سپس امام سجاد (عليه السلام) به اهل كوفه اشاره نمود كه ساكت باشيد. پس همه ساكت شدند. پس امام سجاد (عليه السلام) حمد و ثناى الهى به جا آورد و نام نامى رسول گرامى (صلى الله عليه و آله و سلم) بر زبان راند و درود نامحدود بر روان احمد محمود (صلى الله عليه و آله و سلم) فرستاد؛ سپس فرمود: اى مردم ! هر كس مرا مى شناسد كه مى شناسد و آنكه نمى شناسد حسب و نسب مرا، پس من خود را براى او معرفى مى كنم : منم على بن حسين بن على بن ابى طالب ! منم فرزند آن كسى كه او را در كنار نهر فرات سر از بدن جدا نمودند بدون آنكه گناهى مرتكب شده باشد يا آنكه سبب قتل كسى گرديده باشد؛ منم فرند كسى كه هتك حرمت او را نمودند
اءنا ابن من انتهك حريمه و سلب نعيمه وانتهب ماله و سبى عياله .
اءنا ابن من قتل صبرا و كفى بذلك فخرا.
اءيها الناس ، ناشدتكم الله هل تعلمون اءنكم كتبتم الى اءبى و خدعتموه و اءعطيتموه من اءنفسكم العهد والميثاق والبيعة و قاتلتموه و خذلتموه ؟! فتبا لما قدمتم لاءنفسكم و سوءا لراءيكم باءية عين تنظرون الى رسول الله (صلى الله عليه و آله و سلم) اذ يقول لكم : قتلتم عترتى وانتهكتم حرمتى فلستم من اءمتى ؟!
قال الراوى : فارتفعت اءصوات من كل ناحية ، و يقول بعضهم لبعض : هلكتم و ما تعلمون .
فقال : ((رحم الله امرءا قبل نصيحتى و حفظ وصيتى فى الله و فى رسوله و اءهل بيته ، فان لنا فى رسول الله اءسوة حسنة)).
فقالوا باءجمعهم : نحن كلنا يابن رسول الله سامعون مطيعون حافظون لذمامك غير زاهدين فيك و لا راغبين عنك ، فمرنا باءمرك يرحمك الله ، فانا
و حق نعمتش را ناسپاسى كردند و اموالش را به غارت بردند و عيالش را اسير نمودند؛ منم فرزند آن كسى كه به شكل ((صبر)) او را كشتند.
اين قدر زخم بر بدنش زدند كه طاقت و توانائيش برفت و همين شهيد شدنش با ظلم و ستم در فخريه ما اهل بيت كفايت مى كند.
اى مردم ! شما را به خدا سوگند كه آيا بر اين مدعا آگاه و معترفيد كه نامه ها به پدرم نوشتيد و با او غدر كرديد و مكر نموديد و عهد و ميثاق به او داديد (كه او را يارى كنيد و با دشمنانش جنگ نماييد) و در عوض ، با او قتال كرديد تا او را شهيد نموديد. پس بدى و زيان باد مر آنچه را كه از براى آخرت خود از پيش فرستايد. و قبيح باد راءى شما! به كدام ديده به سوى رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) نظر خواهيد نمود، كه در روز قيامت به شما خواهد گفت : شما عترت ما را كشتيد و هتك حرمت من نموديد؛ پس شما از امت من نيستيد.
رواى گويد: از هر جايى صداى ناله بلند شد و گروهى از كوفيان به گروهى ديگر همى گفتند كه هلاك شديد و خود نمى دانيد.
پس آن حضرت فرمود: خدا رحمت كند آن مرد را كه اندرز مرا بپذيرد و وصيتم را در راه رضاى خدا و رسولش و اهل بيتش قبول نمايد؛ زيرا ما را در تاءسى به رسول (صلى الله عليه و آله و سلم) كردار نيكو است .
مردم كوفه همگى گفتند: اى فرزند رسول ! ما همه ، گوش به فرمان توييم و حرمت تو را نگهبانيم و از خدمت رو بر نمى گردانيم ؛ آنچه امر است رجوع بفرما، خدايت رحمت كند؛ ما با دشمنانت
حرب لحربك و سلم لسلمك ، لناءخذن يزيد و نبراء ممن ظلمك و ظلمنا.
فقال (عليه السلام): ((هيهات هيهات ، اءيتها الغدرة المكرة ، حيل بينكم و بين شهوات اءنفسكم ، اءتريدون اءن تاءتوا الى كما اءتيتم الى اءبى من قبل ؟!
