پـس از فـتـح جـهـان تـوسـط آن حضرت و يكپارچگى تمام دولتهاى جهان به صورت يك حكومت اسلامى... امام (ع) جهت تحقق بخشيدن به اهداف الهى در ابعاد گوناگون و در ميان مـلتـهـاى جـهـان اقدام مى كند، و براى تعالى بخشيدن و شكوفائى زندگى مادى و تحقق تـوانـگـرى و رفـاه هـمـگان قيام نموده و جهت گسترش فرهنگ و دانش، و بالا بردن سطح آگاهى دينى و دنيايى مردم مى كوشد...
طـبـق بـرخـى روايـات، مـيزان افزايش دانشى را كه آن حضرت بر دانش مردم اضافه مى كـند، به نسبت 25 به 2 است، يعنى اضافه بر 2 جزء از علم را كه قبلا" دارا بوده اند 25 جزء ديگر را بر آن افزوده و به طور كلى دانش بشر 27 جزء خواهد شد.
هـم چـنـانكه در زمان آن حضرت پاى ساكنان زمين به سوى ساكنان كرات گشوده مى شود بـلكـه مـرحـله گـشـوده شـدن درهاى عالم غيبت به روى اين جهان مادى ما آغاز مى گردد، كه انسانهائى از بهشت به زمين مى آيند كه براى مردم اعجاز آور و خارق العاده خواهد بود.
و در روزگـار آن حـضـرت و بـعد از آن شمارى از پيامبران و امامان عليهم السلام به زمين بـاز خواهند گشت و تا هر زمان كه اراده حق تعالى باشد فرمانروايى خواهند نمود. و اين امر از نشانه هاى رستاخيز و مقدمات آن مى باشد.
به نظر مى رسد كه جنبش دجال ملعون و فتنه و آشوب او يك حركت انحرافى بهره گيرى از پـيـشرفت علوم و حالت رفاهى باشد كه در زمان امام (ع) جامعه بشرى به آن دست مى يابد تا، دجال از روشهاى پيشرفته چشمبندى، براى فريب جوانان پسر و دختر و زنان كه بيشتر پيروان او را تشكيل مى دهند، استفاده مى كند.
از ايـن رو در جـهـان موجى از فتنه و آشوب بوجود مى آورد كه فريبكارى هاى او را باور مـى كـنـنـد، امـا حـضـرت مـهـدى (ع) نـيـرنـگ هـاى وى را آشـكـار ساخته و به زندگى او و هوادارانش خاتمه مى بخشد.
ايـن بـود دورنمائى كلى از حركت و انقلاب جهانى حضرت مهدى موعود(ع)... اما روزگارى كـه ايـن حـوادث در آن رخ مـى دهـد، آشـكارترين نشانه ها و رويدادهاى آن از زبان روايات چنين است:
نـخـسـت فتنه اى است كه بر امت اسلامى پيش مى آيد و روايات، آن را آخرين و سخت ترين فتنه ها توصيف مى كند كه بر آنان وارد شده، و با ظهور امام (ع) برطرف مى گردد.
نكته قابل توجه اين است كه تمام ويژگيهاى كلى و مشروح اين آشوب با فتنه و سلطه غـربـى هـا و نـيـز كـشـورهـاى شرقى هم پيمان با آن در آغاز اين قرن، تطبيق مى كند چه اينكه اين آشوب سراسر ممالك اسلامى و تمام خانواده هاى آنان را دربر مى گيرد.
خـانـه اى وجـود نـدارد، مـگـر ايـن كـه آن فـتـنـه داخل آن شده و هيچ مسلمانى نمى ماند مگر اينكه مورد آسيب آن واقع مى شود.
مـلت هـاى كـافـر بـركـشـورهاى مسلمانان هجوم مى آورند، آنگونه كه گرسنگان آزمند بر سفره چرب و رنگين حمله مى كنند.
بـه هـنـگـام آن فـتـنـه و آشـوب گـروهـى از غـرب و گروهى از شرق آمده و بر امت من حكمرانى كنند.
ايـن فـتنه از سرزمين شام، سرزمينى كه دشمنان ما سلطه گرى استعمارى سياه خويش را از آنـجـا آغـاز نـموده، و آن را كانون پرتو افكن تمدن مى نامند شروع مى شود در نتيجه آشـوبـى بـه پـا مـى شود كه در زبان روايات به ((فتنه فلسطين)) از آن ياد شده، آشوبى كه كشور شام در اثر آن، هم چون آب درون مشك به هم مى خورد.
