مكّه در يكى از ماههاى حرام "رجب" پذيراى مقدم زائران بيت‏اللَّه‏الحرام بود. زائران آداب و مناسك مربوط به زيارت خانه خدا را انجام‏مى‏دادند و به گرد آن طواف مى‏كردند. گاه پروردگارشان را مى‏خواندندوگاه نيز بتها را... درميان آنان زن بزرگوارى نيز ديده مى‏شد كه او هم به‏طواف مشغول بود امّا نه آنسان كه ديگران، آرى توجّه او تنهابه خداى‏يكتا معطوف بود. روحش لبريز از خضوع خداگرايان و خشوع محتاجان‏و وقار و متانت اميدواران به فضل خدا بود. خداى يگانه را مى‏خواند و ازاو مى‏خواست سنگينى بارى را كه از آن مى‏ترسيد و پرهيز مى‏كرد، كاهش‏دهد.
او پيش از اين سه پسر و يك دختر زاده بود، امّا در هيچ كدام از آنهادرد زايمان مانند اين بار، بر وى و اعصابش فشار نياورده بود.
بسيار مى‏گريست و با التماس خدا را مى‏خواند تا شايد درد زايمان رابر او آسان گرداند كه ناگهان در قسمت غربى خانه خدا، جايى كه گروهى‏از حجاج گرد آمده بودند، حادثه شگفت‏آورى رخ داد :
آن زن در آخرين طوافهاى خود به دور خانه خدا نزديك ركن يمانى‏رسيده بود كه به ناگاه ديوار خانه براى او از هم شكافت و گويى بانگى‏آهسته او را صدا زد كه به خانه پروردگارت درون آى!
زن به درون رفت و مردم درعين شگفتى و ناباورى اين صحنه رامى‏ديدند وهمچون حيرت‏زدگان فرياد سر مى‏دادند. درپى فرياد و غوغاى‏اينان ديگر زائران نيز به سوى آنان مى‏آمدند و از ايشان درباره واقعه‏اى كه‏رخ داده بود پرسش مى‏كردند. اين زن كيست؟! اين زن كه هم‏اكنون طواف‏مى‏كرد نوه هاشم، دختر اسد، همسر ابوطالب، مادر ام هانى و طالب‏وعقيل و جعفر است. آرى او فاطمه نام دارد.
مردم جمع شده بودند. سران و بزرگانشان نيز درميان آنان به چشم‏مى‏خوردند... زمانى گذشت دوباره همان ديوار شكاف برداشت... چهره‏حاضران از خوشى درخشيدن گرفت. سيماى آن مولود بزرگ، كه بردستان مادر بزرگوارش درحال تقلّا و جنب و جوش بود، نيز مى‏درخشيد!
اين رويداد در نوع خود بى‏نضير بود، ديوار خانه خدا بشكافد و زنى‏باردار قدم به درون آن گذارد و در بيت‏اللَّه الحرام، اين مركز پرتو افشانى‏روحانى وبركت الهى، مكانى كه از ديدگاه اعراب "مقدّسترين‏ومحترمترين" مكانها محسوب مى‏شود، كودك خود را به دنيا آورد.
اين كرامتى بود براى بنى هاشم بر قريش و براى قريش بر اعراب، چراكه صاحب خانه كعبه آنان را بدين عنايت، به رياست و سرورى‏خانه‏اش برگزيده بود و به زنى از آنان اجازه داده بود كه كودك خود را، با عزّت و عظمت، در خانه‏اش به دنيا آورد.
اين خبر خوش در خانه‏هاى بنى‏هاشم نيز پيچيد و زنانشان با شگفتى‏وسرور به فاطمه شادباش مى‏گفتند. سران و بزرگان نيز به سوى ابوطالب‏مى‏رفتند ومقدم اين مولود بزرگ را به وى مباركباد مى‏گفتند. درميان‏اينان جوانى نيز بود كه نسبت به تولد اين كودك، بيش از ديگران توجّه‏نشان مى‏داد. او به كودك مى‏نگريست امّا نه آنچنان كه مردان ديگر به اومى‏نگريستند. اين جوان محمّد بن عبداللَّه‏صلى الله عليه وآله نام داشت كه همواره به‏عنوان يكى از اعضاى خانواده ابوطالب به شمار مى‏آمد. وقتى كه وى طفل‏را بغل گرفت آيات خدا را خواند و از آن كودك در شگفت شد و ميلادش‏را تبريك گفت.
نقل كرده‏اند كه اين كودك چشمانش را جز بر چهره مبارك پسرعمّش، پيامبر گرامى‏صلى الله عليه وآله، نگشود. او را على نام نهادند. مادرش براى اونام "حيدر" را برگزيد. اگرچه اين نام حاكى از كمال جسمانى كودكى بودكه قهرمانيهاى آينده را به ياد مى‏آورد امّا نام ديگر )على( نشانگر برترى‏وى در امور معنوى به حساب مى‏آمد.
--------------------------------------------
نويسنده : آية الله سيد محمد تقى مدرسى
مترجم : محمد صادق شريعت

نوشتن دیدگاه