كلا و رب الراقصات ، فان الجرح لما يندمل ، قتل اءبى صلوات الله عليه بالاءمس و اءهل بيته معه ، و لم ينس ثكل رسول الله (صلى الله عليه و آله و سلم) و ثكل اءبى و بنى اءبى ، و وجده بين لهاتى و مرارته بين حناجرى و حلقى ، و غصصه تجرى فى فراش صدرى .
و مساءلتى اءن لا تكونوا لنا و لا علينا)).
ثم قال :
لا غرو ان قتل الحسين و شيخه         قد كان خيرا من حسين و اءكرما
فلا تفرحوا يا اءهل كوفان بالذى         اءصاب حسينا كان ذلك اءعظما
قتيل بشط النهر روحى فداؤ ه         جزاء الذى اءرداه نار جهنما
ثم قال (عليه السلام): رضينا منكم راءسا براءس ، فلا يوم لنا و لا علينا.
دشمنيم و با دوستانت دوستيم . ما يزيد پليد را به فتراك بسته به خدمتت آورديم و از آن كسى كه بر تو و در حقيقت بر ما ستم روا داشت از او بيزارى مى جوييم . امام سجاد (عليه السلام) فرمود: ((هيهات هيهات ....))؟! يعنى هيهات هيهات ! اى مردم غدار مكار، آنچه نفس ‍ شما به آن ميل نموده ، نخواهيد رسيد؛ تصميم داريد همانطور كه به پدرانم ستم نموديد بر من نيز همان سلوك روا داريد؟ كلا ورب الراقصات (1)؛ به پروردگار شتران هروله كننده سوگند! كه چنين امرى واقع نخواهد شد؛ زيرا هنوزم جراحت مصيبت پدر بهبودى نيافته . ديروز پدرم با يارانش به دست شما كشته شد. هنوز مصيبت شهادت رسول (صلى الله عليه و آله و سلم) و على (عليه السلام) و فرزندان پدرم فراموشم نگرديده و اين غم غصه ها هنوز در كام من باقى است و تلخى آن راه نفس و گلويم را گرفته و در سينه ام گره بسته . اكنون در خواستم آن است كه نه ياور من باشيد و نه دشمن ما. آنگاه امام سجاد (عليه السلام) اين ابيات را خواند: ((لا غرو ان ...))؛ يعنى عجب نيست اگر حسين (عليه السلام) را كشتند؛ زيرا پدر او على (عليه السلام) را نيز كه بهتر از او بود به شهادت رساندند. پس خشنود نباشيد اى كوفيان كه حسين (عليه السلام) شهيد شد؛ زيرا گناه اين خوشحالى و خشنودى ، بسيار بزرگ است . فرزند رسول (صلى الله عليه و آله و سلم) در كنار نهر فرات به شهادت نائل آمد، جانم به فدايش باد! جزاى آن كس كه او را شهيد كرده ، آتش جهنم است . سپس امام سجاد (عليه السلام) فرمود: ((رضينا....))؛ ما خشنوديم از شما سر به سر، نه به يارى ما باشيد و نه به ضرر ما.
قال الراوى :
ثم اءن ابن زياد جلس فى القصر، و اءذن اذنا عاما، و جى ء براءس الحسين (عليه السلام) فوضع بين يديه ، و اءدخل نساء الحسين و صبيانه اليه .
فجلست زينب ابنة على متنكرة ، فساءل عنها، فقيل : هذه زينب ابنة على .
فاءقبل عليها و قال :
اءلحمد الذى فضحكم و اءكذب اءحدوثتكم !!!
فقالت :
انما يفتضح الفاسق و يكذب الفاجر، و هو غيرنا.
فقال ابن زياد: كيف راءيت صنع الله باءخيك و اءهل بيتك ؟
فقالت : ما راءيت الا جميلا، هؤ لاء قوم كتب الله عليهم القتل ، فبرزوا الى مضاجعهم ، و سيجمع الله بينك و بينهم ، فتحاج و تخاصم ، فانظر لمن الفلج يومئذ، هبلتك اءمك يابن مرجانة .
-------------------------------------------------------
1- اين ضرب المثلى در بين عربها. (مترجم)
--------------------------------------------
نويسنده : سيد بن طاوس
مترجم : محمدطاهر دزفولى
به كوشش : صادق حسن زاده

نوشتن دیدگاه