان آنـان تـا روز رسـتـخيز، كينه و دشمنى انداختيم، و هر وقت آتش جنگى را بـرافـروخـتـنـد، خـداونـد آن را خاموش گردانيد، آنان سعى در ايجاد فساد در زمين دارند و خداوند فساد كنندگان را دوست نمى دارد.))(1)
ايـن وعـده خـداسـت، بـه فـرو نـشـاندن آتش جنگ هايى كه يهوديان برمى افروزند، خواه مـسـتـقـيـمـا خـود آنـان خـوى جـنـگ افـروزى داشـتـه، و يـا ايـنـكـه ديـگـران را بـه ايـن عمل تحريك كنند و اين وعده الهى بدون استثناء خواهد بود، زيرا با لفظ ((كلما اوقدوا)) يعنى ((هر وقت آتش افروزى نماينده)) آمده است.
تـاريـخ گـذشته و حال آنان گواهى مى دهد كه آنها همواره در پى آتش افروزى بسيارى از آشـوب و جـنـگـهـا بوده اند، اما خداوند متعال وعده خود را نسبت به مسلمانان و بشريت با عـنـايـت خـويـش تـحـقـق بـخـشـيـده، و مـكـر و حـيـله يـهـود را بـاطـل و نـقـشـه هـايـشـان را خـنـثـى كـرده و آتـش جـنـگ آنـان را فـرونـشانده است. و شايد بـزرگـتـريـن آتش جنگ و آشوبى كه آنان عليه مسلمانها و جهانيان برافروخته اند، همين نبرد فعلى باشد كه جهت دامن زدن به آن، شرق و غرب را تحريك نموده، و خودشان در فـلسـطـيـن مـسـتقيما، و در اكثر كشورهاى جهان بطور غيرمستقيم طرف درگير مى باشند، و چيزى نمانده كه وعده خداوند با فرونشاندن اين جنگ تحقق يابد و از آيه شريفه ياد شده چنين استفاده مى شود كه دشمنى و درگيريهاى داخلى آنها، خود يكى از راه هاى لطف خداوند، بـراى فـرونـشـانـدن آتـش  جـنـگ آنـهـا خـواهـد بـود، بـه دليل ذكر جمله ((اطفاء النار)) بعد از طرح دشمنى و درگيريهاى داخلى در آيه شريفه، گوئيا كه خاموش نمودن آتش افروزى آنان، فرع بر ايجاد كينه در بين آنها مى باشد.
((و مـا مـيـان آنـان تـا روز قيامت دشمنى و كينه توزى افكنديم و هرگاه آتش جنگى را برافروزند، خداوند آن را فرو مى نشاند.))
ايـن شـمـه اى از تـاريـخ آنان بود، و ما به تفسير آيه هايى كه وعده هاى سه گانه خدا دربـاره يـهـوديـان را در بردارد، با اندكى شرح در كتاب ((الممهدون للمهدى)) (زمينه سازان ظهور حضرت مهدى (ع) پرداخته ايم.