((چون فتنه فلسطين برپا شود منطقه شام دچار آشفتگى و نابسامانى گردد، مانند بهم خـوردن آب در مـشـك، و آنـگـاه كـه زمـان پايانش فرا رسد پايان يافته و اندكى از شما پشيمان مى شويد.))
روايـات، نـسـل هـا و فرزندان مسلمان را بدين گونه توصيف مى كند: كه آنان با فرهنگ ايـن فـتـنه و آشوب نشو و نما مى كنند به گونه اى كه از ديگر فرهنگ ها بى اطلاع مى مـانـنـد... و فـرمـانـروايان ستمگرى كه با احكام كفر و هوا و هوس ‍ بر مسلمانان حكمرانى نموده و آنان را با بدترين وضعى شكنجه مى دهند.
احاديث شريف، به وجود آورندگان اين آشوب را روميان (غربيها) و تركان كه ظاهرا مراد از آنـان (روسـهـا) بـاشـنـد، نـام بـرده، و آنـگـاه كـه حـوادث بـزرگـى در سـال ظـهـور حـضـرت مـهـدى (ع) رخ مـى دهـد، آنـان نـيروهاى خود را در رمله فلسطين و در انطاكيه در ساحل تركيه ـ سوريه و در جزيزه، واقع در مرزهاى سوريه ـ عراق ـ تركيه، مستقر مى سازند.
زمانيكه روم و ترك (روسيه و غرب) عليه شما شورش... و با يكديگر نيز مخالفت و كشمكش مى نمايند و جنگ و درگيرى ها در جهان رو به افزايش مى رود، هواداران تركان، جـهـت اسـتـقـرار در جزيره و خوارج روم به انگيزه فرود آمدن در رمله به حركت در مى آيند
هم چنين در روايات آمده كه آغاز ظهور آن بزرگوار از ايران خواهد بود.
نـقـطـه آغـاز ظـهور او از سوى مشرق است و چون آن هنگام فرا رسد، سفيانى خروج مى كند.
يـعـنـى، آغـاز مـقـدمـات و زمـينه ظهور آن حضرت بدست طرفداران سلمان فارسى، ياران درفش هاى سياه انجام پذيرفته و نهضت آنان به دست مردى از قم به وجود مى آيد.
مـردى از قـم قيام نموده و مردم را به حق دعوت مى نمايد. گروهى كه گرد او جمع مى شوند، دلهاشان چون پاره اى آهن محكم و استوار است و آنچنان نستوه اند كه از تند بادها و طـوفـانـهـاى كـارزار نـمـى هـراسـنـد، و از نـبـرد خـسـتـه و افـسـرده نـشـده و وحـشـتى به دل راه نـمـى دهـنـد، و هـمـواره تـوكـل و اتـكـاء آنـهـا بـه خـداونـد اسـت و فرجام نيكو از آن تقواپيشگان خواهد بود.
آنان پس از بپاخاستن و به وجود آوردن انقلابشان از دشمنان خود (ابرقدرتها) مى خواهند كـه آنـها را به حال خود رها نموده و در امور آنها دخالت نكنند، اما آنان بر اين امر اصرار دارند.
حـق را مـى جـويـنـد، به آنان سپرده نمى شود، بار ديگر خواستار آن مى شوند ديگر بـار نـيـز سـپرده نمى گردد. با مشاهده اين وضع سلاح بر دوش گرفته، و به مبارزه ادامـه مـى دهـنـد تـا خـواسـته آنها را عملى مى نمايند ولى اين بار اينان نمى پذيرند، تا ايـنـكـه قـيـام نموده.... و پرچم نهضت را به دست صاحب شما يعنى (حضرت مهدى (ع) مى سپارند، و كشته هاى آنان شهيدان راه حق هستند
و بـه گـفـتـه روايات آنها سرانجام در جنگ طولانى خود پيروز گشته و دو شخصيتى كه وعـده داده شـده در بـيـن آنان ظاهر مى شوند. كه يكى خراسانى بعنوان فقيه و مرجع، يا رهـبـر سـيـاسـى، و ديگرى شعيب بن صالح كه جوانى گندم گون، با ريش كم پشت از اهالى رى، مى باشد به عنوان فرمانده نظامى مى باشد.
