‏ مكّه آنچنان آسان فتح شد كه هيچ كدام از مسلمانان آن را به خواب هم‏نمى‏ديدند. از اين رو غرور به دلهاى آنان راه يافت. شادى فتح مكّه ديرى‏نپاييده بود كه خطر بزرگ ديگرى به پيشواز آنان آمد. قبايل هوازن‏وثقيف و هم پيمانان مشركشان، تمام نيرو و توان خود را براى هجوم به‏مسلمانان گرد آورده بودند. آنان با سپاهى كه تعداد آن سه برابر سپاه‏مسلمانان بود به رويارويى پيامبر ويارانش آمده بودند.
چون پيامبر آهنگ رفتن به سوى دشمنان را كرد آنان با شناختى كه ازديار خود داشتند، در تنگناى كوهى كه سپاه اسلام بايد به ناگزير در وادى‏حنين، يكى از واديهاى منطقه تهامه، از آن مى‏گذشتند كمين كردند. يكى‏از كسانى كه در اين نبرد حضور داشت آن را چنين توصيف كرده است :
ما بدون ترس و واهمه به طرف مشركان مى‏رفتيم تا آنان را بگيريم‏غافل از اينكه پيش از اين مى‏بايست سلاح آنها را بگيريم.
بنابراين بدون ترس و بيم مى‏رفتيم كه ناگهان سپاهيان "هوازن"وديگر همراهانشان از اعراب، يكپارچه از هر سو بر مسلمانان تاختندوعدّه بسيارى از ما را كشتند و مجروح كردند. هر دو طرف به يكديگرآويختند. ترس و بيم بر مسلمانان سايه افكنده بود، به همين دليل ازاطراف پيامبرصلى الله عليه وآله پراكنده گشتند در حاليكه پيامبر درجاى خود ثابت‏قدم ماند.
على و عبّاس بن عبدالمطّلب و ابو سفيان بن حارث و اسامة بن زيد نيزدركنار آن‏حضرت باقى بودند.(1)
پيامبر ايستادگى مى‏كرد و دور و بر او را گروهى از جوانان بنى هاشم‏وپيشتر از همه آنان على بن ابى طالب گرفته بودند. على‏عليه السلام از رسول خداحفاظت مى‏كرد و از راست و چپ ضربه مى‏زد. هيچ كس به پيامبرنزديك نمى‏شد جز آن كه على او را با شمشير مى‏زد. در اين ميان عبّاس‏عموى پيامبر با صداى بلند و به فرمان پيامبر بانگ برداشت كه :اى صاحبان بيعت شجره و اى صاحبان بيعت رضوان از خدا و رسولش به‏كجا مى‏گريزيد؟!
گروهى از مسلمانان، كه تعداد آنها حدوداً به صد تن مى‏رسيد، بازگشتند. ناگهان "جرول" پرچمدار "هوازن" نمايان شد. عدّه‏اى ازمردم به خاطر قدرت فوق‏العاده او، اطرافش را گرفته بودند. على‏عليه السلام به‏جنگ "جرول" شتافت و او را از پاى درآورد. ترسى بزرگ در دل‏مخالفان پديد آمد. همچنين على‏عليه السلام چهل تن از دليرمردان سپاه مقابل رابه خاك و خون نشاند.
بدين ترتيب، مسلمانان دوباره رو به ميدان نبرد آوردند. دوباره دوسپاه باهم درآميختند. پيامبر مشتى از خاك بر گرفت وبه على‏عليه السلام داد.آن‏حضرت نيز آن را بر چهره مشركان پاشيد وگفت : چهره‏هاتان زشت‏باد! چند ساعتى نبرد به سود مسلمانان در جريان بود تا آنجا كه كفّار ازسرزمينشان گريختند و زنان و كودكان و اموال خويش را برجاى نهادندو امام على آنچه از دشمن برجاى مانده بود با خود حمل كرد و همچون‏ديگر جنگها، پيروزى و سربلندى را به ارمغان آورد.
---------------------------------------------------
1) سيرة الأئمّة، ص‏253.
---------------------------------------
نويسنده : آية الله سيد محمد تقى مدرسى
مترجم : محمد صادق شريعت

نوشتن دیدگاه