بارالها پس بواسطه كشتن حسين عليه السلام و عذاب را بر ايشان دو چندان كن فاء براى تفريع است كه تعليل لا حق را بسابق ميكند و علت طلب مضاعف بواسطه آن فرح و سروريست كه قاتلين در روز عاشورا داشتند كه كمتر از كشتن حسين (ع ) نيست
شدت عذاب قاتلان حسين عليه السلام
در عيون اخبارالرضا بطريق متعدد سند بحضرت رضا (ع ) ميرساند كه آنحضرت فرمود: قال رسول الله ان قاتل حسين بن على عليهماالسلام فى تابوت من نار عليه نصف عذاب اهل الدنيا و قد شديداه و رجلاه بسلاسل من نار منكس فى النار حتى يقع فى قعر جهنم و له ريح يتعوذ اهل و النار الى ربهم من شدة نتنه و هو فيها خالد ذائق العذاب الاليم مع جميع من شايع على قتله كما نضجت جلودهم بدل الله عز و جل عليهم الحلود حتى يذوقوا العذاب الاليم لايفتر عنهم ساعة و يسقون من حميم جهنم فالويل لهم من عذاب الله النار . رسول خدا (ص ) فرمود قاتل حسين را در تابوتى آتشين ميگذارند و نصف عذاب اهل دنيا را مخصوص او ميگردانند و هر دو دست و هر دو پاى او را با زنجيرهاى آتشين بسته او را نگونسار در آتش دوزخ باز ميدارند تا گاهى كه در قعر جهنم فرود آيد و دوزخيان از بوى بد او بحضرت پروردگار پناهنده ميشوند و او هميشه در تنگناى جهنم در عذاب اليم است با آنهائيكه در قتل حسين عليه السلام شركت داشتند و گاهى كه پوست بدن ايشان سوخته و گداخته شود خداوند پوست و گوشت ديگرى بر بدن آنها ميروياند تا بهتر احساس عذاب كنند و عذاب ايشان در هيچ ساعتى فروكش نكند و از حميم جهنم سيرابشان كنند واى بر ايشان از عذاب خداوند قهار.
در ثواب الاعمال و بحار از امام باقر عليه السلام روايت ميكند كه رسول خدا (ص ) فرمود در جهنم جايى است كه هيچيك از نوع بشر را استحقاق آن مكان نيست مگر كسى كه قاتل حسين و يحيى عليهماالسلام باشد.
از جمله رواياتى كه عذاب قتله حضرت سيدالشهداء عليهم السلام را ذكر ميكند روايتى است كه مرحوم مجلسى ذكر ميكند كه ما مختصر آنرا ذكر مينمائيم .
مردى اسرائيلى حضرت موسى عليه السلام را ديد كه بمناجات پروردگار ميرود بآنحضرت عرض كرد كه مرتكب گناهى شده ام از خدا بخواه تا جرم و گناه مرا عفو فرمايد موسى درخواست او را قبول كرده چون بمناجات حقتعالى رفت عرض كرد پروردگارا از تو سئوال ميكنم و حال آنكه ميدانم قبل از آنكه بگويم تو از سر دل من آگاهى خطاب آمد كه اى موسى آنچه بخواهى بتو عطا ميكنم موسى عرض كرد اى پروردگار من اينك بنده تو اسرائيلى گناهى كرده و از تو طلب عفو و بخشش مينمايد خطاب آمد كه اى موسى مسئلت ترا باجابت رسانيدم و از گناهان او گذاشتم تو از براى هر كس طلب مغفرت كنى نزد ما پذيرفته است مگر براى كشندگان حسين بن على عرض كرد اين حسين كيست خطاب آمد آنكس است كه در كوه طور ترا از او آگهى دادم عرض كرد پروردگارا قاتل او كيست خطاب آمد آنكس كه از امت جد او است ولى از جمله گمراهان ميباشد كه او را در زمين كربلا ميكشد تا آنجا كه ميگويد چون موسى اين كلمات را شنيد سخت بگريست عرض كرد الهى سزا و جزاى كشندگان حسين چيست ؟ خطاب آمد اى موسى عذابى بر قاتلان حسين فرود آورم كه اهل جهنم از ديدار آن بجهنم پناهنده شوند و از رحمت من و شفاعت جدا و هرگز بهره مند نگردد و اگر كرم و كرامت او نبود زمين ايشان را خفه ميكرد موسى عرض كرد الهى برائت ميجويم در حضرت تو از اين جماعت و از آنانكه بكردار اين جماعت راضى باشند خطاب آمد كه اى موسى من از براى شيعيان و متابعان ايشان رحمتى بزرگ مقرر داشته ام دانسته باش آنكه بر حسين بگريد يا كسى را بگرياند و يا خويشتن را بگرياند جسد او را بر آتش جهنم حرام ميكنم ((بقيه زيارت ))
اللهم انى اتقرب اليك فى هذا اليوم و فى موقفى هذا و ايام حيوتى بالبرائة منهم و اللعنة عليهم و بالموالات لنبيك و آل نبيك عليه و عليهم السلام .
بارالها همانا در اينروز و درين وقت خود و ايام زندگانى خود به تبرى جستن از ايشان و لعنت كردن بر ايشان و بدوستى براى پيغمبر تو و آل پيغمبر تو عليهم السلام بسوى تو تقرب ميجويم .