بـا سـپـردن ايـن دو شـخـصـيـت پـرچم اسلام را به حضرت مهدى (ع)، با نيروهاى خود در نـهـضـت آن حـضـرت شـركـت مـى نـمـايـنـد. و شـعـيـب بـن صـالح بـه سـمـت فـرمـانـدهـى كل قواى حضرت مهدى (ع) نائل مى گردد.
هـم چـنـيـن روايات از حركتى ياد مى كند كه در سوريه توسط ((عثمان سفيانى)) كه از هواداران روميان و هم پيمان با يهود است برپا شده و وى سوريه و اردن را يك پارچه در قلمرو حكومت خويش در مى آورد.
خـروج سـفـيـانـى امـرى حـتـمـى اسـت كـه از آغـاز تـا انـجـام آن پـانـزده مـاه بـه طـول مـى انـجـامد. شش ماه آن را به جنگ و كشتار پرداخته و با به تصرف در آوردن پنج منطقه، نه ماه كامل بر آن مناطق فرمانروائى مى كند.
طـبـق گـفـته روايات آن مناطق پنجگانه علاوه بر سوريه و اردن، احتمالا لبنان را نيز در بر مى گيرد.
ايـن وحـدت نـامـيـمـونى است كه توسط سفيانى در كشور شام به وجود مى آيد، زيرا كه هـدف آن ايـجـاد يـك خـط دفـاعـى (عـربـى) از اسرائيل، و پايگاهى براى روياروئى با ايرانيان و زمينه سازان حكومت حضرت مهدى (ع) مى باشد.
از ايـن رو سـفـيـانـى اقـدام بـه اشغال و تصرف عراق نموده و نيروهاى وى وارد عراق مى گردند.
او تـعـداد يـكـصـد و سـى هزار نيرو را به كوفه اعزام مى نمايد و آنها در محلى بنام ((روحاء)) و ((فاروق)) فرود مى آيند، آنگاه شصت هزار تن از آنان روانه كوفه شده و در محل مقبره حضرت هود (ع) در نخيله منزل مى كنند، و گويا من سفيانى (و يا همراه و يار او) را مـى بـيـنـم كـه در كـوفـه و در زمـيـنـهـاى پـهـنـاور و سـرسـبـز شـمـا رحـل اقـامـت افكند و منادى او بانگ برمى آورد كه هر فردى سر شيعه على را بياورد هزار درهـم بـه او داده مـى شـود، در اين هنگام است كه همسايه به همسايه اش حمله ور شده و مى گويد اين شخص از زمره آنان است.
آنـگـاه سـفـيـانـى را بـه پـركردن خلاء سياسى كه در حجاز بوجود آمد وادار مى نمايند و براى مبارزه و نابودى حكومت حضرت مهدى (ع) كه زبانزد مردم بوده و انتظار آغاز آن را از مكه دارند، حكومت سفيانى را تقويت مى نمايند.
از اين رو سفيانى سپاه خود را به حجاز گسيل داشته و نيروهايش با ورود به شهر مدينه در آنـجـا دسـت به فساد زده و سپس آهنگ مكه مى نمايند، جائى كه حضرت مهدى (ع) نهضت خـويـش را از آن مـكـان آغـاز نـمـوده است. پس از آن معجزه اى كه پيامبر (ص) در مورد سپاه سفيانى قبل از رسيدن به مكه وعده داده است، يعنى فرو رفتن به زمين، رخ خواهد داد.
پـنـاهـنـده اى به خانه خدا پناه مى برد، آنگاه سپاهى به سوى او فرستاده مى شود، همين كه به بيابان مدينه مى رسند در زمين فرو مى روند.
پـس از آن سـفـيـانـى بعد از شكست از ايرانيان و يمنى ها در عراق، و شكستى كه در حجاز بـه دسـت حـضـرت مهدى (ع) به واسطه معجزه فرو رفتن در زمين نصيب او مى گردد، عقب نشينى مى كند و جهت روياروئى با پيشروى امام (ع) كه با سپاه خويش راهى دمشق و قدس مـى بـاشـد، بـه جـمـع آورى و بـازسـازى نـيـروهـاى خـود در داخل كشور شام مى پردازد.
روايـات ايـن نـبـرد را حـمـاسـه اى بـزرگ دانـسـتـه كـه از عـكـا تـا صـور و انـطـاكيه در ساحل دريا، و در داخل منطقه، از دمشق تا طبريه و قدس امتداد مى يابد.
