41   «قالَ رَبِّ اجْعَلْ لِى آيَةً قالَ آيَتُكَ أَلاّ تُكَلِّمَ النّاسَ ثَلاثَةَ أَيّامٍ إِلاّ رَمْزاً وَاذْكُرْ رَبَّكَ كَثِيراً وَ سَبِّحْ بِالْعَشِىِّ وَالاْءِبْكارِ»
ترجمه:
41. عرض كرد: پروردگار من! براى من آيتى قرار ده. خطاب رسيد آيت تو اين است كه سه روز با مردم تكلّم نكنى الاّ به اشاره و ذكر خدا را بسيار بگويى و تسبيح خدا كنى در شام و صباح.
تفسير:
[دفع اشكالات مفسرين]
«قالَ رَبِّ اجْعَلْ لِى آيَةً»، مفسرين گمان كردند كه مراد از آيه معجزه‏اى است كه دليل بر اثبات و برآمدن اين حاجت و استجابت دعا و حقّانيت اين بشارت باشد و از اين جهت دچار اشكالاتى شدند:
اولاً: تكلّم نكردن با مردم سه روز و ذكر بسيار گفتن و تسبيح گفتن شام و صباح معجزه نيست.
و ثانياً: حضرت زكريا بعد از دعا و آمدن بشارت مگر شك و ريبى داشت كه محتاج به آيت و معجزه باشد.
و ثالثاً: اگر در آن بشارت شكى باشد در اين دستور هم همان شك هست و لذا در دست و پا افتادند و به تمحّلاتى دست آويز شدند.
ولى تحقيق كلام اين است كه مراد از آيت مطالبه دستور العملى است كه در مقابل اين موهبت عظمى چه عملى است شايسته ، كه من بايد به جا بياورم و وظيفه من چيست؟ جواب آمد كه عمل شايسته تو و وظيفه تو اين است كه، «قالَ» خدا مى‏فرمايد: «أَلاّ تُكَلِّمَ النّاسَ ثَلاثَةَ أَيّامٍ إِلاّ رَمْزاً» كه عبارت از روزه صمت باشد كه در شرايع سابقه بوده.
«وَ اذْكُرْ رَبَّكَ كَثِيراً» كه شايد اشاره به نماز باشد، چنانچه اطلاق ذكر بر نماز شده ؛ «أَقِمِ الصَّلوةَ لِذِكْرِى»[1].
«وَ سَبِّحْ» «تسبيح» تنزيه حق است از جميع عيوب و تقديس از جميع نواقص.
«بِالْعَشِىِّ وَ الاْءِبْكارِ» ظاهرا مراد اين باشد كه شب و روز مشغول تسبيح باش، نه خصوص اول شب و اول صبح.
و بالجمله، وظيفه تو عبادت و بندگى است از روزه و نماز و ذكر، كار ديگرى از تو متوقّع نيستيم و عمل ديگرى احتياج ندارد. خداوند به قدرت كاملش اين موهبت را به تو عطا خواهد فرمود با اين سنّ پيرى و نزا [نازا] بودن عيالت و شكر گزار حق باش.
--------------------------------------------------
[1] .  بر پاى دارى نماز را براى ياد آورى من. سوره طه: آيه 14.

نوشتن دیدگاه