امام برخى از روايات مربوط به نقش يهوديان در زمان ظهور، مربوط به گرد آمدن آنها در فلسطين قبل از جنگ نابود كننده آنها است كه تفسيرى براى اين آيه شريفه است:
((و بـعـد از او بـه بـنـى اسـرائيـل گفتيم زمين را ساكن شويد و زمانى كه روز قيامت فرا رسيد شما را آميخته با يكديگر مى آوريم.))(2)
يـعـنـى شـمـا را از هـر نـاحـيـه اى و يـا هـمـگـى شـمـا را گـرد آورديـم، چنانكه در تفسير نـورالثـقلين آمده است. و از اين حديث شريف درباره آمدن آنان و كارزارشان در عكا استفاده مى شود، از پيامبر (ص) روايت شده كه فرمود:
((آيـا شـنـيـده ايـد نـام شـهرى را كه بخشى از آن درون درياست؟ عرض كردند آرى، فـرمـود: قـيـامـت بـه پـا نـمـى شود مگر آنكه هفتاد هزار تن از فرزندان اسحاق به شهر يورش مى برند.))(3)
و از امير مؤ منان (ع) است كه فرمود:
((در مـصـر مـنـبـرى را بـنـا نـمـوده و دمـشق را قطعا تخريب خواهم كرد و يهوديان را از شـهـرهـاى عـربـى بـيـرون مـى رانـم و بـا همين چوب اعراب را خواهم راند، راوى اين حديث (عـبـايـه اسـدى) گويد: پرسيدم اى اميرمؤ منان، شما به گونه اى خبر مى دهيد كه به يقين پس از مردن زنده خواهيد شد؟ فرمود:اى عبايه، به روشى غير روش ما صحبت كردى. مردى از تبار من (يعنى حضرت مهدى (ع) اين كارها را انجام مى دهد.(4)
اين روايت دلالت دارد، كه يهوديان در بسيارى از شهرهاى عرب تسلط و يا حضور مؤ ثر دارنـد و مـا پـيـرامـون نـبـرد حـضـرت مـهـدى (ع) بـا سفيانى و يهوديان، در بيان حوادث سرزمين شام، و حوادث حركت ظهور، سخن خواهيم گفت.
و از جـمـله روايـات، حـديـث كـشـف مـعـبـد تـوسـط آنـهـاسـت، و جـمـله ((كـشـف هـيـكـل)) (مـعـبـد) در شـمار نشانه هاى ظهور آمده، كه ظاهرا معبد حضرت سليمان (ع) كشف خواهد شد، از اميرمؤ منان (ع) نقل شده كه فرمودند:
((ظـهـور آن حـضـرت نـشانه ها و علاماتى دارد: نخست محاصره كوفه با كمين كردن و پـرتـاب سـنـگ، و ايـجـاد شـكـاف و رخـنـه در زوايـاى كـوچـه هـاى كـوفـه، تـعـطيل مساجد به مدت چهل شب، كشف معبد و به اهتزاز در آمدن پرچمهائى گرداگرد مسجد بزرگ (مسجد الحرام) كشنده و كشته شده هر دو در آتش اند.))(5)
ولى احـتـمـال دارد كـه كـشـف مـعـبـد از نـاحـيـه زمـينه سازان ظهور حضرت مهدى (ع) اندكى قبل از ظهور وى، صورت پذيرد، زيرا روايت خاطرنشان نمى كند كه چه كسى آن را كشف مى نمايد همچنانكه ممكن است آن معبد، آثارى تاريخى و غير از معبد حضرت سليمان و يا در محل ديگرى غير از قدس باشد، چون عبارت و جمله ((كشف معبد)) بطور مطلق ياد شده است.
بـخـش هـاى اول ايـن روايـت نـشـان گر حالت جنگ در كوفه است كه در روايات، از آن به عراق ياد شده، اما در اين جا به معنى همان شهر كوفه و محاصره و سنگ باران آن و ايجاد مـوانـع دفـاعـى در گـوشـه و زوايـاى خـيـابـانـهـاى آن شـهـر مـى بـاشـد، امـا پرچم هاى گوناگون در اطراف مسجدالحرام، اشاره به درگيرى و كشمكش قبيله ها با حكومت مركزى حجاز است كه اندكى پيش از ظهور حضرت مهدى (ع) پديد خواهد آمد و در اين زمينه روايات فروانى وارد شده است.
دسته ديگرى از احاديث، رواياتى است كه افرادى را كه خداوند بعد از فساد آفرينى و بـرتـرى طلبى يهوديان برآنان مسلط مى گرداند، مشخص و معين مى كند، كه پاره اى از آنـهـا در تـفـسـيـر آيـات قـرآن مـجـيـد گذشت، و برخى ديگر درباره ايران و شخصيتهاى ايرانى در زمان ظهور است، مانند روايت ((درفش هاى سياه)) كه به طور تواتر اجمالى وارد شده و غير آن.
((درفـش هـايـى سـياه، از خراسان خارج مى شود كه هيچ چيز قادر بر باز گرداندن آنها نيست، تا آنكه سرانجام در قدس برافراشته مى شود.))