در اين گيرودار خشم خداوند بر سفيانى و همدستان يهودى و رومى (غربى) وى فرود آمده و پـس از شـكـسـتـى سـخـت و كـوبـنده، سفيانى به اسارت در آمده و كشته مى شود، آنگاه حضرت مهدى (ع) به همراهى مسلمانان وارد قدس مى گردد.
هـم چـنـانكه روايات نهضت ديگرى را كه زمينه ساز حكومت آن حضرت بوده و در يمن پديد مى آيد، ياد نموده و رهبر آن نهضت ((يمنى)) را ستوده و يارى نمودن وى را بر مسلمانها واجب مى شمارد:
در بـيـن پـرچـمها هيچ پرچمى از درفش يمنى هدايت كننده تر نيست پس از خروج يمنى فـروش سـلاح به مردم حرام است و چون خروج كند و به يارى او بشتاب زيرا كه درفش او درفـش هـدايـت اسـت. جـايـز نـيـسـت هيچ مسلمانى از آن سرپيچى نمايد كه اگر چنين كند اهل آتش خواهد بود، چرا كه يمنى مردم را به حق و راه راست فرا مى خواند.
چنانكه روايات، از ورود نيروهاى يمنى به عراق جهت يارى ايرانيان در برابر نيروهاى سفيانى خبر مى دهد و ظاهرا وى و سپاهيانش در يارى نمودن حضرت مهدى (ع) در حجاز نقش مهمى را ايفا مى كنند.
هم چنين از نهضت مردى مصرى قبل از خروج يمانى و سفيانى به ميان آمده و جنبشى ديگر را بـه فـرمـانـده ارتـش ‍ مصر، و حركتى را به قبطيان اطراف مصر نسبت مى دهد. آنگاه ورود نـيـروهـاى غـربـى يـا مـغـربـى را بـه مـصـر، و بـه دنبال آن خروج سفيانى را در كشور شام خاطرنشان مى سازد.
و نيز از روايات چنين بر مى آيد كه حضرت مهدى (ع) براى مصر موقعيت تبليغى خاصى در سطح جهان قرار مى دهد و آنجا را به عنوان منبر سخنرانى خويش انتخاب مى فرمايد و سپس كيفيت ورود آن حضرت و يارانشان را به مصريان مى نمايد:
آنگاه آنان (مهدى (ع) و يارانشان) وارد مصر شده و حضرت بر فراز منبر آن قرار مى گـيـرد و بـا مـردم سـخـن مـى گـويـد: زمـيـن بـر اثـر عـدل و داد رونـق و نـشـاط تازه اى به خود گرفته، و آسمان باران رحمت خود را فرو مى بـارد، درخـتـان بـارور شده و زمين گياهان خود را مى روياند و زينت بخش ساكنان خود مى گـردد، حيوانات وحشى به گونه اى در آرامش و امنيت بسر مى بردند كه همچون حيوانات اهـلى مـى تـوانـنـد در هـمـه جـا آسـوده بـچـرنـد. دانـش در دل مـؤ مـنـان آن چنان جاى گزين مى شود كه هيچ مؤ منى از لحاظ علمى به برادر دينى اش نياز پيدا نمى كند. آن روز، مصداق اين آيه شريفه يغنى الله كلا من سعته (خداوند همگان را از غناى بى كران خويش توانگر مى سازد) آشكار مى گردد.
امـا در مـورد كـشـورهـاى اسـلامـى مـغـرب، بـنا به گفته روايات، نيروهايى از آنجا وارد سـرزمـيـن شـام و چـه بـسـا مـصـر گـرديـده، و بـرخـى از آنـهـا داخـل عـراق مى شوند.... و ماءموريتهاى آنان همچون ماءموريت نيروهاى بازدارنده عرب و يا بين المللى است كه به نفع اسلام و مسلمانان نخواهد بود. اين نيروها در شام با نيروهاى ايـرانـى و زمـيـنـه سـازان دولت حـضرت مهدى (ع) روياروى شده و با يكديگر به زد و خـورد مـى پـردازنـد. پـس از آن بـه سـوى اردن عقب نشينى نموده، و باقيمانده آن بعد از خروج سفيانى عقب نشسته و يا به او مى پيوندند. و سپس به كمك دولت مصر كه با قيام مـردم خـود روبـرو شـده، و يـا بـه يـارى نـيـروهـاى غـربـى كـه انـدكـى قبل از خروج و حركت سفيانى در شام وارد سرزمين مصر شده اند مى شتابند.
