اللهم اجعلنى فى مقامى هذا ممن تناله منك صلوات و رحمة و مغفرة اللهم اجعل محياى محيا محمد و آل محمد و مماتى ممات محمد و آل محمد .
پروردگارا، مرا درين مقام اين حرم مقدس يا در اينمقام كه مشغول زيارت ميباشم از آنان قرار ده كه درود و رحمت و مغفرتت شامل آنهاست پروردگارا، مرا بآئين محمد و آل اطهارش ‍ زنده بدار و موقع مرگ هم به آن آئين بميران .
در قسمت اول اين عبارت شخص زائر از خدا ميخواهد كه حقتعالى او را از جمله زائرينى قرار دهد كه رحمت و آمرزش خودش ‍ شامل حال آنها ميگردد چه در كتاب كامل الزيارات محمد بن محمد بن مسلم از امام باقر عليه السلام نقل ميكند كه آنحضرت فرمود اگر زائر حسين عليه السلام ميدانست كه چه فضيلتى در زيارت آنحضرت ميباشد از شوق ان هلاك ميشد و از حسرت جانش بدر ميآمد عرض كردم مگر چه فضيلتى در زيارت آنحضرت ميباشد حضرت فرمود هر كس آنحضرت را از روى شوق زيارت كند نوشته ميشود براى او ثواب هزار حج مقبول و هزار عمره مبرور و اجر هزار شهيد شهداء بدر و اجر هزار روزه دار ثواب هزار صدقه مقبوله و ثواب هزار غلام كه در راه خدا آزاد كرده باشد و خداوند او را در آنسال از همه آفات حفظ ميفرمايد كه پست ترين آنها شر شيطان است و ملكى را موكل او قرار ميدهد كه او را حفظ كند از پيش رو و از پشت سر و از طرف راست و چپ و از بالاى سر و پائين پاى او و هر گاه در آنسال بميرد ملائكه رحمت در غسل و كفن او حاضر ميشوند او را مشايعت ميكنند و براى او استغفار مينمايند و باندازه ايكه چشم او مى بيند قبر او را وسعت ميدهند و حقتعالى او را از فشار قبر و خوف از سؤ ال نكير و منكر در امان ميدارد و درى از درهاى بهشت بقبر او باز ميشود و در روز قيامت نامه عمل او را بدست ميدهند و نورى باو داده ميشود كه ما بين مغرب و مشرق را روشن ميكند شوق آنحضرت را زيارت ميكرده و باقى نميماند در روز قيامت مگر اينكه آرزو ميكند اى كاش منهم از زوار قبر حسين عليه السلام بودم .
حكايت سليمان اعمش
و نيز در كتاب منتخب از سليمان اعمش نقل ميكند كه حاصلش اينست كه ميگويد من در كوفه مسكن داشتم و همسايه اى داشتم كه گاهى نزد او ميرفتم و با او صحبت ميكردم و انس ميگرفتم يك شب جمعه بمنزل او رفتم و باو گفتم در خصوص زيارت حضرت حسين عليه السلام چه ميگويى گفت : بدعت است و هر بدعت ضلالت و هر ضلالتى در آتش خواهد بود سليمان ميگويد كه من در خشم و غضب شدم از جاى برخاسته بمنزل خود رفتم و با خود گفتم كه چون صبح شود نزد او ميروم و قدرى از فضايل حسين عليه السلام براى او ميگويم و هر گاه قبول نكرد و انكار نمود او را ميكشم .
سليمان ميگويد وقت سحر بخانه او رفتم و چون در را كوبيدم و او را خواستم عيال او جواب داد كه شب گذشته بزيارت حسين عليه السلام رفت سليمان ميگويد منهم در عقب او عازم كربلا شدم و چون بقبر مطهر رسيدم ديدم آن شخص سر بسجده نهاده و در سجده گريه ميكند و دعا ميكند و دعا مينمايد و از خدا طلب مغفرت ميكند بعد از زمانى سر از سجده برداشت مرا نزد خود ديد گفتم اى شيخ تو ديروز تو ميگفتى زيارت حسين عليه السلام بدعت است و هر بدعت ضلالت و هر ضلالت در آتش است و امروز آمده اى زيارت ميكنى اى سليمان مرا ملامت نكن زيرا كه من براى اهلبيت ، امامت نميدانستم تا در شب گذشته در خواب ديدم كه جماعتى اطراف شخص جليل القدرى را گرفته اند و در پيش روى او سوارى بود كه تاجى بر سر داشت و چون از بعضى از خدام او سئوال كردم گفتند او محمد مصطفى صلى الله عليه و آله است و آن ديگرى وصى او على مرتضى عليه السلام ميباشد پس از آن شترى از نور ديدم كه بر آن هودجى از نور بود و در آن دو نفر نشسته بودند پرسيدم اين شتر از كيست گفتند از براى خديجه كبرى و فاطمه زهراست گفتم يكجا ميروند گفتند بزيارت قبر حسين عليه السلام بعدا بطرف هودج فاطمه زهرا رفتم ديدم رقعه هايى از آسمان ميريزد كه در آن برات آزادى از آتش نوشته شده است چون خواندم نوشته بود اين برات آزادى از آتش است براى كسيكه حسين عليه السلام را در شب جمعه زيارت كند من از آن رقعه ها طلب كردم بمن گفتند تو كه ميگويى زيارت حسين بدعت است بتو داده نمى شود تا در شب جمعه حسين را زيارت بكنى .
در قسمت دوم اين عبارت ميفرمايد خدايا مرا بدوستى و محبت و آئين اينخانواده زنده بدار و عاقبت امر هم با اين محبت و آئين مرا از دنيا ببر.