و روايـات مـربـوط بـه بيرون آوردن تورات اصلى از غار انطاكيه و كوهى در شام و در فـلسـطـيـن و دريـاچـه طـبـريـه، تـوسـط حـضـرت مـهـدى (ع) و استدلال آن حضرت بر يهوديان، بوسيله تورات نيز از جمله همين روايات است.
از پيامبر اسلام (ص) روايت شده كه فرمود:
((تـورات و انـجـيـل را از سـرزمـيـنـى كـه انـطـاكـيـه نـامـيـده مـى شـود بـيـرون مـى آورد.))(6)
و نيز از آن بزرگوار نقل شده كه فرمودند:
(((صـنـدوق مـقـدس) را از غـارى در انـطـاكـيـه و بخش هاى تورات را از كوهى در شام بـيـرون آورده و بـه وسـيـله آن كـتـاب بـا يـهـوديـان بـه استدلال مى پردازد و سرانجام بسيارى از آنها اسلام مى آورند.))(7)
هم چنين پيامبر (ص) فرمود:
((صـنـدوق مـقـدس از دريـاچـه طـبـريـه بـه دست وى آشكار مى شود و آن را آورده و در پـيـشـگـاه او در بـيت المقدس ‍ قرار مى دهند و چون يهوديان آن را مشاهده مى نمايند، به جز اندكى بقيه آنان ايمان مى آورند.))(8)
و تـابـوت سـكـيـنـه، (صـنـدوق مـقـدس) هـمـان اسـت كـه در فـرمـوده خـداى متعال آمده است:
((پـيـامـبرشان گفت: دليل و نشانه بر پادشاهى او اين است كه تابوتى به سوى شـمـا مـى آيـد، كه در آن سكينه و آرامشى از ناحيه پروردگارتان وجود دارد و از آنچه را كـه آل مـوسـى و آل هـارون بـاقـى گـذاشـتـه انـد، و آن تـابـوت بـوسـيـله فـرشـتـگـان حـمـل مـى شـود، بـه راسـتـى در آن مـعـجـزه و دليـل بـراى شـمـاسـت چـنـانـكـه مـؤ مـن باشيد.))(9)
در تفسير آيه فوق آمده است كه اين صندوق مقدس كه در آن ميراث پيامبران عليهم السلام وجـود دارد، دليـل و نـشـانـه اى اسـت بـراى بـنـى اسـرائيل مبنى بر اينكه چه كسى شايستگى فرمانروائى را دارد، از اين رو فرشتگان آن را آورده و از مـيـان جمعيت بنى اسرائيل عبور داده و آنگاه در پيش روى طالوت (ع) قرار مى دهـنـد، سـپـس طـالوت (ع) آن را بـه داوود و او بـه سـليـمـان و او به وصى خود آصف بن برخيا تسليم مى كند، و بنى اسرائيل بعد از وصى حضرت سليمان به علت اينكه از او فرمان بردارى ننموده و ديگرى را اطاعت مى كنند آن صندوق را از دست مى دهند.
و مـراد از جـمـله ((فـيسلم كثير منهم)) (بسيارى از آنان ايمان مى آوردند) و يا ((اسلمت الا قـليـلا مـنـهـم)) (بـه جـز انـدكى از آنان بقيه ايمان آوردند) ممكن است كسانى باشند كه صـنـدوق مـقـدس را مـى بـيـنند و يا كسانى كه حضرت مهدى (ع) بوسيله تورات با آنان اسـتـدلال مى نمايد و يا افرادى كه آن حضرت آنان را پس از آزاد سازى فلسطين و شكست آنان در آن جا باقى مى گذارد.
در روايـتـى ديگر آمده كه تعداد سى هزار نفر يهودى به وى ايمان مى آورند كه اين رقم نسبت به كل جمعيت آنان اندك است.
