76 - شيخ مفيد گويد:
چون صبح شد، امام حسين عليه السلام فرود آمد و نماز صبح خواند. دوباره سوار شد و با ياران خود سمت راست را پيش گرفت . مى خواست ياران خود را از سپاه حر جدا كند، حر نيز مى آمد و امام و يارانش را مانع مى شد و مى خواست آنان را به سمت كوفه بر گرداند، آنان هم امتناع مى كردند.
چنين ادامه يافت تا به نينوا رسيدند، جايى كه حسين عليه السلام آنجا فرود آمد. ناگهان اسب سوارى را ديدند سلاح بر تن و كمان بر دوش كه از كوفه مى آمد. همه به انتظار ايستادند. چون به آنان رسيد، به حر و يارانش سلام كرد، امام به حسين و اصحاب او سلام نداد. نامه اى از ابن زياد براى حر آورده بود، با اين مضمون : اما بعد، چون نامه ام به تو رسيد و فرستاده ام آمد، بر حسين عليه السلام تنگ بگير و جز در سرزمين بى آب و خشك ، فرود نياورد. به فرستاده ام دستور داده ام همواره همراه تو باشد تا خبر اجراى فرمان به من برسد. والسلام .
چون حر نامه را خواند، گفت : اى نامه امير عبيدالله است . دستور داده هر جا نامه رسيد، بر شما سخت بگيرم . اين هم فرستاده اوست و مامور است كه از من جدا نشود تا آنكه فرمان امير را درباره شما اجرا كنم . يزيد بن مهاجر، از همراهان امام به فرستاده ابن زياد نگريست ، او را شناخت و گفت : مادرت به عزايت بنشيند! چه فرمانى آورده اى ؟ گفت : مطيع پيشوايم بودم و وفادار به بيعتم . گفت : بلكه پروردگارت را نافرمانى كرده و در هلاك ساختن خويش و كسب ننگ و دوزخ از پيشواى خود اطاعت كرده اى . چه بد پيشوايى دارى !
خداوند مى فرمايد: (ما آنان را پيشوايانى قرار داديم كه به دوزخ فرا مى خوانند، روز قيامت هم يارى نمى شوند. (1) پيشواى تو از آنان است . حر از آنان خواست در همان جاى خشك و بى آبادى فرود آيند. امام به او فرمود: واى بر تو! بگذار در اين آبادى نينوا و غاضريه يا شفيه فرود آييم . گفت : به خدا نمى توانم بگذارم . اين مرد را بر من جاسوس فرستاده اند. زهير بن قين گفت : اى پسر پيامبر! من چنين مى بينم كه كار بعدا سخت تر خواهد شد. اكنون جنگيدن با اين گروه براى ما آسانتر از جنگ با كساين است كه پس از اينان مى آيند و ما توان نبرد با آنان كه مى آيند را نداريم .
امام حسين عليه السلام فرمود: من آغاز گر جنگ نخواهم شد. (2)
سپس فرود آمد. آن روز، پنج شنبه دوم محرم سال 61 هجرى بود.
---------------------------------------------------------
1- وجعلناهم ائمه يدعون الى النار... (سوره قصص ، آيه 41).
2- ارشاد، ص 226.
--------------------------------------------
گروه حديث پژوهشكده باقرالعلوم
ترجمه: جواد محدثى

نوشتن دیدگاه