فرمايش پيغمبر كه براى هر گناه و ثوابى جزا و مزدى خواهد بود
ما در مجلس در شرح مطلب سوم در جمله ان يجعلنى معكم فى الدنيا و الاخرة بيان طلب استقامت و پايدارى محبت را نموديم به آنجا رجوع شود. براى مزيد مطلب روايتى از قيس بن عاصم نقل ميكنيم در ارشادالقلوب ديلمى از قيس بن عاصم نقل ميكند كه گفت با جماعتى از بنى تميم بر حضرت رسول خدا صلى الله عليه و آله وارد شديم و از آنحضرت خواستار موعظه و نصيحتى شديم و كه چون ما مردمانى بيابانى هستيم از آن نفع ببريم ، حضرت فرمود: اى قيس همانا با هر عزلتى ذلتى است و با هر زندگانى مرگيست و با دنيا و آخرتى است و براى هر چيز حسابى است و بر هر چيزى نگهبانى ميباشد و براى هر نيكويى ثوابى و براى هر گناهى عقابى خواهد بود اى قيس چاره اى نيست از قرينى كه با تو دفن شود او زنده است و تو مرده پس اگر او كريم باشد ترا گرامى خواهد داشت و اگر لئيم باشد ترا بحال خود خواهد گذاشت و بفرياد تو نخواهد رسيد و محشور نخواهى شد مگر با او سئوال كرده نخواهى شد مگر از او ((يعنى از آن اعمال )) پس او قرار مده مگر عمل صالح زيرا اگر صالح باشد با او انس خواهى گرفت و اگر آن فاسد باشد از او وحشت خواهى كرد عرض كردم كه دوست داشتم اين موعظه را بشعر درآوردم تا ما بواسطه آن بر ديگران افتخار كنيم حضرت فرستاد تا حسان بن ثابت شاعر را بياورند كه اين موعظه را بنظم در آورد و گفت :

تخير خليطا من فعالك انما
قرين الفتى فى القبر ما كان يفعل
و لابد بعدالموت من ان تعده
ليوم ينادى المرء فيه فيقبل
فان كنت مفعولا بشى ء فلا تكن
بغير الذى يرضى به الله تشغل
فلن بصحيب الانسان من بعد موته
و من قبله الا الذى كان يعمل
الا انما الانسان ضيف لاهله
يقيم قليلا بينهم ثم يرحل
يعنى دوستى را شريك كن و اختيار نما از افعال خود زيرا جز اين نيست كه قرين مرد در قبرش آن عملى است كه بجا ميآورد. بناچار بايد آنرا براى روزى مهيا كنى كه مرد در آنروز مذاكره ميشود و پيش ميرود براى حساب پس اگر مشغول بچيزى شدى نبايد بغير از آنچه كه خدا از آن راضى است مشغول بشوى و هرگز انسان پس از مرگ و پيش از مرگ مصاحبت و رفاقت نميكند مگر با اعمال خود و آگاه باش كه انسان در نزد اهل و عيالش مهمانست و پس از چندى كه ماند بسراى آخرت خواهد رفت .
اعمال خوب و بد انسان در قبر بصورت خوب و بد در ميآيد
مرحوم حاج شيخ عباس قمى در منازل الاخرة از اربعينيات فاضل و عارف كامل قاضى سعيد قمى نقل ميكند كه فرمود از كسيكه ثقة و محل اعتماد است بما رسيده از استاد استاتيد ما شيخ بهاءالمله و الدين العاملى قدس سره كه روزى بزيارت بعضى از ارباب حال رفت كه در مقبره از مقابر اصفهان ماءوى كرده بود آنشخص عارف به شيخ گفت من در اين قبرستان قبل از اينروز امر غريبى مشاهده كردم و آن امرا نيست كه ديدم جماعتى جنازه اى را آوردند در اين قبرستان در فلان موضع دفن كردند و رفتند چون ساعتى گذشت بوى خوشى را شنيدم كه از بوهاى اين دنيا نبود متحير ماندم به راست و چپ خود نظر كردم تا بدانم اين بوى خوش از كجا ميآيند ناگاه ديدم جوان خوش صورتى در لباس ملوك نزد آن قبر ميرود پس چون بآنجا رسيد و نزد آن قبر نشست مفقود شده گويا كه داخل آن قبر شد زمانى نگذشت كه بوى بدى شنيدم كه از هر بوى بدى در دنيا بدتر بود سگى ديدم كه چون بآن قبر رسيد مفقود شد من در حال تعجب بودم ناگاه آن جوان بحالت بدى با بدن مجروح از قبر بيرون آمد از همان راهى كه آمده بود برگشت من عقب او رفتم و از او خواهش كردم كه حقيقت حال را براى من بگويد گفت من عمل صالح اين ميت بودم و ماءمور شده بودم كه با او در قبر باشم كه ناگاه اين سگى كه ديدى آمد و او عمل غيرصالح او بود من خواستم او را از قبر بيرون كنم تا همصحبت با آن ميت باشم ولى آن سگ مرا بدندان گرفت و گوشت مرا كند و چنانكه مى بينى مرا مجروح نمود و نگذاشت كه با او باشم و من ديگر نتوانستم در قبر بمانم بيرون آمدم و او را تنها گذاشتم چون عارف مكاشف اينحكايت را براى شيخ نقل كرد شيخ فرمود: ما به تجسم اعمال بهر عملى كه انجام داده شود قائليم .
---------------------------
حضرت آيت الله حاج سيداحمد ميرخانى (ره )

نوشتن دیدگاه