ديـگـر روايات مربوط به نبردهاى زمينه سازان ظهور حضرت مهدى (ع) با يهود و راجع به بيرون راندن آنان توسط آن حضرت از جزيره العرب است، مانند روايتى كه گذشت، و ايـن عـمل امكان پذير نيست مگر با پيروزى بر آنها و بيرون راندن آنان از فلسطين، هـمـچـنـيـن روايـات مربوط به نبرد بزرگ حضرت مهدى (ع) است كه طرف درگير در اين نـبـرد مـسـتقيما سفيانى و پشتيبانان يهودى وى و روميان هستند و خط درگيرى در اين جنگ از انـطـاكـيـه تـا عكا، يعنى در طول ساحل سوريه ـ لبنان ـ فلسطين كشيده شده و سپس به طبرستان و دمشق و قدس ادامه مى يابد. شكست بزرگ و وعده داده شده آنان در آنجا تحقق مى يـابـد بـگـونه اى كه سنگ و درخت بر مى آورد كه اى مسلمانان! اين شخص كه در پناه من اسـت يـهـودى مـى باشد او را هلاك نما و اين مطلب در حوادث حركت ظهور حضرت مهدى (ع) ارواحنا فداه خواهد آمد.
در زمـره احاديث گذشته، روايات نبرد مرج عكا است كه جزئى از جنگ بزرگ پيشين است، امـا احـتـمـال بـيـشـتـر ايـن است كه آن، جزئى از دومين نبرد حضرت مهدى (ع) با غربيها و پـشـتـيـبـانـان يـهـودى آنـهـاسـت، كـه پـس از گـذشـت دو سـه سـال از آزادى فـلسـطـيـن و شـكـسـت يهوديان و غربى ها به وقوع مى پيوندد. به گفته روايـات، حـضـرت مـهـدى (ع) پـس از آن، پـيـمـان صـلح و عـدم تـجـاوزى را بـه مـدت 7 سال با روميان منعقد مى سازد.
بـه نـظر مى رسد حضرت عيسى (ع) ميانجى و واسطه آن پيمان نامه باشد، اما آنان پس از دو سـال پـيـمـان شـكـنـى نـمـوده، و بـا هـشـتـاد لشـكـر كـه هـر يـك مـتشكل از 12 هزار تن مى باشد، به كارزار بر مى خيزند و اين بزرگترين نبردى خواهد بود كه تعداد بسيارى از دشمنان خدا در آن كشته خواهند شد.
تا جائى كه اين نبرد را به حماسه بزرگ و سفره مرج عكا توصيف مى كنند، يعنى سفره اى كه درندگان زمين و پرندگان آسمان از گوشت بدن ستمگران استفاده مى كنند.
از امام صادق (ع) نقل شده كه فرمود:
((شهر رم را با تكبير 70 هزار مسلمان مى گشايد در حالى كه شاهد حماسه بزرگ و خـوان گـسـتـرده خـدا در مـرج عـكـا خـواهـنـد بـود كـه سـتـم و سـتـم گران را نابود خواهند كرد.))(10)
از جـمـله روايتها، احاديث مربوط به موقعيت نظامى شهر عكا در زمان حضرت مهدى (ع) است كه آن حضرت آنجا را پايگاه دريائى براى فتح اروپا قرار خواهد داد.
در روايات آمده است كه:
((آن حـضـرت تـعـداد چـهـار صـد كـشـتـى را در سـاحـل عـكا تدارك ديده و با ياران خويش به سرزمين روميان روى آورده و آنجا را فتح مى نمايد.))(11)
و بـه زودى در ضـمـن بـيـان پـيـشامدهاى نهضت ظهور حضرت مهدى (ع)، پيرامون آن سخن خواهيم گفت.
---------------------------
1-مائده / 64
2-اسراء/ 104.
3-مستدرك ج 4 ص 476.
4-بحار ج 53 ص 60.
5-بحار ج 52 ص 273.
6-بحار ج 51 ص 25.
7-منتخب الاءثر ص 309.
8-الملاحم و الفتن ص 57.
9-بقره / 248.
10-بشاره الاسلام، ص 297.
11-الزام الناصب ص 224.
--------------------
على كورانى

نوشتن دیدگاه