اين چند جمله آخر زيارت خلاصه اين زيارتست چه اقوام اين زيارت به سه چيز است باظهار موالات پيغمبر و آل او برائت بحسب تمام مراتب وجود از ذوات و افعال و صفات دشمنان پيغمبر و آل او اجمالا و تفصيلا.
لعن بر اين گروه درين فقره از زيارت هر سه مطلب مذكور است .
ثواب لعن بر قاتلان حسين عليه السلام
آنچه از اخبار بدست ميآيد اول كسيكه جلالت و بزرگى قدر حسين عليه السلام را بشناخت آدم صفى عليه السلام بود و بقبله آنحضرت لعن فرمود و بعد از او انبيا مرسلين به تكرار لعن كردند در كامل الزيارة سند بكعب الاخبار ميرساند كه گفت اول كسيكه قاتل حسين عليه السلام را لعن كرد ابراهيم خليل بود او فرزندان خود را بلعن قاتل آنحضرت امر فرمود و از ايشان عهد گرفت كه در اين امر كوتاهى نكنند و پس از او موسى بن عمران چنين كرد آنگاه داود بنى اسرائيل را بلعن قاتل حسين فرمان داد و چون نوبت بعيسى على نبينا و آله و عليه السلام رسيد فرمود اى جماعت بنى اسرائيل قاتل حسين را لعن كنيد كه او مانند كسى است كه در جهاد جنگ ميكند و از ميدان جنگ نميگريزد و در ركاب پيغمبران شهيد شود و مثل اينكه بقعه او را مى بينم هيچ پيغمبرى نيست مگر آنكه حاضر بزيارت او شود و اعتكاف آنجا كند و گويد تو بقعه كثيرالخيرى هستى زيرا كه ماه درخشان در تو مدفون است .
در كتاب عوالم از كامل الزيارة روايت ميكند و سند را به داود رقى ميرساند كه گفت در خدمت امام صادق عليه السلام حاضر بودم آب طلب نمود و چون آب را نوشيد اشك از ديدگانش جارى شد آنگاه فرمود اى داود خداوند كشنده حسين را لعنت كند هيچ بنده اى نيست كه آب بنوشد و ياد تشنگى حسين افتد و قاتل آن حضرت را لعن كند مگر اينكه حقتعالى براى او صد هزار حسنه مينويسد و صد هزار درجه براى او زياد ميكند و مثل اينكه صد هزار بنده در راه خدا آزاد كرده است و خداوند او را در قيامت شادخاطر و آرميده دل گرداند.
ثواب لعن بر قاتلان حسين بعد از نوشيدن آب
مرحوم دربندى در كتاب اسرارالشهاده خود نقل ميكند كه شبى يكى از اصحاب امام صادق عليه السلام در خدمت آنحضرت بود پس از اداء فريضه و صرف شام آنمرد خوابيد و آنحضرت مشغول عبادت شد تا طلوع فجر چون صبح شد آنمرد عرض كرد يابن رسول اله بخدا كه از نجات خودم ماءيوس شدم و ديگر اميدى ندارم حضرت فرمود چرا آنمرد عرض كرد در صورتيكه عبادت و شب زنده دارى شما چنين باشد با آن مقاميكه شما داريد و خداوند دنيا و آخرت را براى شما خلق كرده پس چگونه براى ما اميد نجاتى باشد حضرت فرمود تو شب گذشته عملى كردى كه فضيلت آن با عبادت من برابر است و آن اين بود كه در نيمه شب از شدت عطش از خواب بيدار شدى و آب نوشيدى و عطش حضرت حسين را بياد آوردى پس سلام بر او فرستادى و لعن بر قاتلان آنحضرت نمودى و بعد خوابيدى اين عمل تو بود كه فضيلت بر عمل من داشت اين فرمايش حضرت ناظر باين معنى است كه اگر تو شب را مثل من عبادت ميكردى آنچه ثواب بتو ميدادن كمتر بود از اينكه نيمه شب سلام بر آنحضرت نمودى و قاتلان آنحضرت را لعن كردى .
و نيز ملاآقا دربندى در همان كتاب اسرارالشهاده نقل ميكند كه از شخص موثقى براى من نقل كردند كه گفت من شبى فتحعليشاه را بحالت خوبى در خواب ديدم ازو پرسيدم بچه عمل باينمقام رسيدى گفت نيمه شبى از خواب بيدار شدم و بسيار عطش و تشنگى بر من غلبه كرده بود از غلامان و كنيزان خود آب طلب نمودم تا آنها را از خواب بيدار شدند و آب براى من آوردند مدتى طول كشيد در آنوقت متذكر عطش حضرت سيدالشهداء عليه السلام شدم كه آنحضرت در موقع شهادت چه حالتى داشت پس گريان و نالان شدم بطوريكه كنيزان كه آب براى من آوردند نخوردم و ضجه و ناله ميكردم بطوريكه حالت غش براى من عارض شد حال اين مقام و مرتبه اثر آن گريه و ناله منست كه بياد عطش آنحضرت افتادم .
---------------------------
حضرت آيت الله حاج سيداحمد ميرخانى (ره )

نوشتن دیدگاه