روايـت مـربـوط بـه عـصـر و زمان ظهور حضرت (ع) خاطرنشان مى سازد كه يهوديان در آخـرالزمـان در روى زمـيـن ايـجاد فساد و فتنه نموده و گرفتار تكبر ورزى و خود بزرگ بـيـنـى مـى گـردنـد. آنـگونه كه خداوند در قرآن آنان را وصف نموده، اين خوى برترى جوئى به دست پرچمدارانى كه از خراسان خروج مى نمايند نابود مى گردد.
چرا كه هيچ چيز نمى تواند آنان را از تصميم خود برگرداند تا آنكه درفش هاى خود را در قدس به اهتزاز در آورند.
و ايرانيان قومى هستند كه به زودى خداوند متعال آنان را عليه يهوديان برخواهد انگيخت.
ما بندگان نيرومندى از خود را عليه شما بر مى شورانيم
روايـات، هلاكت موعود يهوديان را كه در يك وهله و يا چندين وهله پيش از ظهور حضرت (ع) و بـعـد از آن اتـفاق مى افتد، مشخص ننموده، اما آخرين مرحله آن را وصف مى نمايد كه به دسـت تـوانـاى حـضرت مهدى (ع) و سپاهيان وى كه بيشتر آنها ايرانى هستند به هلاكت مى رسند.
و ايـن رويـداد بـه صـورت كـارزارى بزرگ است كه در آن عثمانى سفيانى حاكم سرزمين شام در كنار يهوديان و روميها و در خط مقدم دفاعى آنان قرار داد.
بنا به نقل روايات، امام مهدى (ع) نسخه هاى اصلى تورات را از درون غارى در انطاكيه و كوهى در فلسطين و از درياچه طبريه بيرون آورده و با استناد به آن يهوديان را محكوم نموده و نشانه و علامتها و معجزات را براى آنان آشكار مى سازد.
بـرخـى از يـهـوديـان كـه بـعـد از نـبـرد آزادى قـدس جـان سالم بدر برده اند تسليم آن بزرگوار شده و كسانى كه تسليم نمى شوند از كشورهاى عربى اخراج مى گردند.
آنـطـور كـه از روايـات اسـتـفـاده مـى شـود، انـدكـى قبل از ظهور حضرت، جنگى جهانى بين روميان و تركان يعنى غربيها و روسيه رخ مى دهد كـه سـبب آغاز آن از ناحيه مشرق است و از پاره اى ديگر از روايات چنين برمى آيد كه جنگ مزبور به صورت جنگهاى منطقه اى خواهد بود.
در سـال ظـهـور آن حضرت (ع) جنگهاى زيادى در روى زمين به وقوع مى پيوندند كه خسارتهاى آن متوجه آمريكا و اروپا مى گردد.
(( آتـش جـنـگ در مـغـرب زمـيـن هـمـچـون شعله ور شدن آتش هيزم بسيار برافروخته مى گـردد، بين مردم شرق و غرب و حتى مسلمانان ايجاد اختلاف مى شود، و مردم در اثر هراس و وحشتى كه دارند با رنج و گرفتارى سختى روبرو خواهند شد))
هم چنين روايات خبر مى دهد كه زيانهاى جانى و تلفات اين جنگ بعلاوه بيمارى طاعون كه پـيـش از جـنـگ و پـس از آن شـيـوع پـيـدا مـى كند، به دو سوم ساكنان زمين مى رسد، و اين خسارتها به مسلمانان وارد نمى گردد مگر به صورت غير مستقيم.
((ايـن حـادثـه رخ نـمـى دهـد مـگر اينكه دو سوم مردم جهان از بين مى روند، پرسيدم: وقتى دو سوم مردم از بين بروند چه كسى باقى خواهد ماند؟ فرمود: آيا شما نمى خواهيد جزء يك سوم باقى مانده باشيد؟))
پـاره اى روايـات، اشـاره دارد بـه اينكه اين نبرد در چند مرحله انجام مى پذيرد، و آخرين مـرحـله آن بـعد از ظهور حضرت مهدى (ع) و آزاد سازى حجاز توسط آن بزرگوار و ورود او به عراق خواهد بود.
البته آزاد نمودن حجاز مربوط به نابسامانى و خلاء سياسى و بحران حكومت در آن جاست كه مشروح آن در فصلهاى بعدى خواهد آمد.
---------------------------
1-شهر طبريه و درياچه معروف آن در فلسطين قرار دارد.
2-قطوان نام منطقه اى در كوفه .
3-نام منطقه اى در فلسطين اشغالى
--------------------
على كورانى